Δέκα χρόνια μετά την οικονομική χρεοκοπία, η οποία ταχύτατα εξελίχθηκε και σε κοινωνική, περίπου οι μισοί Ελληνες, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις ανάγκες της καθημερινότητάς τους, ενώ επτά στους δέκα εκτιμούν πως η νέα χρονιά θα είναι ίδια ή και χειρότερη από αυτή που φεύγει.

Αριθμοί που σοκάρουν και αναδεικνύουν τα τεράστια προβλήματα τα οποία κρατούν καθηλωμένη μια ολόκληρη κοινωνία, που, αν και συνέχεια ακούει ότι τα μνημόνια τελείωσαν, δεν βλέπει φως στο τούνελ της φτώχειας και της εξαθλίωσης.

Δέκα χρόνια μετά το πρώτο «καμπανάκι» της οικονομικής κρίσης, μικροί και μεγάλοι ψάχνουν τρόπους για να πάρουν το κοινωνικό μέρισμα, το επίδομα θέρμανσης, το επίδομα στέγασης ή όποια άλλα «ψίχουλα» μοιράζουν οι κυβερνώντες. Ανθρώπινες ουρές στο ταμείο ανεργίας, στα συσσίτια των δήμων ή της Εκκλησίας, στα κοινωνικά παντοπωλεία στα σκουπίδια των λαϊκών αγορών και στους κάδους των σούπερ μάρκετ. Ανθρώπινες ουρές για ελεημοσύνη! Για λίγα ευρώ, για λίγα τρόφιμα!

Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα της ελληνικής κοινωνίας κυρίως στα αστικά κέντρα, γιατί πάντα υπήρχε και υπάρχει και η άλλη, η λαμπερή, την οποία απαρτίζουν όλοι όσοι στα χρόνια της μεγάλης κρίσης αύξησαν τα πλούτη τους. Ολοι όσοι «επένδυσαν» στον πόνο των άλλων και κέρδισαν.

Αραγε, αυτό ήταν και εξακολουθεί να είναι το όραμα των κυβερνώντων για τη νέα Ελλάδα, για τους Ελληνες και τις νέες γενιές;

Πιστεύει κανείς ότι εκπληρώθηκαν το όνειρο και οι ελπίδες της κοινωνίας;

Σίγουρα όχι και ας αποφεύγουν οι πολιτικοί μας να παραδεχθούν την αποτυχία τους, κι ας προσπαθούν να πείσουν έναν ολόκληρο λαό ότι τα έκαναν όλα σωστά και ότι η χώρα γύρισε σελίδα, κι ας μην το αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία των πολιτών.

Δέκα χρόνια μετά την ολική καταστροφή της οικονομίας, την απαξίωση και την καταβαράθρωση της κοινωνίας ελάχιστοι είναι αυτοί που επιμένουν να υποστηρίζουν ότι η συνταγή της ανασυγκρότησης του κράτους ήταν επιτυχημένη. Οπως επίσης ελάχιστοι είναι και αυτοί που πιστεύουν ότι η χώρα χρεοκόπησε ξαφνικά το 2010. Για την καταστροφή ευθύνονται όλοι όσοι έκατσαν στην καρέκλα της εξουσίας από το 1974 μέχρι και σήμερα. Κι ας κρύβονται, κι ας σιωπούν!

Οι παλαιότεροι έχουν ευθύνη, είτε συμμετείχαν στο πολύχρονο πάρτι της διαφθοράς που είχε στηθεί είτε επέτρεψαν ή συγκάλυψαν τη μεγάλη ληστεία των χρημάτων του λαού. Και οι νεότεροι διότι δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους και δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να μην επαναληφθούν τα ίδια φαινόμενα και για να τιμωρηθούν παραδειγματικά όλοι όσοι πρωταγωνίστησαν στα σκάνδαλα. Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι! Γιατί δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι κλέφτες! Υπάρχουν κλέφτες που ρήμαξαν τα κρατικά ταμεία και καταχρέωσαν έναν ολόκληρο λαό. Γιατί η χώρα δεν χρεοκόπησε μόνο επειδή έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι 2 ή 3 υπουργοί που βρέθηκαν ή βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Χρεοκόπησε γιατί η «συμμορία των ληστών» ήταν μεγάλη με πλοκάμια σε όλη την κοινωνική πυραμίδα και δυστυχώς πολλοί βρίσκονται ελεύθεροι, απολαμβάνουν τα κλεμμένα και αναζητούν τρόπους για να επιστρέψουν στην πολιτική σκηνή εκμεταλλευόμενοι τους «πρόθυμους», που για μια ψήφο ανοίγουν τις πόρτες των κομμάτων τους.

Στα χρόνια του «μαρτυρίου» ο ελληνικός λαός άκουσε πολλά από τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Και όσο μεγαλύτερες ήταν οι υποσχέσεις τόσο σκληρότερα ήταν τα μέτρα που έπαιρναν πάντα με τη δικαιολογία ότι βρήκαν «καμένη γη» από τους προηγούμενους. Μια «καμένη γη» την οποία κανείς δεν μπόρεσε να προστατεύσει, γιατί το κομματικό συμφέρον ήταν και είναι πάνω από την κοινωνία. Από μια κοινωνία που προσπαθεί να επιβιώσει με κρατικά φιλοδωρήματα, για τα οποία πανηγυρίζουν -αντί να ερυθριούν- οι κυβερνώντες, που κάνουν τους γαλαντόμους με τα χρήματα όσων αντέχουν ακόμα να πληρώνουν φόρους, χαράτσια και έκτακτες εισφορές.

Ας γίνει, επιτέλους, κατανοητό από όλους ότι οι πολίτες θέλουν δουλειές και κοινωνική δικαιοσύνη και όχι ό,τι περισσεύει. Ας καταλάβουν όλοι ότι με έκτακτα επιδόματα καμία κοινωνία δεν μπορεί να αισιοδοξεί για το μέλλον. Με μερίσματα της φτώχειας δεν μπορεί να αποκατασταθεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Οι αποτυχημένες πολιτικές διαιωνίζουν την εξαθλίωση και την εξάρτηση των πολιτών από τους πολιτικούς. Και σε αυτή την επιδοτούμενη «ομηρία» πρέπει να μπει ένα τέλος πριν εκδηλωθεί ανεξέλεγκτα η κοινωνική οργή.