Quantcast

«Η Ελλάδα μπορεί να γίνει πυρήνας για οικοδόμηση μίας κοινωνίας ελπίδας»

Η καθηγήτρια Αγνή Βλαβιανού Αρβανίτη, Πρόεδρος και Ιδρύτρια της Διεθνούς Οργάνωσης Βιοπολιτικής εδώ και περισσότερα από 35 χρόνια μάχεται αδιάλειπτα και άοκνα με κάθε μέσο για την προστασία του πλανήτη.

Η καθηγήτρια Αγνή Βλαβιανού Αρβανίτη, Πρόεδρος και Ιδρύτρια της Διεθνούς Οργάνωσης Βιοπολιτικής εδώ και περισσότερα από 35 χρόνια μάχεται αδιάλειπτα και άοκνα με κάθε μέσο για την προστασία του βίου στον πλανήτη.

Βραβευμένη για το έργο της από διεθνείς οργανισμούς, αναγνωρισμένη από τη Σουηδική Ακαδημία, μιλώντας τακτικά ενώπιον διακεκριμένων προσωπικοτήτων και αρχηγών κρατών και έχοντας συμβάλει όσο ελάχιστοι στη διαμόρφωση μίας παγκόσμιας ατζέντας για την επίλυση των κρίσιμων περιβαλλοντικών και κοινωνικών προκλήσεων που αντιμετωπίζει ο κόσμος, μιλάει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο με μάτια υγρά από ενθουσιασμό, συγκίνηση και πίστη για τις δυνατότητες της σύγχρονης Ελλάδας:

«Μπορούμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία ελπίδας ενόψει των τεράστιων κρίσεων και προκλήσεων. Μπορεί να αποτελέσει η Ελλάδα τον πυρήνα αυτής της προσπάθειας. Η ευθύνη ανοίκει σε κάθε μέλος της κοινωνίας. Η τεχνολογία προσφέρει αμέτρητες ευκαιρίες και ανοίγει νέους ορίζοντες. Όμως δίχως φωτισμένη ηγεσία, ο κίνδυνος είναι ορατός. Δεν μπορείς όμως να κτίζεις κάτι χωρίς να βλέπεις όλες τις διαστάσεις, και ο ελλαδικός χώρος είναι μοναδικός. Δεν είναι μόνο η εκθαμβωτική ομορφιά της χώρας μας. Οι βαθιές ρίζες προσφέρουν τις ηθικές αξίες, την έννοια της ορθολογικής προόδου και της ευθύνης, μαζί με την δύναμη της έμπνευσης σε όλους τους τομείς. Και αυτό είναι ένα γεγονός που οφείλουν να παραδεχτούν όλοι, παρά την κρίση που βιώνουμε και που σύντομα μπορούμε να ξεπεράσουμε αν όλοι πιστέψουμε δυνατά και στηριχτούμε σε αυτές τις ρίζες».

«Τι χρειάζεται, όμως,», συνέχισε, «προκειμένου να προχωρήσουμε προς ένα ελπιδοφόρο μέλλον; Η απάντηση έρχεται αβίαστα και άμεσα: «Χρειάζεται η συνεργασία τέχνης και τεχνολογίας και η κινητοποίηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων της ανθρωπότητας. Όμως οι περισσότεροι φορείς εστιάζουν κατά κύριο λόγο την προσοχή τους στην τεχνολογία. Συμφωνώ με την προσέγγιση αυτή, ωστόσο οι τέχνες αφορούν πάνω το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, ειδικά αν συμπεριλάβουμε και τη μουσική, την ποίηση, τη φωτογραφία, τις εικαστικές τέχνες. Μάλιστα, σχεδιάζουμε έναν διεθνή διαγωνισμό για την κατανόηση του μικρόκοσμου, του οποίου η ομορφιά και η συμμετρία είναι εκθαμβωτική. Ας αναλογιστούμε μόνο ότι περισσότερες από 10(21) χημικές αντιδράσεις λαμβάνουν χώρο σε ένα μόνο κύτταρο κατά την διάρκεια ενός εικοσιτετραώρου. Aυτός είναι ο πραγματικός πλούτος. Η χαρά ότι και μία μόνο μέρα ζωής είναι μια αιωνιότητα για τον βίο».

