Quantcast

Στον Κορυδαλλό χωρίς προκαταλήψεις

Συγκινήθηκαν αλλά και εμψυχώθηκαν οι περίπου 60 μαθητές 10 εθνικοτήτων στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας που παρακολούθησαν την παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν».
Μια ανατρεπτική κωμωδία για παιδιά, το πολύ επίκαιρο έργο «Μια γιορτή στου Νουριάν» του Βόλκερ Λούντβιχ με θέμα τις σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών και την πολιτισμική συμφιλίωση, μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε πέρσι στο θέατρο Πορεία, όπου συνεχίζονται οι παραστάσεις, και την απήχησή της σε όλες τις ηλικίες, παρουσιάστηκε την περασμένη Παρασκευή σε έναν ιδιαίτερο χώρο. Στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών Κορυδαλλού με τους καθηγητές, τους μαθητές και συμμετέχοντες του προγράμματος απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ.

«Η πρωτοβουλία για να παίξουμε το «Μια Γιορτή στου Νουριάν» ήρθε εκ μέρους των εκπαιδευτικών του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών Κορυδαλλού. Είχαν δει την παράσταση και θεώρησαν πως ήταν χρήσιμο και κατάλληλο υλικό για να παρουσιαστεί εκεί. Η υποδοχή που μας έκαναν οι κρατούμενοι ήταν πολύ θερμή. Βοήθησαν με μεγάλη προθυμία να στήσουμε το σκηνικό και να φτιαχτεί ο χώρος», λέει ο Βασίλης Κουκαλάνι, ηθοποιός και σκηνοθέτης της παράστασης. Περίπου 60 μαθητές δέκα εθνικοτήτων παρακολούθησαν την παράσταση. «Είχε τρομερή απήχηση και προκάλεσε γνήσια και αυθόρμητη συμμετοχή και συγκίνηση στο κοινό. Η κωμωδία αυτή με θέμα τον ρατσισμό, τις προκαταλήψεις και την πολιτισμική συμφιλίωση εμψύχωσε βαθύτατα τους κρατούμενους αλλά και τους εκπαιδευτικούς τους», συνεχίζει ο ίδιος.

«Δεν είχα από την αρχή καμία επιφύλαξη ή φόβο για το αν θα λειτουργήσει αυτή η «παιδική» παράσταση στις φυλακές, ή αν θα υπάρχουν αντιδράσεις. Ημουν βέβαιος πως θα έχει την αποδοχή και τον ενθουσιασμό των κρατουμένων. Παρ’ όλο που η θεματική του μοιάζει δύσκολη και φορτισμένη, γιατί είναι ένα έργο βαθιά ανθρώπινο, επίσης φέρνει στο προσκήνιο τα παιδιά που με την αυθόρμητη απλή λογική τους γελοιοποιούν και ξεμπροστιάζουν τις προκαταλήψεις και τον ρατσισμό των μεγάλων. Είναι δηλαδή ένα έργο που τάσσεται κατ’ εξοχήν με τον αδύναμο απέναντι στον ισχυρό και δείχνει πώς τα παιδιά με το χιούμορ τους και τη διαλεκτική τους περιγελούν τους ενήλικες και δίνουν λύσεις στα πιο σύνθετα κοινωνικά ζητήματα και παρεξηγήσεις. Πιστεύω πως οι φυλακισμένοι βρίσκουν μια πολύ αυθόρμητη ταύτιση με την πρωτοβουλία των παιδιών του έργου, μιας και είναι κι εκείνοι υπό μια μορφή κηδεμονίας αλλά και καταπίεσης».

Πολιτισμική συμφιλίωση

Οι συντελεστές, την ώρα της παράστασης, αισθάνθηκαν μια πολύ διακριτική αλλά χαρούμενη συμμετοχή από το κοινό. «Εγώ με τον Πέτρο Σπυρόπουλο, που παίζουμε τους Ιρανούς, ακούγαμε από κάνα δυο περσόφωνους στο κοινό ευχές και ευχαριστίες όπως «τι όμορφα που τα λες», «να είσαι πάντα καλά» και «να ζήσεις φίλε»…», λέει ο Β. Κουκαλάνι. Το «Μια Γιορτή στου Νουριάν» σκηνοθετεί επίσης ο Παντελής Δεντάκης και παίζουν οι: Ηρώ Μπέζου, Πέτρος Σπυρόπουλος, Γιώργος Δάμπασης, Μιχάλης Τιτόπουλος και Πολυξένη Ακλίδη. Τα σκηνικά και τα κοστούμια επιμελήθηκαν η Αλεξάνδρα Σιάφκου και ο Αριστοτέλης Καρανάνος, τους φωτισμούς ο Αλέκος Αναστασίου, τη μουσική ο Κώστας Νικολόπουλος και το τραγούδι τέλους είναι των Active Member.

Το είδος παιδικού – νεανικού θεάτρου που παρουσιάζει η ομάδα στο θέατρο Πορεία έχει τις ρίζες του στο χειραφετημένο, κοινωνικό θέατρο για παιδιά του θεάτρου Grips του Βερολίνου. Οπως έχει πει ο συγγραφέας: «Τότε οι Γερμανοί πραγματικά ένιωθαν πως απειλούνται από Ελληνες, Τούρκους και Ιταλούς μετανάστες. Σήμερα είναι οι Ελληνες αυτοί που αισθάνονται να απειλούνται από τους πρόσφυγες και έχουν πάρει τον ρόλο των Γερμανών σ’ αυτό το έργο. Το φυλετικό μίσος και οι προκαταλήψεις μοιάζει να κερδίζουν έδαφος παντού, παράλληλα όμως φαίνεται πως υπάρχουν άνθρωποι που τα καταπολεμούν με πολυμήχανα μέσα και με φαντασία – και αυτό μου δίνει κουράγιο και ελπίδα».

Στο Πορεία παρουσιάζεται εναλλάξ και το καινούργιο έργο, πάλι του ίδιου συγγραφέα, «Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης». Είναι η ιστορία παιδιών που σε ένα πυκνό αστικό τοπίο δεν έχουν πού να παίξουν στη γειτονιά, γιατί δεν υπάρχει πάρκο, παιδική χαρά ή γηπεδάκι πουθενά. Ψάχνουν τρόπους έκφρασης και δημιουργίας ερχόμενα πάλι αντιμέτωπα με την άκαμπτη πραγματικότητα των μεγάλων.

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