Σε έναν άλλο αγώνα, λίγα χρόνια μετά (1931)... "στο δεύτερο ημίχρονο κι ενώ το σκορ ήταν ισόπαλο, άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς και το χωμάτινο γήπεδο μεταβλήθηκε σε λάσπη.

Η δυνατή βροχή δεν στάθηκε εν τούτοις ικανή να ανακόψει τον ρυθμό των παικτών, αλλά ούτε και να απομακρύνει τους φιλάθλους, οι οποίοι είχαν αναζητήσει καταφύγιο, στο ακόμα υπό κατασκευή κτίριο της ΧΑΝΘ.

Στο τερέν το θέαμα θύμιζε περισσότερο λασπομαχία, αφού οι παίκτες, αδυνατώντας να κοντρολάρουν την εξώραφη μπάλα, γλιστρούσαν κι έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλο.

Στο τελευταίο λεπτό, ο Νίκος Παπαγιάννης, που ήταν και ο πιο κοντός παίκτης της ΧΑΝΘ και γι' αυτό δεν διεκδικούσε το αμυντικό ριμπάουντ, βρέθηκε κάτω από το αντίπαλο καλάθι, περιμένοντας πάσα από τον αρχηγό του και 'ψηλό' της ομάδας Γιάννη Νενέ.

Αυτό και έγινε, αλλά στην προσπάθειά του να την πιάσει "κόλλησε" στη λάσπη και πεσμένος, όπως ήταν, πέταξε την μπάλα προς το ταμπλό, σημειώνοντας το τελευταίο νικητήριο καλάθι".

Ιστορίες ανέκδοτες, αλλά και ξεχασμένες στον χρόνο, όπως οι παραπάνω, που περιγράφουν με γλαφυρό τρόπο το μπάσκετ μιας άλλης εποχής, αλλά και ιστορίες που καταγράφουν την εξάπλωση και μετέπειτα την καθιέρωση του αθλήματος στην Ελλάδα.
 
Είναι μνήμες που ανασύρει από το χρονοντούλαπο της λήθης ο παλαίμαχος δημοσιογράφος και άλλοτε υπεύθυνος του Γραφείου Θεσσαλονίκης του Αθηναϊκού Πρακτορείου Σωτήρης Θεολογίδης, μέσα από το βιβλίο του "Ιστορίες μέσα από το Καλάθι" (εκδ. Επίκεντρο).

"Η Θεσσαλονίκη και το μπάσκετ είναι για τους φίλους του αθλητισμού δύο έννοιες αλληλένδετες, κάτι φυσικό, αφού η συμπρωτεύουσα υπήρξε η πύλη εισόδου του ξενόφερτου και τόσο θεαματικού αθλήματος στη χώρα μας" γράφει ο ίδιος στον πρόλογο της καλαίσθητης, πλούσιας σε καταγραφές αλλά και φωτογραφικό υλικό έκδοσης, για την οποία "δαπάνησε" περί τα τρία χρόνια έρευνας και συγγραφής.

Μέσα από το βιβλίο αναδεικνύεται -μεταξύ άλλων- ένας από τους πλέον βασικούς πυρήνες ενασχόλησης με το μπάσκετ, στη Θεσσαλονίκη: η ΧΑΝΘ, με το έξοχο ανθρώπινο δυναμικό της, αλλά και τις περίφημες κατασκηνώσεις της.

Χαρακτηριστικό της ιδιαίτερης συμβολής της κατασκήνωσης (αλλά και της ίδιας) της ΧΑΝΘ στην εξάπλωση του μπάσκετ στην Ελλάδα, που άρχισε να "πρωτοχτίζεται" το 1924, είναι το ακόλουθο απόσπασμα:
 
"Γινόταν, επίσης, γνωστό πως για πρώτη φορά θα λειτοργούσε (το 1931) και δεύτερη τοπική κατασκήνωση στον Σταυρό Χαλκιδικής. 'Τη μόνη περιοχή' όπως τονιζόταν 'που ήταν απηλλαγμένη ελονοσίας, διέθετε νερό, ανοιχτό χώρο δι' αθλητικά παιχνίδια, αμμουδιά και άφθονα τρόφιμα, μεταξύ των οποίων και ψάρια'. Απείχε δε, μόλις 4,5 ώρες από τη Θεσσαλονίκη, τα παιδιά που θα γινόταν δεκτά, θα έπρεπε να ήταν ηλικίας από 12-17 ετών".

Και μόνο η τελευταία αυτή επισήμανση για την ώρα που καλυπτόταν τον καιρό εκείνο μια διαδρομή μόλις 78 χλμ. καταδεικνύει, με γλαφυρό τρόπο, τις διαφορές ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, αλλά και τις... ταχύτητες, με τις οποίες αναπτύχθηκε το άθλημα στην Ελλάδα.

Σε άλλο σημείο, ο συγγραφέας εξηγεί το πώς η κατασκήνωση της ΧΑΝΘ στο Πήλιο κατάφερε να "γεφυρώσει" τη χιλιομετρική απόσταση ανάμεσα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα:

"Δεν γνωρίζουμε τα κριτήρια της επιλογή του, εκτιμήσεις όμως μπορούμε να κάνουμε. Με βάση αυτές εικάζουμε ότι η τοποθεσία εξυπηρετούσε τόσο τους Αθηναίους όσο και τους Θεσσαλονικείς γιατί ήταν στο μέσον της απόστασης μεταξύ των δύο μεγάλων πόλεων. Παράλληλα, ξυπνούσε μνήμες από τη μυθολογία της περιοχής, που την ήθελε κέντρο της σχολής 'Κενταύρων και Ημίθεων'"...

Αυτές και πολλές άλλες λεπτομερείς περιγραφές ιστοριών βγαλμένων... μέσα από τα καλάθι περιλαμβάνει το βιβλίο του Σωτήρη Θεολογίδη, για τη συγγραφή του οποίου χρειάστηκε πολύς χρόνος και κόπος, σημειώνει το ΑΠΕ-ΜΠΕ.

"Η καταγραφή και η διασταύρωση από δύο τουλάχιστον πηγές (όπου και όσο ήταν δυνατή) αποδείχθηκε χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία" γράφει ο ίδιος στην εισαγωγή της έκδοσης, η οποία, όπως επισημαίνει, δίνει, για πρώτη φορά, στον αναγνώστη όλα τα αποτελέσματα των τοπικών και πανελλήνιων πρωταθλημάτων μπάσκετ (καθώς και των σημαντικών φιλικών αγώνων, που δημοσιεύτηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.