Όπως εξηγεί χαρακτηριστικά, «στον χώρο της τεχνολογίας μας ξεφεύγουν πολλά, καθώς επενδύουμε δισεκατομμύρια σε τεχνολογίες καταστροφής. Όλα τα χρήματα και οι προσπάθειες έχουν πέσει σε εξοπλισμούς που θα εξασφαλίσουν το πώς θα εξαφανίσουμε ο ένας τον άλλο όχι σε 1 λεπτό αλλά σε 10 δευτερόλεπτα, και αυτό για κάποιους αποκαλείται πρόοδος. Για να ξεφύγουμε από αυτή την φαυλότητα χρειάζεται η αναζήτηση διαχρονικών αξιών, με βαθιές ρίζες».

Και μοιραία η συζήτηση επανέρχεται στην Ελλάδα: «Στο εγχείρημα αυτό, η χώρα μας μπορεί να διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο ως παγκόσμιο κέντρο συνάντησης των ειδικών για την βιο-θεώρηση της τεχνολογίας καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου. Ανάλογα με τον μύθο, την πολιτιστική, την ιστορική αλλά και την σύγχρονη προσφορά, κάθε πετραδάκι της Ελλάδας μπορεί να αξιοποιηθεί ως σημείο διεθνούς επιστημονικής συνάντησης. Η Κως για τους γιατρούς, η Ικαρία για τους αεροναυπηγούς, κοκ. Οραματιστείτε λοιπόν και σκεφτείτε όλο τον χρόνο να γίνονται διεθνή συνέδρια για την πρόοδο της τεχνολογίας, όπου μέσα από την θέση, την αντίθεση και την σύνθεση, θα οδηγούμαστε στην δάσωση του πλανήτη. Συνέδρια και συναντήσεις των ειδικών που θα μπορούσαν να απασχολήσουν, να ανανεώσουν και να αναπτύξουν περαιτέρω ολόκληρο τον τουριστικό τομέα της χώρας μας για όλο το έτος. Μας δίνεται μια εξαιρετική δυνατότητα μέσα από τον "βιο-τουρισμό" να υπάρχει μια συνεχής ανάπτυξη και να γίνει η χώρα μας ένας διαρκής πόλος έλξης για όλη την ανθρωπότητα.

«Η προστασία του βίου μπορεί να μας δώσει δύναμη για να εμπνεύσουμε στους ηγέτες ένα φωτισμένο όραμα ελπίδας», αναφέρει, προσθέτοντας ρητορικά ένα ερώτημα στο οποίο καλείται ο καθένας να αναλογιστεί, ενώ η ίδια έχει επιλέξει να απαντά σε καθημερινή βάση: «Τί μπορώ να κάνω εγώ σαν άνθρωπος;».

«Οφείλουμε σε αυτή την αναζήτηση να σκεφτούμε όλες τις διαστάσεις. Η νεολαία της πατρίδας μας μεταναστεύει στο εξωτερικό, μια κατάσταση που οφείλουμε να σταματήσουμε. Στην Βιοπολιτική άλλωστε συνεργαζόμαστε με πολλά νέα παιδιά, χαρισματικά παιδιά, που εργάζονται και πιστεύουν στον σκοπό μας», γεγονός που οδήγησε μόνο το τελευταίο δίμηνο στις βραβεύσεις της από το Εθνικό Συμβούλιο Νεολαίας, καθώς επίσης και από τον Σύνδεσμο Γυναικών Θεσσαλονίκης Μακεδονίας «Εν Αθήναις» και τον Ροταριανό Όμιλο Αμαρουσίου, για τη συνολική προσφορά της.

Και συνεχίζει λέγοντας: «Πηγαίνοντας σε διάφορες ομιλίες και συνέδρια, στο εξωτερικό, διακεκριμένοι φίλοι με ρωτούν για την Ελλάδα: "Τί γίνεται στην χώρα; Τί συμβαίνει με την κρίση την οποία ζούμε;" Τους απαντώ ότι η Ελλάδα έχει περάσει πολλές κρίσεις σε όλες αυτές τις χιλιετίες, και η πιο σοβαρή ίσως να ήταν οι Περσικοί Πόλεμοι. Όταν οι Αθηναίοι είδαν την πόλη τους να καίγεται κι όλα να καταστρέφονται, έκτισαν τον Παρθενώνα. Αυτή είναι η απάντηση στην κρίση. Στην οικονομική, την περιβαλλοντική, και κυρίως στην κρίση ηγεσίας που δυστυχώς γίνεται όλο και πιο έντονη. Μόνο αν αλλάξουμε αυτούς τους λίγους, το 1% του πληθυσμού της γης, εκείνους που έχουν την μεγαλύτερη οικονομική δύναμη, μόνο τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα διασώσουμε το αγαθό του βίου στον πλανήτη. Είναι ένα δύσκολο έργο αλλά σε αυτή την μετακαπιταλιστική εποχή, έχει έρθει η στιγμή να ξεχάσουμε τα στερεότυπα και να αναζητήσουμε φωτισμένη ηγεσία με έμπνευση».

