Τέσσερα χρόνια μετά το «Αβελάρδος και Ελοΐζα», ο σκηνοθέτης μάς συστήνει στο Από Μηχανής Θέατρο την «Γρανάδα», την «πόλη του καλού θανάτου», τον τόπο όπου άρχισε να μπλέκεται η ιστορία μιας σύγχρονης οικογένειας, πριν από 35 χρόνια.

Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, είναι μια «παράσταση για την απώλεια, τις συμπτώσεις που δένουν τις ζωές μας για πάντα, τις τροχιές των άστρων, τα γεγονότα που κανονικά δεν θα έπρεπε να συμβούν, και τους ανθρώπους που θέλουν να προχωρήσουν».

Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης του καλλιτέχνη στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων

Τι βλέπουμε στη Γρανάδα;

Στη Γρανάδα παρακολουθούμε την ιστορία μίας σύγχρονης οικογένειας η οποία έχει υποστεί μία απώλεια που την έχει καθηλώσει. Για ένα διάστημα οκτώ χρόνων τα μέλη της δεν μπορούν να προχωρήσουν τη ζωή τους.

Παράλληλα με αυτήν την ιστορία παρεμβάλλονται και βιντεοσκοπημένοι μονόλογοι της Λυδίας Φωτοπούλου που ερμηνεύει ένα ιστορικό πρόσωπο, την Ιωάννα της Καστίλης.
 
Η Ιωάννα ήταν μια βασίλισσα της Ισπανίας που έζησε πριν από 500 χρόνια, έμεινε παντρεμένη με τον Φίλιππο τον Ωραίο για 9 χρόνια και πέρασε άλλα 46 κλεισμένη σε ένα κάστρο θρηνώντας το χαμό του, μένοντας τελικά στην Ιστορία ως Ιωάννα η Τρελή. Μία γυναίκα λοιπόν από το παρελθόν, παρεμβαίνει από ένα μακρινό σύμπαν και σχολιάζει τη ζωή, τις δυσκολίες, τις ανατροπές, τις λύπες της με μία απόκοσμη ψυχραιμία, που θα λειτουργήσει καταλυτικά για τους ήρωες του έργου.

Η Γρανάδα είναι ουσιαστικά ένα έργο για την απώλεια, μία ανάλαφρη απόπειρα διαχείρισης του πένθους. Ταυτόχρονα είναι και τόπος ουτοπίας, το ταξίδι που έγινε από τους ήρωες του έργου και τους σημάδεψε.

Πρόκειται για ένα έργο που το γράψατε πρόσφατα ή το είχατε έτοιμο και απλά περιμένατε την κατάλληλη στιγμή για να το ανεβάσετε στη σκηνή;

Το έργο γράφτηκε το 2017 πάνω σε σημειώσεις που είχαν ξεκινήσει πολύ καιρό πριν. Συγκεντρώνω εδώ και χρόνια σημειώσεις για διάφορα θέματα που τραβούν την προσοχή μου, μέχρι τη στιγμή που φαινομενικά άσχετα γεγονότα, προκαλούν τη σύνδεση κομματιών αυτού του υλικού και την έναρξη μιας ιδέας. Ένα από αυτά τα θέματα ήταν και η απώλεια.

Πριν από δύο χρόνια είδα έναν πίνακα της Ιωάννας της Καστίλης στο Μουσείο Πράδο στη Μαδρίτη, που απεικονίζει τη νεκρική πομπή του συζύγου της.

Αυτή η γυναίκα επειδή ζήλευε πάρα πολύ τον Φίλιππο δεν ήθελε να τον βλέπουν άλλες γυναίκες ούτε καν νεκρό και πηγαίνοντας με την πομπή για να τον θάψει στη Γρανάδα σύμφωνα με την επιθυμία του έκανε το εξής: την ημέρα που ο κόσμος ήταν στους δρόμους αυτή κοιμόταν, δηλαδή όλη η πομπή σταματούσε και το βράδυ που όλα τα χωριά και οι πόλεις έπεφταν για ύπνο αυτοί περπατούσαν.

Ο ζωγράφος Φρανθίσκο Πραδίγια απεικόνισε μία στάση της πομπής όπου όλοι μοιάζουν εξαντλημένοι και η Ιωάννα στέκεται όρθια, δίπλα στο φέρετρο του Φίλιππου. Αυτός ο πίνακας στάθηκε η αφορμή για να «κολλήσουν» όλες αυτές οι σημειώσεις για το θέμα της απώλειας και ν' αρχίσει ν' αναπτύσσεται μία ιστορία.

Γιατί σας ενδιέφερε ν' ασχοληθείτε εξαρχής με το συγκεκριμένο θέμα;

Δεν μπορώ ψυχαναλυτικά να σας εξηγήσω το πώς κατέληξα εκεί. Μάλλον επειδή ήθελα να επεξεργαστώ αυτό τον μεγάλο φόβο που έχουμε όλοι οι άνθρωποι να χάσουμε κάποιους δικούς μας. Λίγο σαν να θες να ξορκίσεις ένα κακό που θα 'ρθει. Επειδή έχω την τύχη να μην έχω χάσει κάποιον πολύ δικό μου άνθρωπο και τρέμω με αυτή την ιδέα, το έργο λειτούργησε σαν προετοιμασία του μυαλού και της ψυχής για μία τέτοια κατάσταση. Εννοείται πως όλα αυτά είναι ανώφελα βέβαια, γιατί ποτέ δεν είμαστε πραγματικά έτοιμοι για κάτι τέτοιο.