Quantcast

Πτυχία για την… ανεργία!

ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ σύστημα της χώρας νοσεί βαρέως κι ας μη βιαστούν κάποιοι να ρίξουν όλες τις ευθύνες στα μνημόνια και στην τρόικα για να δικαιολογήσουν την αδράνεια και την ανευθυνότητα απέναντι στις νέες γενιές. Δεν φταίνε για όλα τα στραβά οι ξένοι και πολύ περισσότερο για την αποτυχία του εκπαιδευτικού μας μοντέλου, γιατί η «χρεοκοπία» του ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν από την κατάρρευση της οικονομίας. Από την εποχή που τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έχασαν τον στόχο τους και σταδιακά μπήκαν στην υπηρεσία των πολιτικών και μετατράπηκαν σε «εκκολαπτήρια» κομματικών στρατών. Και αυτό δεν είναι αποκάλυψη! Είναι η σκληρή αλήθεια που όλοι τη γνωρίζουν, αλλά ελάχιστοι έχουν το θάρρος να την ομολογήσουν. Ελάχιστοι έχουν την τόλμη να παραδεχθούν τα λάθη τους.

Η ΠΑΙΔΕΙΑ δεν προσφέρεται για πειράματα, κομματικά παιχνίδια και εκπαίδευση υποψήφιων μάγων. Γιατί αυτές οι τακτικές έκαναν και τη μεγαλύτερη ζημιά, η οποία για να διορθωθεί χρειάζεται σύνεση, πολλή δουλειά και λίγα λόγια από τους αρμόδιους. Απαιτείται σοβαρότητα, εντιμότητα, ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα. Απαιτείται διάθεση για συνεννόηση του πολιτικού κόσμου για το «χτίσιμο» ενός σύγχρονου και πρωτοποριακού συστήματος που δεν θα έχει ημερομηνία λήξης τις επόμενες εκλογές. Απαιτούνται ριζικές αλλαγές για να σταματήσει η υποβάθμιση των σπουδών και όχι πρόχειρα μπαλώματα για τα «μάτια του κόσμου».

Σήμερα οι πολιτικοί έχουν μια ακόμα ευκαιρία να διορθώσουν τις αστοχίες τους. Να αποδείξουν ότι προτεραιότητά τους είναι το μέλλον της χώρας και όχι η «καρέκλα» της εξουσίας. Είναι στο χέρι τους η Παιδεία, στην προεκλογική περίοδο που ήδη ξεκίνησε, να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πολιτικού διαλόγου για τη μεταμνημονιακή εποχή. Ενός διαλόγου ουσιαστικού που θα στοχεύει στα να λύσει προβλήματα και όχι να δημιουργήσει καινούργια σε έναν ανούσιο αγώνα εντυπώσεων. Η Παιδεία, για να αποφύγει το ναυάγιο, έχει ανάγκη από ιδέες, θέσεις και προτάσεις. Οι στείρες αντιπαραθέσεις, τα συνθήματα και οι πολιτικές «κοκορομαχίες» δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στους νέους που αγωνιούν για το μέλλον τους.

ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ της αποτυχίας του εκπαιδευτικού συστήματος αποτυπώνεται και σε πρόσφατη μελέτη του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών, στην οποία εμφανίζεται ότι η ανεργία των αποφοίτων ανώτατης εκπαίδευσης σημείωσε αύξηση 179,1%, ενώ η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη εάν σε αυτόν τον «στρατό» των πτυχιούχων ανέργων είχαν προστεθεί και οι περίπου 500.000 επιστήμονες που στα χρόνια της κρίσης επέλεξαν τον δρόμο της ξενιτιάς. Επισημαίνεται επίσης η ανάγκη προώθησης ριζικών αλλαγών στα εκπαιδευτικό σύστημα, όπως και η σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας. Την ίδια ώρα, πάνω από 40.000 υποψήφιοι για εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κατέγραψαν βαθμολογίες κάτω από τη βάση, ενώ περίπου 100 τμήματα σε ΑΕΙ και ΤΕΙ θα δεχθούν υποψηφίους με βαθμολογίες κάτω από 10.000 μόρια. Ολα τα παραπάνω σηματοδοτούν την αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος και αναδεικνύουν τα τραγικά λάθη των αρμοδίων που συνεχώς προαναγγέλλουν αλλαγές και το μόνο που κατορθώνουν είναι να το απορυθμίζουν και να το υποβαθμίζουν ακόμα περισσότερο.

ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΩΣΗ των παιδιών δεν έχει κανείς το δικαίωμα να παίζει. Οι νέοι χρειάζονται εφόδια για να μπορέσουν να επιβιώσουν στην αγορά εργασίας, που έχει μετατραπεί σε ζούγκλα. Χρειάζονται στήριξη από την πολιτεία που έχει και την απόλυτη ευθύνη. Ο εκσυγχρονισμός του εκπαιδευτικού συστήματος χρειάζεται όραμα, χρήματα και πολιτική συμφωνία για να σταματήσει το «ράβε-ξήλωνε» που κοστίζει ακριβά σε όλους.

Η μεγαλύτερη επένδυση για τη χώρα είναι τα παιδιά της και σε αυτά πρέπει να «ποντάρουν» για να αλλάξει η σημερινή αποκαρδιωτική εικόνα όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται και διαχειρίζονται τη μοίρα του τόπου.