Η Μέλπω Λεκατσά θυμάται και εξιστορεί τα βασανιστήρια που πέρασε η γενιά της από τη Χούντα.
«Τα σαράντα χρόνια είναι λίγα για να ξεχαστείς, αλλά και πολλά για να ξεχάσεις. Είτε ξεχάσεις είτε ξεχαστείς, το αποτέλεσμα το ίδιο: ο καθένας ζει το “εγώ” του και κανείς το “εμείς”, σε μια περίοδο όπου όλοι ζούμε την απόλυτη τραγωδία.
Και όμως το “εμείς”, τον Νοέμβριο του 1973, ήταν που καθόρισε τη στάση των νέων της χώρας, εκείνων των νέων που σήμερα αμφισβητούνται όχι για τη στάση τους τότε, αλλά για τη μετέπειτα διαδρομή τους».Η κυρία Μέλπω Λεκατσά, κατά 40 χρόνια πιο μεγάλη από τότε που χόρευε στην ταράτσα της Νομικής ανεμίζοντας ένα κόκκινο σάλι, «σημαία, στόχο και αμαρτία μαζί», δεν θέλει να ξεχάσει.
Πατήστε πάνω στη φωτογραφία και διαβάστε όσα είπε για κείνες τις μέρες του Νοέμβρη, στην εφημερίδα «Επενδυτής».
