Μερικά εκατομμύρια χρόνια μετά τη δημιουργία της Γης η επιφάνειά της κυριαρχούνταν από ηφαίστεια που τα περισσότερα ήταν υποθαλάσσια. Το εξαιρετικά αφιλόξενο περιβάλλον της γήινης επιφάνειας ήταν το θεμέλιο μιας αργής εξέλιξης των φυτικών και ζώντων οργανισμών.

Κατ’ αρχάς, ο Ήλιος ήταν περισσότερο ασθενικός απ’ όσο είναι σήμερα αλλά τα ηφαίστεια εκτόξευαν μεγάλη ποσότητα αερίων του φαινομένου του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα, κι έτσι η Γη μπορούσε να συγκρατεί την περιορισμένη θερμότητα του Ήλιου. Επίσης τα ηφαίστεια απέβαλλαν και υδρατμούς που συνέβαλαν στο σχηματισμό των θαλασσών της Γης. Στις θάλασσες υπήρχαν αμινοξέα που έφεραν μαζί τους μετεωρίτες, οι οποίοι είχαν πέσει από το Διάστημα στη Γη. Μέσα στο θερμό νερό, γεμάτο με σωματίδια θείου από τα ηφαίστεια, σχηματίζονταν όλο και περισσότερα αμινοξέα, αλλά ακόμα δεν δημιουργούνταν ζωή.

Το έναυσμα της ζωής δόθηκε από τεράστιους κεραυνούς που έπεφταν στη θάλασσα. Οι κεραυνοί έκαναν τα αμινοξέα να λιώσουν και να ενωθούν σχηματίζοντας πρωτε?νες που με τη σειρά τους έγιναν οι θεμέλιοι λίθοι των κυττάρων. Έτσι η ζωή εμφανίστηκε στη Γη με τη μορφή σούπας που περιείχε νερό, θειάφι και ισχυρούς κεραυνούς.


ΠΗΓΗ: science illustrated.gr