«Ο βίος είναι το πολυτιμότερο αγαθό στον πλανήτη μας, κι εμείς διακινδυνεύουμε τη συνέχισή του» όπως αναφέρει επαλειμμένα από τις εποχές ακόμα που όπως λέει η ίδια «το να μιλάς για το περιβάλλον και τη διάσωσή του ακουγόταν εξωπραγματικό στην Ελλάδα». «Στην Βιοπολιτική – πολιτική με την πλατωνική έννοια και όχι με την κομματική – αγωνιζόμαστε γι'αυτήν ακριβώς την συνέχιση. Αντιλαμβανόμαστε τις διαφορές στην γλώσσα, την θρησκεία, τον πολιτισμό σαν τον πλούτο της ανθρωπότητας που πρέπει να διαφυλάξουμε. Όταν ένα μέρος του σώματος της κοινωνίας υποφέρει, όλο το σώμα υποφέρει, όπως και στο ανθρώπινο σώμα, και σας καλώ να σκεφτείτε αυτό το παράδειγμα με τους βασανισμένους πρόσφυγες στην χώρα μας σήμερα. Χρειάζεται να νοιώσουμε την αλληλεξάρτηση όχι μόνο με όλους τους ανθρώπους της γης αλλά και με όλες τις μορφές ζωής.»

Τί προτείνει; Παιδεία και ΜΜΕ έχουν να παίξουν ίσως τον σημαντικότερο ρόλο για την αειθαλή καθηγήτρια: «Σίγουρα απαιτείται παιδεία, ένας εξαιρετικά νευραλγικός τομέας, στον οποίο εμείς, ως Βιοπολιτική, δίνουμε ιδιαίτερο βάρος. Στον χώρο της διεθνούς εκπαίδευσης, δημιουργήσαμε μια σειρά διαδικτυακών μαθημάτων, τα οποία προσφέρουμε εντελώς δωρεάν με συμμετοχή χιλιάδων ενδιαφερομένων από 140 χώρες. Τα θέματα αφορούν την γεωργία, την διατροφή, την πράσινη οικονομία, την αντιστροφή της ανεργίας, την αναχαίτιση της κλιματικής αλλαγής, και προσκαλώ όλους να τα παρακολουθήσουν και να συμμετάσχουν, μέσω του biopolitics. Με το Διεθνές Πανεπιστήμιο για το Βιο-Περιβάλλον, μια πρωτοβουλία που ξεκινήσαμε το 1991, θέσαμε σαν κεντρικό άξονα της παιδείας τον βίο, καθώς και την αλληλεξάρτηση μεταξύ όλων των επιστημών». Η κα Αρβανίτη, υπογραμμίζει τον ρόλο των ΜΜΕ: «απαιτείται επίσης μια υγιής ενημέρωση μέσα από ΜΜΕ που θα λειτουργούν τελείως διαφορετικά απ'ότι σήμερα. Χρειαζόμαστε μέσα ενημέρωσης που θα εστιάζουν στα χιλιάδες θετικά που συμβαίνουν στην κοινωνία μας καθημερινά και ταυτόχρονα στις χιλιάδες δυνατότητες που δίνονται για να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής όλων των πολιτών».

Καταλήγοντας, η πρόεδρος και ιδρύτρια της Βιοπολιτικής, αντί για επίλογο, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου: «Κάθε στιγμή που περνάει, κάθε κτύπος του εκκρεμούς που μετράει το χρόνο σημαίνει την καταστροφή κάποιας μορφής ζωής για πάντα. Πρέπει λοιπόν να αναρωτηθούμε: Έχουμε εμείς το δικαίωμα να αδιαφορούμε για αυτό; Έχουμε το δικαίωμα να προχωράμε στο όνομα της υπερκατανάλωσης που έχουμε καταστήσει βαρόμετρο της κοινωνίας και να μην αντιλαμβανόμαστε ότι θέτουμε την ίδια την ζωή σε κίνδυνο;»