Επτακόσιες χιλιάδες άνθρωποι στα χρόνια της βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης (2008-2017) προστέθηκαν στη λίστα των φτωχών και των κοινωνικά αποκλεισμένων. Στη λίστα της ντροπής, των εξαθλιωμένων και των ταπεινωμένων που έχουν πενιχρά εισοδήματα, που στερούνται βασικά καταναλωτικά αγαθά ή αδυνατούν να καλύψουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Σύμφωνα με έκθεση της Eurostat, το 2017 περίπου 3.700.000 Ελληνες ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας, ενώ την ίδια ώρα στην Ε.Ε. οι αριθμοί ακολουθούσαν αντίστροφη πορεία και οι φτωχοί μειώθηκαν σημαντικά. Μέσα σε μια οκταετία 700.000 Ελληνες είδαν τη ζωή τους να διαλύεται. Νέοι και ηλικιωμένοι! Ανδρες και γυναίκες! Ανθρωποι του μεροκάματου, μισθωτοί, συνταξιούχοι και μικροεπιχειρηματίες. Τα μεγαλύτερα θύματα των μνημονίων και της λιτότητας που μαζί με τα 3.000.000 που προϋπήρχαν συνθέτουν το ψηφιδωτό των νεόπτωχων του 21ου αιώνα. Εάν σε αυτούς τους σκληρούς αριθμούς προστεθούν και οι περίπου 500.000 νεομετανάστες, αντιλαμβάνεται κανείς ότι κάτι λιγότερο από τους μισούς Ελληνες επλήγησαν ανεπανόρθωτα από την πολύχρονη κρίση. Πλήρωσαν και πληρώνουν πολύ ακριβά την ανεπάρκεια, την αδράνεια, τις αστοχίες και τις σκοπιμότητες του πολιτικού κόσμου. Εκείνων των μοιραίων πολιτικών που παρερμήνευσαν τον ρόλο τους. Που μετέτρεψαν το κράτος σε «μαγαζάκι» τους, για να κάνουν πράξη τις σκόρπιες ιδέες τους ή για να καταξιωθούν με οφίτσια ή για να πλουτίσουν οι ίδιοι και να βολευτούν οι ημέτεροι, ώστε να υπάρχουν και συνδαιτυμόνες στο «φαγοπότι».

Αυτή είναι η πραγματική εικόνα και αν θέλουν οι πρωταγωνιστές της δημιουργίας της να την αλλάξουν, θα πρέπει πρώτα να παραδεχθούν τα «κατορθώματά» τους. Θα πρέπει να κατανοήσουν και να αποδεχθούν ότι:

• Οι κλέφτες του δημόσιου χρήματος το έκαναν γιατί κάποιοι άλλοι τους το επέτρεπαν.
• Οι επιχειρηματίες που έπαιρναν δανεικά από τις τράπεζες για να κάνουν επενδύσεις και φυγάδευαν τα χρήματα σε φορολογικούς παραδείσους του εξωτερικού, το έκαναν γιατί κάποιοι τους κάλυπταν.
• Οι πολίτες που δεν πλήρωναν τους φόρους και τα δάνειά τους το έκαναν γιατί κάποιοι έκλειναν τα μάτια στις παρανομίες για μη χάσουν την εκλογική τους πελατεία.

Λοιπόν, μόνο όταν οι πολιτικοί μας κοιταχτούν στον καθρέφτη και ανακαλύψουν τους υπεύθυνους της τραγωδίας, θα «γεννηθεί» η ελπίδα για το τέλος της καταστροφής. Μόνο όταν ομολογήσουν ότι έφταιξαν και ότι έμαθαν από τα λάθη τους, θα είναι εφικτή η αποκατάσταση της σημερινής αποκαρδιωτικής εικόνας.

Στη μεταμνημονιακή εποχή οι πολίτες δεν είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν συγχωροχάρτια στους πολιτικούς και να επιτρέψουν νέα σφάλματα. Και περιμένουν στην κορυφή της προεκλογικής ατζέντας να βρίσκεται το πότε και πώς θα δουν μια «άσπρη μέρα». Το πότε και πώς θα απαλλαχτούν από τον εφιάλτη της φτώχειας, της μιζέριας και της ανεργίας. Πάνω από 4.000.000 Ελληνες ζητούν απαντήσεις για το πώς βρέθηκαν στο κατώφλι της εξαθλίωσης, αλλά κυρίως ζητούν συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς θα βγουν από τον λαβύρινθο στον οποίο τους εγκλώβισαν.

Τα πολιτικά παιχνίδια, οι ανούσιες κοκορομαχίες, οι προσωπικές στρατηγικές και τα κομματικά τερτίπια δεν τους ενδιαφέρουν. Κουράστηκαν να είναι θεατές στην ίδια παράσταση, όπου οι πολιτικοί «τρώγονται» δήθεν για τη σωτηρία τους αλλά στην πραγματικότητα αγωνιούν για το δικό τους μέλλον.

Η κοινωνία πλέον δεν ενδιαφέρεται για την «κορνίζα», αλλά για την ουσία. Και η ουσία είναι πότε θα λυθούν τα προβλήματα, τόσο αυτά που προϋπήρχαν και προκάλεσαν την οικονομική κρίση όσο και εκείνα που έφεραν η χρεοκοπία και οι αποτυχημένες «συνταγές» των δανειστών, που υιοθετήθηκαν σχεδόν αμαχητί από όσους κυβέρνησαν από το 2010 έως και σήμερα. Και αυτό γιατί όποιος ανέβηκε στην καρέκλα της εξουσίας είχε ως προτεραιότητα το πώς θα διατηρηθεί σε αυτήν και όχι το πώς θα σώσει τη χώρα. Ολοι οι εραστές της εξουσίας γνωρίζουν ότι για να γραφεί ο επίλογος του δράματος χρειάζεται ανάπτυξη, όπως επίσης ότι με 1.000.000 ανέργους, εξευτελιστικούς μισθούς και εργασιακή «ζούγκλα» δεν υπάρχει περίπτωση να «μπει το νερό στο σωστό αυλάκι». Ολοι γνωρίζουν ότι η ανάπτυξη δεν επιτυγχάνεται με φόρους και χαράτσια. Απαιτούνται κεφάλαια για να γίνουν επενδύσεις που θα φέρουν χρήματα στα ταμεία του κράτους και σταθερές θέσεις εργασίας. Απαιτείται αλλαγή πολιτικής για να προωθηθούν χωρίς καθυστερήσεις ξένες επενδύσεις.

Αντί λοιπόν οι πολιτικοί να μιλούν γενικά και αόριστα για την ανάπτυξη, που για άλλους ήρθε και για άλλους χάθηκε στη διαδρομή, ας στρωθούν στη δουλειά για να σταματήσει ο κατήφορος. Διαφορετικά, στην επόμενη έκθεση της Eurostat ο αριθμός των φτωχών στην Ελλάδα θα σπάσει νέα ρεκόρ και θα μας προσπεράσουν στη «λίστα της ντροπής» ακόμα και η Ρουμανία και η Βουλγαρία, που σήμερα μας ακολουθούν.