"Η γυναίκα είναι σκανδαλωδώς ευνοημένη από τη φύση. Βρίσκεται πιο κοντά της, την έχει πάντα με το μέρος της -η φύση συνεχίζεται μέσα της, χρησιμοποιεί το σώμα της για να αναπαραχθεί. Ας μην το ξεχνάμε: η γυναίκα έχει συγγένεια με το φως του φεγγαριού (που στον άντρα προκαλεί την επιληψία), με τις παλίρροιες των ωκεανών. Ο άντρας είναι αφύσικος, τεχνητός. Κατασκευασμένος μέσα σ ένα ανοίκειο γυναικείο ικρίωμα, το σώμα της μητέρας του, κατασκευασμένος ακόμα από εντολές κύρους και εξουσίας, ανδρισμού και αντοχής, τις οποίες, στη διάρκεια της σύντομης ζωής του, είναι καταναγκασμένος πειθήνια και καθημερινά να εκτελεί."
........

Ναι, μάλιστα, ο Γιώργος Χειμωνάς ξέρει κι έχει δίκιο όταν επισημαίνει πως τα αγόρια είναι ανιδιοτελή, αθώα, αλλά και ευφυή, εύπιστα με την θέληση τους, εύθραυστα και χωρίς – σε αντίθεση με την γυναίκα – να επιζούν του θρυμματισμού τους. Συμφωνώ μαζί του, ότι είναι ασκημένα από ένστικτο να επινοούν τεχνάσματα του κυνηγιού, για την τροφή της ομάδας, να αγρυπνούν για τους κινδύνους.
Γνωρίζει καλά και θέλει μάλλον να το ξέρουμε κι εμείς οι απανταχού Αμαζόνες, οι σκληρές και οι αυτάρκεις, πως από γεννήσεως ο άντρας είναι ανυπεράσπιστος, γιατί η φύση του πήρε πίσω όλα τα όπλα του, έμεινε πάντα πολεμιστής άοπλος, αλλά και με χίλιους τρόπους γενναίος.
Ο Χειμωνάς επαινεί τον άνδρα και υπενθυμίζει πως τα είχε όλα αντίξοα, και πιο πολύ αντίξοη την γυναίκα που τον αγάπησε.
Μας προτρέπει να τον λυπηθούμε, με την πιο ευγενικιά, την πιο τρυφερή λύπη, γι αυτή την απέραντη, την ως το τέλος αβοήθητη μοναξιά του.
"Και μην του μιλάτε", -μας λέει- "αφήστε τον να σωπαίνει, όταν σωπαίνει. Και αν αρχίσει να κλαίει ξαφνικά, ποτέ μην τον ρωτήσετε γιατί."
...............

Ξαναδιαβάζοντας κάποια αποσπάσματα του " Έπαινος για τον άνδρα" του Γιώργου Χειμωνά, σαστίζω και ξαναβουλιάζω στην αμηχανία.
Συναντώ και συνομιλώ καθημερινά, με περίπου 30 διαφορετικούς άντρες. Συνεργάτες, φίλους, γνωστούς, τον οδηγό του ταξί, τον περιπτερά, τους άντρες της οικογένειας, τον πολιτικό, τον πέφτουλα, τον επιχειρηματία, τον ιερωμένο, τον σταρ, τον κολλητσίδα, τον πρώην...
Δεν μπορώ πια να λυπηθώ κανέναν. Δεν μου περισσεύει αυτή η "ευγενικιά λύπη", που μου ζητάει ο Χειμωνάς.
Δεν ξέρω πια να γοητεύομαι. Σαν να το ξέχασα. Είναι διάφανοι πια για μένα. Στα πρώτα λεπτά, έχει βγει η διάγνωση, έχουν αποκωδικοποιηθεί οι προθέσεις, είναι τόσο τετριμμένα και τόσο αναμενόμενα τα κόλπα.
Μακρινή ανάμνηση πλέον, η γοητεία του μυστηρίου, το κολύμπι στην ψευδαίσθηση, η ταραχή του ήξεις αφίξεις, το χιούμορ του πραγματικά έξυπνου (και με αγωγή) ανθρώπου.
Οι περισσότεροι σαν να αγνοούν το μέγεθος του κέρδους τους, από το γήτεμα μιας γυναίκας
Οι περισσότεροι σαν να είναι αρσενικά, χωρίς επίγνωση της ταυτότητάς τους.
Πολλοί ξεμωραίνονται στα 40 ή στα 50 τους. Θρυμματίζονται, τρελλαίνονται, αποδιοργανώνονται, γελοιοποιούνται.
Άλλοι θυμίζουν τον Κωνσταντάρα (και το "χούφτωστην"..), στις παλιές ταινίες, άλλοι τον Τζόκερ κι άλλοι τον Χάνιμπαλ Λέκτερ.
Κι ενώ κυκλοφορούν γύρω μου κυρίως τέτοιοι, εγώ νοσταλγώ κάτι σε Στηβ μακ Κουίν, σε Πωλ Νιούμαν, σε Χορν...
Θέλω πίσω τους κανονικούς, αυτούς που δεν τους πήρε η μπάλα μιας κωλοκαριέρας, μιας μωροφιλοδοξίας, μιας δηθενιάς. Αυτούς που ξέρουν να ξελογιάζουν..
Είδος πολύτιμο πλην σπάνιο, στο άνυδρο 2016, που σκηνοθετούν εναλλάξ -γαμώτο- ο Κάρπεντερ κι ο Μπάρτον.