Quantcast

Ένα έργο της ιαπωνικής παράδοσης στην Ελλάδα

«Υο-κι-χι- Το τραγούδι της αιώνιας θλίψης» στην Εναλλακτική Σκηνή της της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Ένα έργο της ιαπωνικής παράδοσης του θεάτρου Νο, με Έλληνες ηθοποιούς, παρουσιάζει ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (ΕΛΣ), στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Ο λόγος για το «Υο-κι-χι- Το τραγούδι της αιώνιας θλίψης» σε μουσική Φίλιππου Τσαλαχούρη, που θα παιχτεί από τις 16 Νοεμβρίου και μόνο για δεκαέξι παραστάσεις (16, 17, 22, 23, 29, 30/11 και 1, 6, 7, 8, 9, 10, 13, 14, 15, 16/12).

Πρόκειται για «ένα ελάχιστο κόσμημα καθαρής ποίησης, μια επιτομή αφαίρεσης και ουσίας, η μικρότερη πέρλα από τον θησαυρό κάποιου μακρινού μας Πριάμου, ικανή να περικλείει και να υπαινίσσεται μέσα στον ελάχιστο όγκο της, όλα τα είδη αξιών ή αρχών για το τί μπορεί να είναι μουσική, αφήγηση, χορός, ποίηση, θέατρο, χειρονομία» σημειώνει για το έργο ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, τονίζοντας:

«Επιλέξαμε αυτόν τον χώρο της Λυρικής, όχι διότι αυτός μας προσφέρθηκε, αλλά διότι έχει τη δυνατότητα να αιχμαλωτίσει την έννοια της βαθιάς Σιωπής, συστατικό αυτής της ιδιαίτερης τέχνης».

Μετά την εξαιρετική «Νέκυια» που παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο με ηθοποιούς του θεάτρου Νο (βραβείο καλύτερης παράστασης αρχαίου δράματος 2015), ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επανέρχεται στο είδος, αυτή τη φορά από την αντίθετη κατεύθυνση.

Έτσι, επιλέγει να ανεβάσει με Έλληνες ηθοποιούς, ένα έργο της παράδοσης του Νο, σε μια παράσταση που, αν και διατηρεί απολύτως τη δομή, τους σκηνικούς συμβολισμούς και τη βασική αισθητική μιας παράστασης Νο, δεν έχει σκοπό να μιμηθεί το είδος, κρατώντας προσωπικές αποστάσεις. Ο σκηνικός χώρος είναι λιτός, όπως ορίζεται από τις αρχές αυτού του θεάτρου, ενώ τα κοστούμια έχουν ιδιαίτερη σημασία.

«Διαποτισμένοι από την πρόζα, καταφεύγουμε συχνά στο συναίσθημα για να συναντήσουμε την ψευδαίσθηση μιας εσωτερικής συνέχειας, μιας αρχέγονης πρωταρχικής μνήμης που λέγεται Μουσική και που από εκεί καταγόμαστε. Το Νο είναι μια αστραφτερή μυστική δίοδος προς τις πηγές, και ανεπιφύλακτα προς το έπος και το αρχαίο Δράμα. Είναι μια τέχνη, πάνω στην τέχνη της ζωής και της επανάληψής της» αναφέρει στο σκηνοθετικό του σημείωμα ο Μ. Μαρμαρινός.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