Η σχολή της σταθερότητας δεν αποδίδει πολύ σε χώρες χωρίς παράδοση στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Μπορεί όντως οι χώρες αυτές, όπως η Ουκρανία, να χρειάζονται σταθερότητα προκειμένου να μπουν σε έναν δρόμο ανάπτυξης, αποκτώντας κοινά στοιχεία με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι, όμως, δύσκολο. Η έλλειψη αστικής κοινοβουλευτικής παράδοσης και η παγίωση αντιλήψεων ότι τυπικά και άτυπα κυβερνά όποιος έχει το χρήμα (άρα νομιμοποίηση των ολιγαρχών σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής) οδηγούν σε διατήρηση των πραγμάτων ως έχουν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η ανατροπή του έξωθεν επιβαλλόμενου δυτικού πολιτικού σκηνικού από έναν υποψήφιο Πρόεδρο όπως ο ηθοποιός Ζελένσκι, δεν αποτελεί απαραιτήτως ποιοτική αναβάθμιση, αλλά συμβάλλει στην παρουσία του καινούργιου. Η Ουκρανία οφείλει να δοκιμάσει το «καινούργιο» προκειμένου να διαλέξει, να εγκρίνει, να απορρίψει, όπως έχει δικαίωμα να κάνει κάθε χώρα. Το σύστημα διακυβέρνησης σε Ευρώπη και ΗΠΑ δεν μπορεί να εδραιώσει την παρουσία του αν πριν δεν αντιληφθεί και δεν αποδεχθεί τις ιδιομορφίες και τις αξίες κάθε χώρας. Οσο κι αν αυτές φαίνονται δυσνόητες και δύσκολα αποδεκτές. Ετσι κι αλλιώς, το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον τσάρο κι από εκεί στον υπαρκτό σοσιαλισμό δεν είναι ο ιδανικός διάδρομος για τη δημοκρατία.