Στις εκλογικές αναμετρήσεις νικούν ή ηττώνται, εκτός από τα πρόσωπα, οι ιδέες, τα οράματα, οι απόψεις, οι πρακτικές και οι συμπεριφορές. Πρέπει να επιβραβεύονται εκείνοι που με πράξεις αποδεικνύουν ότι σέβονται τον λαό, όσοι λένε μόνο αλήθειες και αυτοί που αγωνίζονται για το συμφέρον της χώρας. Πρέπει να αποδοκιμάζονται όσοι χρησιμοποιούν τους πολίτες ως άβουλα πιόνια για να εκπληρώσουν προσωπικά ή κομματικά σχέδια και εκείνοι που δημιουργούν «μπαμπούλες» για να τρομοκρατήσουν την κοινωνία.

Στην πρώτη κατηγορία έχουν θέση οι έντιμοι και οι ειλικρινείς. Οι νέοι πολιτικοί που δεν έχουν φθαρεί από τη διαχείριση της εξουσίας. Οσοι πιστεύουν και τολμούν να πουν ότι η Ελλάδα και οι Ελληνες αξίζουν καλύτερο πολιτικό προσωπικό.

Στη δεύτερη κατηγορία εντάσσονται όσοι εκμεταλλεύτηκαν την πολιτική για προσωπικό όφελος και συνέβαλαν στη χρεοκοπία της χώρας. Οσοι γέμισαν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους με χρήματα των φορολογουμένων και αυτοί που συγκάλυψαν με τον τρόπο τους το «έγκλημα».

Τον 21ο αιώνα και μετά από μια καταστροφική δεκαετία, οι πολιτικοί της νέας γενιάς που δεν θέλουν να ταυτιστούν με το «αμαρτωλό» χθες οφείλουν να «περάσουν» στην κοινωνία το τέλος του παλαιού πολιτικού μοντέλου. Να κάνουν «σημαία» και κεντρικό τους σύνθημα την «αλλαγή» του πολιτικού σκηνικού. Εργο δύσκολο αν αναλογιστεί κανείς ότι η πλειονότητα των πολιτών έχει διδαχθεί να πορεύεται και να στηρίζεται στο ρουσφέτι, στα «παραθυράκια», στις εξαιρέσεις, στα «δικά μας παιδιά» και στο «έχω μπάρμπα στην Κορώνη». Εργο δύσκολο αφού οι προηγούμενοι δίδαξαν την κοινωνία να ακολουθεί τον εύκολο δρόμο. Να βολεύεται με τις υποσχέσεις και να περιμένει τα «δωράκια» της κάθε προεκλογικής περιόδου, όταν δηλαδή ο πολιτικός κόσμος ανοίγει με ευκολία τα κρατικά ταμεία και μοιράζει χαρτζιλίκια, διαγράφει οφειλές και τακτοποιεί παρανομίες.

Αποτέλεσμα αυτής της ξεπερασμένης πολιτικής που ορισμένοι πεισματικά θέλουν ακόμα και σήμερα να ακολουθούν; Επτά στους δέκα Ελληνες, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, δεν εμπιστεύονται τα πολιτικά κόμματα για την εξέλιξη των πραγμάτων στη χώρα, ενώ περίπου οι μισοί πολίτες δεν έχουν θετική άποψη και δεν περιμένουν πολλά από θεσμούς όπως η κυβέρνηση, οι περιφέρειες και οι δήμοι. Απογοητευτικό είναι, επίσης, και το ποσοστό που καταγράφεται για το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, για το οποίο θετική γνώμη έχει μόνο το 25,5% των ερωτηθέντων.

Οι παραπάνω αριθμοί, αν μη τι άλλο, πρέπει να προβληματίσουν το πολιτικό προσωπικό της χώρας και μάλιστα τώρα, λίγες ημέρες πριν στηθούν οι κάλπες για να αναδειχθούν οι νέοι κυβερνήτες, οι νέοι ευρωβουλευτές, οι νέοι περιφερειάρχες και δήμαρχοι. Η κοινωνία είναι φανερό -και άκρως επικίνδυνο- ότι είναι απογοητευμένη με την αδιαφορία ή την αδυναμία των πολιτικών να επιλύσουν προβλήματα. Προβλήματα για τα οποία οι πολίτες ζητούν άμεσα οριστικές λύσεις και όχι «μπαλώματα». Μάλιστα, τα σημαντικότερα από αυτά επισημαίνονται σε όλες τις δημοσκοπήσεις και είναι, με σειρά αξιολόγησης, η ανεργία, το φορολογικό σύστημα, η ανάπτυξη, η υγεία, η ακρίβεια και η παιδεία. Οσο πίσω στην πολιτική ιστορία της χώρας κι αν γυρίσει κανείς, θα συναντήσει τα ίδια προβλήματα για τα οποία οι πολίτες ζητούν βιώσιμες λύσεις. Τα αποτελέσματα γνωστά σε όλους! Τα μηνύματα της κοινωνίας διαχρονικά πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων και όχι μόνο δεν κλείνει καμία πληγή, αλλά αντίθετα ανοίγουν και νέες.

Οι πολιτικοί της νέας γενιάς έχουν ευθύνη και υποχρέωση να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό. Να κερδίσουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Να συμμαχήσουν με τους πολίτες για να αλλάξει η πορεία του τόπου. Για να σταματήσει ο κατήφορος. Για να εδραιωθούν και να πάψουν να είναι ζητούμενο η εντιμότητα, η αξιοκρατία και η ισονομία.

Ας τολμήσουν να πάνε τη χώρα ένα βήμα πιο μπροστά διαγράφοντας οριστικά το αμαρτωλό παρελθόν με τους «καλοχεραίτες», τους «μαυρογιαλούρους» και τα ανεπανάληπτα «ΘΑ» που συγκλόνιζαν τις πλατείες στις προεκλογικές συγκεντρώσεις.

Ας μιλήσουν, λοιπόν, όλοι τη γλώσσα της αλήθειας και ας αγωνιστούν για να αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους με την κοινωνία προς όφελος της χώρας και των πολιτών.