Αφού καμιά, λοιπόν, δεν κέρδισε κανονικά την άλλη, άρα και οι τέσσερις αυτές ομάδες είναι αγωνιστικά ισάξιες. Είναι όπως αυτό που λένε κάποιοι, ότι το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυφύλακας είναι όργανο, άρα, ο αστυφύλακας είναι μπουζούκι.

Τέρμα όμως το χιούμορ και το λογοπαίγνιο και ας μιλήσουμε σοβαρά. Αυτή η διαδικασία με τα πέναλτι μόνο τους προπονητές βολεύει και τους βγάζει από το αδιέξοδο. Χθες, φάνηκε καθαρά από την αρχή, ότι τόσο ο Ολλανδός, όσο και ο Αργεντινός προπονητής είχαν μία μόνο βασική επιδίωξη. Να μην δεχθούν γκολ.

Και από κει και πέρα, όπου το πει και όπου κάτσει, στη διαδικασία με τα πέναλτι. Και για να το καταφέρουν, ένα ήταν το μυστικό. Με διπλά και τριπλά μαρκαρίσματα πιάνω εγώ τον Μέσι, με διπλά και τριπλά μαρκαρίσματα πιάσε εσύ τον καραφλό.

Ετσι η μπάλα θα παίζεται συνεχώς στο κέντρο και η μπουγάδα καθάρισε. Ποιος Φαν Πέρσι, ποιος Σνάιντερ, ποιος Ιγκουαΐν, ποιος Παλαιό και ποιος Αγκουέρο... Με εξουδετερωμένους τον Μέσι και τον Ρόμπεν, ελαχιστοποιούνται πολύ οι πιθανότητες για κάποιο γκολ.

Αποτέλεσμα; Ενα ματς βαρετό, ανούσιο, χωρίς ρυθμό, χωρίς φάσεις, χωρίς συγκίνηση και σασπένς. Ένα ματς των δύο προπονητών και όχι των παικτών. Οι παίκτες μεταβλήθηκαν σε πειθήνια όργανα των δύο προπονητών, χωρίς καμία προσωπική ενέργεια και πρωτοβουλία.

Αλλά, ρε, παιδί μου πως αντιστρέφονται έτσι τα πράγματα. Στα πέναλτι με την Κόστα Ρίκα, ο Φαν Γκάαλ άλλαξε τον τερματοφύλακα και έγινε αμέσως μάκας. Χθες, δεν έκανε το ίδιο και κάθισε στο παγωτό. Εγινε αμέσως δάγκας...

Ο παίκτης που με άφησε χθες άναυδο ήταν ο Μασεράνο. Ογκόλιθος μπροστά από τους δύο στόπερ ήταν μακράν ο κορυφαίος. Ισως να έκανε το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του. Και το πιο σπουδαίο; Αυτός ήταν ο φυσικός ηγέτης της Αργεντινής. Ο Μέσι δεν έχει αυτή την ικανότητα.