«Οι ένοικοι του “10” εγκιβωτισμένοι κυριολεκτικά, μέσα στα ασφυκτικά κουτιά-δωμάτια της πολυκατοικίας, εξαναγκασμένοι να διαβιούν σε συνθήκες αφόρητης γειτνίασης, αλληλοεπηρεάζονται, σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία. Οι άνθρωποι του “10”, παρότι έχουν συλληφθεί invitro, σε συνθήκες εργαστηρίου, εντούτοις ζωντανεύουν χάρη στις ουσιώδεις λεπτομέρειες, τις οποίες η διεισδυτική παρατηρητικότητα του συγγραφέα έχει συλλέξει».

Αγγελική Κωσταβάρα, κριτικός - δοκιμιογράφος


«“Τό 10” αποτελεί κρίσιμη καμπή στο έργο του Μ. Καραγάτση. Για πρώτη φορά, αποστασιοποιείται πλήρως από τους ήρωές του και πλάθει τη μυθιστορηματική του ύλη με χέρι άφοβο έμπειρου τεχνίτη. Δεν υπάρχει εδώ προσωπική εμπλοκή του συγγραφέα, συμμετοχή του στα δρώμενα μέσα από προσωπεία, αυτοβιογραφικές προβολές, ταυτίσεις, ευνοημένους χαρακτήρες. Υπάρχει συγγραφική διαύγεια, σιγουριά, ψυχρότητα ή και σκληρότητα. (...) Έργο ωριμότητας, αυστηρό, βαθύτατα πικρό και απαισιόδοξο, χαρτογραφεί και ανατέμνει τη νεοελληνική κοινωνία της δεκαετίας του ’50 με πρωτοφανή και προφητική (αν κρίνουμε τη σημερινή κοινωνική αποσύνθεση) οξυδέρκεια».

Άρης Μπερλής, δοκιμιογράφος – κριτικός - μεταφραστής λογοτεχνίας


«“Τό 10”, που κινείται σ΄ένα συνεχές ημίφωτο, η αίσθηση μιας κοινωνίας χωρίς σκοπό, χωρίς πίστη, που σαν καράβι σέρνεται από θάλασσα σε θάλασσα χωρίς δρομολόγιο, με σπασμένες πυξίδες, εγκαταλελειμμένο στα κύματα, εκφράζει μια συγκλονιστική απουσία που εκβάλλει κατ’ ευθείαν στο παράλογο της ζωής».

Κώστας Τσιρόπουλος, συγγραφέας


«Οι χαρακτήρες του 10 γίνονται τα πρόσωπα τα οποία ο Καραγάτσης κατ’ εξοχήν εγκατέλειψε αφήνοντας τη ζωή. Κοντά σε αυτούς και μαζί με αυτούς μπορούσε να έχει ένα είδος ζωής που θα ήταν ελεύθερη από τις δεσμεύσεις και τους περιορισμούς που επέβαλλε η σοβαρή και διαρκώς παρούσα αρρώστια του. Σε αυτούς μετάγγιζε την ουσία αυτής της αδέσμευτης ζωής του, σε αυτούς εμπιστευόταν και έκλεινε όση πραγματικότητα μπορούσε να δει και να αποσπάσει από τα υπαρκτά πρόσωπα που τον περιέβαλλαν».

Βαγγέλης Αθανασόπουλος, Καθηγητής Συγκριτικής Φιλολογίας- λογοτέχνης- κριτικός


«Ορισμένοι παρομοιάζουν τη “λαϊκότητα” των μυθιστορημάτων του Καραγάτση με τις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, ενώ θεωρούν ότι η μεταφορά των μυθιστορημάτων του, και ιδιαίτερα του 10, στη μικρή οθόνη ταιριάζει στη σημερινή τηλεοπτική κουλτούρα και ενισχύει την απήχησή του σε λαϊκό επίπεδο. Αν παλαιότερα ο σεξουαλισμός του προκαλούσε και μαγνήτιζε συνάμα, σήμερα η πεζογραφία του εξακολουθεί να δεσπόζει επειδή ακριβώς φαίνεται να συνδυάζει την πλοκή με την αυτοαναφορικότητα, το ρεαλιστικό με το φανταστικό, το ιστορικό με το περιπαικτικό και εν τέλει το λαϊκό με το μοντέρνο στοιχείο».

Δημήτρης Τζιόβας, καθηγητής Νεοελληνικών σπουδών


«“Τό 10” είναι ένα σκληρά ρεαλιστικό, κοινωνικό μυθιστόρημα, που εκδόθηκε το 1964. Το βιβλίο αυτό έχει ως ήρωες τους ενοίκους μιας λαϊκής πολυκατοικίας του Πειραιά, οι οποίοι περιγράφονται από το διεισδυτικό βλέμμα ενός ανατόμου χωρίς ωραιοποιήσεις, με ακρίβεια και αμεσότητα. Και εδώ κυκλοφορούν τα γνωστά μοτίβα της ποιητικής του Καραγάτση: το αυτοδεσμευόμενο από τις ορμές του άτομο και ο βίαιος περίγυρος λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία και οδηγούν τα πράγματα στα όρια της τραγωδίας».

Τάσος Γουδέλης, συγγραφέας - κριτικός λογοτεχνίας