Η αγανάκτηση που δημιουργήθηκε πρώτα απ’ όλα στην κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ για την υπόθεση Παναρίτη είναι δίκαιη. Η συγκεκριμένη περίπτωση προστίθεται στη μακρά αλυσίδα αντίστοιχων επιλογών.

Ας αναλογιστούμε λοιπόν τι σηματοδοτεί για το ΣΥΡΙΖΑ και την επιταχυνόμενη πορεία μετάλλαξής του.

Ας αναλογιστούμε επίσης το τι επιχειρεί να συγκαλύψει και να διευκολύνει η κομματική πειθαρχία που θέλουν να επιβάλλουν.

Ωστόσο, επειδή ακριβώς η απήχηση του γεγονότος έχει πάρει μαζικές διαστάσεις, αναπτύσσεται σωρεία αλληλοβαλλόμενων πρακτικών, με ιδιοτελή κίνητρα, που λειτουργεί συσκοτιστικά. Έτσι θα έπρεπε κανείς να επισημάνει:

1. Η επιλογή Παναρίτη ήταν συλλογική από τον ηγετικό κύκλο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ντόρος που δημιουργήθηκε έδωσε την ευκαιρία σε αυτόν τον κύκλο για υποκριτικούς διαχωρισμούς, υπαναχωρήσεις κ.α. ώστε να απαλλαγούν κάποιοι από το κόστος και να το χρεωθούν κάποιοι άλλοι.

2. Οι ασύνδετες επιφανειακές κριτικές για το συμβάν βοηθούν να εκτονωθεί, εν όψει της συμφωνίας με την τρόικα, ένα φορτίο διαμαρτυρίας που δε συσσωρεύτηκε μόνο από την επιλογή Παναρίτη, αλλά από την γενική πορεία της κυβέρνησης.

3. Η μπουκαπόρτα για την είσοδο κάθε είδους Παναρίτη στο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοίξει προ πολλού και δεν θα κλείσει με αποσπασματικές ενέργειες. Ας αποτελέσει αφετηρία για αποπαθητικοποίηση, για αλλαγή της ευρύτερης πολιτικής στάσης και συμπεριφοράς, τουλάχιστον αυτών που επιθυμούν μια άλλη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και της χώρας.