Τελικά το τρόπαιο του Μουντιάλ πήγε σωστά και δίκαια σε αυτούς που μόχθησαν, που μάτωσαν...
Τελικά το τρόπαιο του Μουντιάλ πήγε σωστά και δίκαια σε αυτούς που μόχθησαν, που μάτωσαν, που έπαιξαν όσα ήξεραν και όσο μπορούσαν και όχι σε αυτόν που είχε αράξει στον κύκλο της σέντρας με τα χέρια στη μέση και προκαλούσε τους πάντες με τον ζαμανφουτισμό του και την τρομακτική αδιαφορία του. Αυτό το χωρίς καμία προσωπικότητα δειλό και άδειο αγοράκι, δεν πρόδωσε μόνο τους συμπαίκτες του και την πατρίδα του, πρόδωσε και εκατομμύρια των θαυμαστών του σε όλη τη γη. Το σχέση μπορεί να έχει αυτός ο παίκτης με τον Ντιέγκο Μαραντόνα; Είδαμε τον Μέσι στο Μουντιάλ του 2010, τον είδαμε και τώρα σε αυτό το Μουντιάλ. Και φέρτε τώρα στο μυαλό σας τον Μαραντόνα στο Μουντιάλ του 1986. Ο πρώτος, ειδικά χθες στον τελικό, ήταν ένας θρασύδειλος παικτικός, προκλητικά αδιάφορος, χωρίς καμία προσωπική πρωτοβουλία και συμμετοχή στο παιχνίδι, ενώ ο δεύτερος είχε πάρει στις πλάτες του και στα πόδια του όλη την Αργεντινή και ήταν ένας γνήσιος και πραγματικός ηγέτης. Δηλαδή, τι να υποθέσει κάποιος; Οτι μετά από τόσα χρόνια ο Μέσι στην Ισπανία έχει πάψει να αισθάνεται πια σαν Αργεντίνος; Ή, μήπως είναι έτσι η φτιάξη του και η μάρκα του, λιπόψυχος και χωρίς καμιά ηγετική ικανότητα;
Πανάξια και δίκαια πήρε το τρόπαιο η Γερμανία, που μαζί με την Ολλανδία ήταν οι δύο ομάδες που ξεχώρισαν από όλες τις υπόλοιπες, με τη σοβαρότητά τους, την συνέπειά τους και την αγωνιστικότητά τους. Μακάρι να βλέπαμε αυτές τις δύο στον τελικό.
Μπορεί η Γερμανία να μην είχε τον πολύ μεγάλο παίκτη στην ενδεκάδα της, είχε όμως το απαραίτητο και πάντα χρήσιμο συστατικό. Ηταν αυτό που λέμε, Ο-Μ-Α-Δ-Α!!! Είχε την ικανότητα να παίρνει το πάνω χέρι στην ραχοκοκαλιά του κέντρου και ήξερε να επιβάλει το παιχνίδι της στον κάθε αντίπαλο. Η βασική της ανάπτυξη γινόταν με μεγάλες διαγώνιες πάσες προς τα πλάγια και οι σέντρες που έβγαιναν από εκεί, ήταν πράγματι ξυραφένειες. Στην τριάδα των χαφ ο Σβαϊνσταϊγκερ ήταν ο λιμενοβραχίωνας που έσπαγε πάνω του το κύμα και ο Κροος με τον Οζίλ ήξεραν καλύτερα το τόπι από τα αντίστοιχα χαφ της Αργεντινής. Εντάξει, ο Κλόζε έχει καταντήσει σαν τον Γκέκα που την στήνει με τις ξώβεργες μπας και πιάσει το πουλί ενώ και ο Μίλερ από μπάλα είναι μυρωδιάς. Ομως, είναι και οι δύο παθιασμένοι και τρεχαλατζήδες και πολύ ορθολογιστές. Όπως άλλωστε όλη η γερμανική ομάδα.
Αψογη αμυντική λειτουργία της Αργεντινής με παίκτες που έδωσαν το αίμα τους, αλλά οι τρεις επιθετικοί, ο Ιγκουαϊν, ο Αγκουέρο και ο Παλαιό, ήταν από λίγοι έως ελάχιστοι. Και κάτι άλλο. Κατάλαβε κανείς γιατί έγινε στο ημίχρονο αλλαγή ο Λαβέτσι;