Μόνο στο παράλληλο σύμπαν του ελληνικού σινεμά, αισθάνομαι παράξενα ασφαλής έως αισιόδοξη.
Κανένας χώρος για κακές λέξεις, τύπου ΕΝΦΙΑ, τρόικα, μνημόνια, υπερδανεισμός. Μέσα στις ταινίες, το τοπίο είναι εκτυφλωτικά φιλικό και όλα τόσο αθώα. (Δεν το εκτιμούσα τότε, πόσο ανόητη Θεέ μου).

Την ώρα του πρωινού καφέ, με κάνουν να σκέφτομαι τις συμμαθήτριές μου στο Γυμνάσιο. Τότε που μεταξύ Γαλλικών και Τριγωνομετρίας, σχεδίαζε η κάθε μια το δικό της σενάριο για τα δεσποινιδίστικα πρωινά της, με τη σφραγίδα της Laura Ashley στα σεντόνια, μυρωδιά Rive Gauche στον αέρα και αγόρια που θα έμοιαζαν στον Ράιαν Ο Νηλ, τον Μικ Τζάγκερ ή και τον Παπαμιχαήλ (νεαρό). Ιδεολόγημα και εμμονή ο ασημένιος δίσκος με καφέ, κρουασάν και τριαντάφυλλο στο κρεβάτι. Τέλος.




Πέρασαν βέβαια, πολλά πρωινά, από εκείνους τους σχεδιασμούς στο Α΄ Γυμνάσιο Θηλέων Πλάκας.. Στον ακήρυχτο πόλεμο, πλέον, τα πρωινά στένεψαν και δεν έχουν την ευρυχωρία των σινεμασκόπ ονείρων. Τώρα προέχουν άλλα. Τέλειωσαν οι σκηνοθεσίες των ειδυλλιακών μονοπλάνων για δύο, με υπόκρουση Μορικόνε ή Ρότα. Τώρα σκηνοθετεί ο Ταραντίνο.

Ποιος ξέρει, που να βρίσκονται τώρα τα κορίτσια που ονειρευόμασταν μαζί... Σε ποιες άδειες κουζίνες θα ετοιμάζουν βιαστικά τον καφέ τους ή σε ποιους καθρέφτες θα δοκιμάζουν κρέμες που εξαφανίζουν τις ρυτίδες, πριν απλώσουν το σωτήριο μέικ απ. Κοιτάζω το νέφος που άφησαν στις παλιές φωτογραφίες τα κοινά όνειρα. Φαίνεται διαιρεμένο σε μικρά μικρά αγκάθινα στεφανάκια πάνω από παρατεταγμένα κοριτσίστικα κεφαλάκια (παρέα μ εκείνα τα γνωστά μυαλά, τα πάνω από το κεφάλι).

Ξέρεις κάτι; Αν υπήρχε τρόπος (στις ταινίες υπήρχε, πάντως) να ζωντανέψουν μαγικά εκείνες οι παρέες, το πρώτο ζωντανό πράγμα που θα προέκυπτε, θα ήταν ένα δάκρυ Οι φωτογραφίες δηλαδή, θα έσταζαν ένα μικρό κοριτσίστικο δάκρυ, πάνω σ έναν ασημένιο δίσκο πρωινού, που θα έφερνε μεν ο Αλεξανδράκης, αλλά δεν θα έφτανε ποτέ τελικά, στον προορισμό του.

Αυτά σκεφτόμουν το μεσημέρι, βλέποντας τον Βέγγο, την Καραγιάννη και τον Σταυρίδη, στην τηλεόραση.

Στο αδιανόητο σήμερα, η Ελλάδα της ταινίας, έχει πλέον εξατμιστεί. Την αποχρωμάτισαν. Ξαναταυτίστηκα όμως, με τον Σταυρίδη, όταν βροντοφώναξε:

''Τον κακό σας τον καιρό ρε!''

ΥΓ. Να προσθέσω κι ένα ''Ουστ'';