Θυμάμαι τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το 1994, σε μια θυελλώδη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας. Απευθυνόμενος στον τότε πρόεδρο Μιλτιάδη Εβερτ, του είπε με έμφαση: «Μην ξεχάσετε ποτέ, κύριε πρόεδρε, ότι η πλειοψηφία στην Ελλάδα είναι κεντροαριστερή. Για να επιστρέψει το κόμμα στην εξουσία, θα πρέπει να πάρουμε οπωσδήποτε ξανά ένα κομμάτι από το Κέντρο, διαφορετικά η αυτοδυναμία είναι αδύνατη». Αυτό το δόγμα το έχει κατανοήσει καλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το έχει κάνει κτήμα του. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την προεδρία, προσέγγισε με κάθε τρόπο κεντροαριστερούς ψηφοφόρους που ανήκαν στην άλλοτε πανίσχυρη και μεγάλη παράταξη του ΠΑΣΟΚ. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν βρήκε δυσκολία στο να κερδίσει αρκετούς από αυτούς. Οι μισοί είχαν ήδη πάει στο Ποτάμι, επομένως δεν ήταν πολύ μακριά του. Υπάρχει πράγματι σήμερα ένας σκληρός πυρήνας που δεν μπορεί να μετρηθεί, κυρίως στα αστικά κέντρα, πρώην κεντροαριστερών ψηφοφόρων που τώρα είναι αντι-ΣΥΡΙΖΑ, συντάσσονται χωρίς αστερίσκους με τον Μητσοτάκη -και όχι με τη Δεξιά- προκειμένου το κυβερνών κόμμα να ηττηθεί στις εκλογές.

Αυτή είναι μια νέα τάση στη λεγόμενη μεσοαστική κοινωνία. Γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, μεσαίοι επαγγελματίες αυτοπροσδιορίζονται ιδεολογικοπολιτικά ως αντίπαλοι του σημερινού συστήματος εξουσίας και δηλώνουν απερίφραστα ότι θα ψηφίσουν Μητσοτάκη μόνο για να φύγει ο Τσίπρας. Αδιαφορούν για τα εσωτερικά της Ν.Δ., δεν τους νοιάζει ποιος είναι καραμανλικός, ποιος είναι σαμαρικός και ποιος έχει ακραία ρητορική. Ο στόχος είναι ένας: η αυτοδυναμία της Ν.Δ. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που μέχρι στιγμής το Κίνημα Αλλαγής δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει το φράγμα του 10%, που ήταν ο αρχικός του στόχος. Σε συνθήκες πόλωσης, το τρίτο κόμμα εκ των πραγμάτων συμπιέζεται. Ακόμη και αν είχε μείνει το Ποτάμι στο νέο σχήμα, πάνω-κάτω ίδια θα ήταν η κατάσταση. Οδηγούμαστε στις κάλπες σε συνθήκες ακραίας πόλωσης, η οποία ευνοεί τον δικομματισμό. Ασπρο-μαύρο, ο καλός και ο κακός, από την πλευρά που το διαβάζει ο καθένας.

Χρειάζονται λοιπόν οι κεντροαριστεροί στη συντηρητική παράταξη για να πετύχει την αυτοδυναμία. Είναι αναγκαίες ψήφοι, αλλά δεν είναι πολλές. Και σε κάθε περίπτωση, με βάση την κοινή λογική, δεν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το 3%-4%. Η μεγάλη δεξαμενή που θα οδηγήσει τη Ν.Δ. στην κορυφή είναι η λαϊκή, παραδοσιακή, καραμανλική Δεξιά. Οπως και να την αποκαλεί ο καθένας, γνωρίζουμε όλοι τα χαρακτηριστικά της. Αυτό το έχει κατανοήσει καλά ο Αλέξης Τσίπρας και φλερτάρει ανοιχτά με την καραμανλική Δεξιά, όπως κάνει και με το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, ποντάροντας στην κοινή ευαισθησία αυτών των δύο ομάδων ψηφοφόρων για περισσότερο κοινωνικό κράτος.

Οι ψηφοφόροι αυτής της Δεξιάς είναι κλασικοί, συντηρητικοί και αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της παράταξης. Χωρίς αυτούς, η Ν.Δ. πέφτει κάτω από το 20%, με δεδομένο ότι ένα σημαντικό ποσοστό έχει πάει στη Χρυσή Αυγή και δεν πρόκειται να επιστρέψει. Σε αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, αρέσει μεν να ακούν για κοινωνικό κράτος, αλλά δεν θέλουν πειράματα στα εθνικά θέματα, ούτε και πολλούς νεωτερισμούς στα κοινωνικά ζητήματα, όπως υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια και άλλα παρόμοια. Ολοι τους εκφράστηκαν για μια δεκαετία από τον Κώστα Καραμανλή, που επικοινώνησε εξαιρετικά τον εαυτό του ως συνεχιστή των παραδόσεων του ιδρυτή. Πάντρευε στον λόγο του την παλαιά παράταξη με τον λεγόμενο μεσαίο χώρο.

Με αυτά τα δεδομένα, όποιος από την Κεντροαριστερά νομίζει ότι θα πάει στην Ν.Δ. για να εκτοπίσει τον καραμανλισμό δεν γνωρίζει καθόλου αυτόν τον πολιτικό χώρο. Πρώτη η Ντόρα Μπακογιάννη το κατανόησε, όταν έγινε δήμαρχος, πριν από 16 χρόνια. Το έχει κατανοήσει πλήρως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν ήρθε στο προσκήνιο το Σκοπιανό. Η απόλυτη θέση του ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών τον κατέστησε ηγέτη της λαϊκής Δεξιάς, που ένα μέρος της είχε μεγάλη καχυποψία την πρώτη περίοδο.

Στη συνέντευξη της Θεσσαλονίκης, χωρίς δεύτερη σκέψη, τα πήγε πολύ καλά ο πρόεδρος της Ν.Δ. Εβαλε τις βάσεις ώστε να πετύχει κοινή πορεία αυτών των δύο κόσμων. Εφερε τον Κώστα Καραμανλή στην πρώτη γραμμή δίπλα του. Και εκείνος το ανταπέδωσε με δήλωση στήριξης πριν μπει στο Βελλίδειο. Μίλησε θετικά -περισσότερο από όσο θα περίμεναν οι αντικαραμανλικοί- για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και άφησε ανοιχτή την πόρτα για επανεκλογή του.

Ολο αυτό θέλει διαρκή προσπάθεια και σπουδαίο ακροβατισμό μέχρι τις εκλογές. Ο δρόμος για την αυτοδυναμία είναι μια διαρκής ανηφόρα για τον πρόεδρο της Ν.Δ., που πρέπει να την ανέβει ουσιαστικά μόνος, με δύο καρπούζια στη μασχάλη χωρίς να χάσει κανένα. Του είναι εξίσου αναγκαία.