Με τα «ιερά συμβόλαια» και τα σκάνδαλα, υπαρκτά ή όχι, η κυβέρνηση επιχειρεί να παραμερίσει από την πρώτη γραμμή της επικαιρότητας τα μεγάλα και σοβαρά προβλήματα που ταλαιπωρούν τους πολίτες και κρατούν σε ομηρία τη χώρα. Προσπαθεί να ανακατέψει την πολιτική τράπουλα και να βρει εκείνους τους άσους που θα της επιτρέψουν, αν μη τι άλλο, να κερδίσει τις εντυπώσεις στον προεκλογικό μαραθώνιο. Αγωνίζεται να επανακτήσει την αριστερή απόχρωσή της και να ενεργοποιήσει τουλάχιστον τους απογοητευμένους και αδρανοποιημένους ψηφοφόρους της.

Διαχρονικά πολιτικά παιχνίδια. Οσα χρόνια και να περάσουν, τα «κόλπα» και οι «μπλόφες» δεν αλλάζουν. Οπως δεν αλλάζει και ο στόχος που είναι να στριμωχθεί ο αντίπαλος, να μπερδευτεί η αντιπαράθεση των κομμάτων και να αποπροσανατολιστεί η κοινωνία. Ομως, εκτός από τα φλέγοντα θέματα της οικονομίας, τα οποία, παρά τη διοχετευόμενη κυβερνητική αισιοδοξία εξακολουθούν να βασανίζουν τους πολίτες, και τα καυτά εθνικά ζητήματα, τα οποία αντί να μειώνονται αυξάνονται εξαιτίας της αδράνειας, των πειραματισμών και των προσωπικών στρατηγικών, υπάρχει ένας ακόμη «κρυφός» κίνδυνος για τον οποίο ελάχιστα λέγονται και γίνονται. Και ο κίνδυνος αυτός δεν είναι άλλος από το προσφυγικό, το οποίο με το πέρασμα των χρόνων γιγαντώνεται αντί να περιορίζεται και ταυτόχρονα οδηγεί τη χώρα στο «εδώλιο του κατηγορουμένου» για τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων στα Κέντρα Υποδοχής. Ολοένα και πιο έντονα τον τελευταίο καιρό, τόσο από τις αρμόδιες υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης όσο και από μέσα ενημέρωσης συμμαχικών κρατών, εξαπολύονται επιθέσεις και ασκείται σκληρή κριτική για την άθλια εικόνα που παρουσιάζουν τα ελληνικά hotspots και ιδιαίτερα αυτά που βρίσκονται στα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου. Μάλιστα, οι εταίροι μας, που πριν από λίγα χρόνια μας μοίραζαν συγχαρητήρια για τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε η ελληνική κοινωνία στους κυνηγημένους πρόσφυγες, σήμερα μας επιτίθενται και μας κατηγορούν για κακοδιαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων, για απάνθρωπες συνθήκες και εγκατάλειψη των προσφύγων. Πολλοί, μάλιστα, «πυροβολούν» τη χώρα και για την αντιμετώπιση των ανηλίκων που στοιβάζονται σε ακατάλληλους χώρους μαζί με ενήλικες όπου εκτός των άλλων ελλοχεύει και ο κίνδυνος της σεξουαλικής κακοποίησης.

Σε αυτή την όχι τυχαία ομοβροντία καταγγελιών προς τη χώρα που δέχθηκε το καραβάνι των προσφύγων, προς τους ανθρώπους που πάλεψαν με τη φουρτουνιασμένη θάλασσα για να σώσουν ζωές, που έδωσαν από το υστέρημά τους για να σταθούν όρθιοι οι συνάνθρωποί τους και έδωσαν μαθήματα ανθρωπιάς σε όλον τον πλανήτη, η ελληνική κυβέρνηση απαντά με εκκωφαντική σιωπή. Δέχεται αδιαμαρτύρητα τα επικριτικά σχόλια ακόμα και από ανθρώπους που αρνούνται να συνταξιδεύσουν στο λεωφορείο με πρόσφυγες, που δεν δέχονται στις πολυκατοικίες τους ξένους ενοίκους. Από χώρες που κατασκευάζουν φράχτες για να μην περνούν οι πρόσφυγες, που δεν επιτρέπουν να αποβιβαστούν στις ακτές τους οι εξαθλιωμένοι που φαντάζονται πως στην Ευρώπη βρίσκεται ο παράδεισος που πάντα αναζητούσαν.

Το προσφυγικό είναι πληγή που δεν θεραπεύεται με ασπιρίνες και μαντζούνια. Δεν προσφέρεται για κομματική εκμετάλλευση και χρειάζεται ουσιαστική διαχείριση από το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας. Ολοι μαζί πρέπει να σχεδιάσουν την επόμενη μέρα και να βρουν τον τρόπο να περιοριστούν οι αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνία και στην οικονομία. Χρειάζεται στρατηγική και συνεννόηση για να αποφευχθούν οι παγίδες και να μη μετατραπεί η χώρα σε μια φρικτή φυλακή ψυχών. Για να μη βρεθεί στην απομόνωση και κατηγορούμενη για έλλειψη ανθρωπισμού. Χρειάζεται εθνικό σχέδιο για να μη βρεθεί η Ελλάδα απροετοίμαστη στην περίπτωση που επαληθευτούν οι εκτιμήσεις ότι σύντομα οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου θα δεχθούν προσφυγικό τσουνάμι από την Αφρική. Αλλωστε, υπό τον φόβο αυτής της αρνητικής εξέλιξης οι αρμόδιοι της Ε.Ε. ομολογούν ότι οι μέχρι τώρα τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος είναι ανεπαρκείς και ξεπερασμένοι και πλέον σκέφτονται σοβαρά να ρίξουν χρήματα για την ανάπτυξη των χωρών της Αφρικής και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής.

Ο πολιτικός κόσμος της χώρας δεν πρέπει να προσπεράσει βιαστικά τα όσα λέγονται και γράφονται στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες σχετικά με τον ρόλο της Ελλάδας στο νέο σκηνικό. Και ιδιαίτερα την επισήμανση ότι πλέον η χώρα δεν είναι σημείο διέλευσης των προσφύγων, αλλά τελικός προορισμός με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η διαχείριση των προσφυγικών ροών δεν προσφέρεται για κομματικά παιχνίδια. Απαιτείται πολιτική ωριμότητα, ευελιξία και αστραπιαία αντίδραση γιατί κανείς δεν θα ήθελε να μετατραπεί η χώρα σε μια απέραντη φυλακή ανθρώπων που θέλουν να γλιτώσουν από τη φτώχεια και να ζήσουν με αξιοπρέπεια.