Τις τελευταίες ημέρες, οι πολίτες παρακολουθούν τα τεκταινόμενα και τον ευρύτερο διάλογο που εξελίσσεται μεταξύ των πολιτικών δρώντων και αισθάνονται ταυτόχρονα δύο συναισθήματα:

Το απλά ανθρώπινο συναίσθημα της θυμικής περιέργειας για το «πρωτάθλημα της καλύτερης ατάκας» σε θέματα επικοινωνιακών μικροπολιτικών και παράλληλα την απέχθεια για τη διαφαινόμενη ακόμα μεγαλύτερη κατρακύλα του πολιτικού συστήματος.

Αυτού του είδους η πόλωση ευνοεί την κυβέρνηση διότι α) της αυξάνει τη συσπείρωση, β) αφαιρεί πολιτικό χρόνο από την αντιπολίτευση για σκέψη και διατύπωση του πολιτικού της προγράμματος και γ) της παρέχει χώρο-χρόνο για να διατυπώνει μόνη της το ουσιαστικό μέρος των παροχών της, απερίσπαστα, χωρίς τον αντίπαλο παρόντα.

Απόδειξη γι’ αυτό αποτελεί το γεγονός ότι περίπου το 60% της κοινής γνώμης αξιολογεί τα ανακοινωθέντα μέτρα από τον πρωθυπουργό πολύ και αρκετά θετικά συνολικά, με το 23% να ανήκει στο πολύ θετικά.

Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ τώρα αρχίζει ουσιαστικά η προεκλογική εκστρατεία. Συνεπώς, στο επόμενο διάστημα, λογικά, θα έπρεπε να αναμένει κανείς την απάντηση της Ν.Δ. και ως προς το πρόγραμμά της και να δούμε πώς το διαφημιστικό υλικό των κομμάτων θα αγγίξει το φορτισμένο (λόγω περίπου των τεσσάρων χρόνων μη εκλογικής εκτόνωσης) θυμικό των ψηφοφόρων, μετατρέποντάς το σε ορθολογική πράξη ψήφου.

Τις παγίδες, λοιπόν, τις βλέπουν οι πολιτικοί δρώντες;