Ποιος είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ νοιάζεται για την τύχη της μεσαίας τάξης; Σκασίλα τους στην Κουμουνδούρου αν πλήρωσαν ακριβά το μάρμαρο της κρίσης οι λεγόμενοι παλιοί νοικοκυραίοι. Αλλοι καταστράφηκαν οριστικά και άλλοι δίνουν σε φόρους σχεδόν το 60% των εισοδημάτων τους. Και λοιπόν; Αυτοί δεν ήταν εκλογική τους πελατεία. Ούτε θα γίνουν ποτέ. Κάποιοι τους ψήφισαν το 2015 πιστεύοντας ότι θα γλιτώσουν τον ΕΝΦΙΑ και μετά έγιναν κοψοχέρηδες. Τα στελέχη της Ν.Δ. και του ΚΙΝΑΛ κάθε μέρα και κάθε ώρα κάνουν λόγο για τον αφανισμό αυτής της κοινωνικής ομάδας. Και πιστεύουν πως έτσι κάνουν ζημιά στον Αλέξη Τσίπρα. Κάθε άλλο. Του δίνουν πόντους στο ακροατήριο που τον ενδιαφέρει. Συσπειρώνουν για λογαριασμό του εκείνους με τους οποίους θέλει να προχωρήσει την επόμενη μέρα των εκλογών.

Εξηγούμαι: Μπορεί στη νέα εκδοχή της η «προεδρική φρουρά» του Μαξίμου να έχει στρίψει τόσο δεξιά που τρόμαξε και τους κανονικούς δεξιούς, αλλά στη διαλεκτική της, όπως και στην ίντριγκα, είναι Αριστερά με τα όλα της.

Το νέο σχέδιο είναι ξεκάθαρο και οι εμπνευστές του δεν το κρύβουν. Επιχειρούν να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα των φτωχών και των αδυνάμων, ώστε, μετά τις προσεχείς εκλογές, να έχει εκλογική πελατεία σταθερή και αφοσιωμένη, τη νέα τάξη των ανήμπορων. Στο 25% με 28% τους λογαριάζουν. Παρακολουθήστε λέξη προς λέξη τις δηλώσεις των «53», που είναι ο σκληρός πυρήνας του αρχικού ΣΥΡΙΖΑ, θα δείτε καθαρά το σχέδιο. Δεν αντιπολιτεύονται οι παλιοί κομματικοί τον Τσίπρα, όπως φαίνεται στην πρώτη ανάγνωση. Του ανοίγουν τον δρόμο για την επόμενη μέρα.

Τα επιδόματα και οι μποναμάδες είναι μόνο η αρχή. Θα υπάρξουν μέτρα και ρυθμίσεις για μεγάλες και μικρές αλλά ριζοσπαστικές κοινωνικές ομάδες που η Κουμουνδούρου επιχειρεί να αποτελέσουν τη σταθερή ραχοκοκαλιά του υπό διαμόρφωση νέου πολιτικού χώρου. Τώρα, πόσοι είναι αυτοί που θα ακολουθήσουν στον νέο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι μεγάλο ρίσκο να το υπολογίσει κανείς σήμερα. Το επιτελείο του πρωθυπουργού αυτό που ξέρει σίγουρα είναι ποιοι θα βρεθούν απέναντί τους στην επόμενη αναμέτρηση. Κάποτε υπήρχαν οι πλούσιοι και οι φτωχοί και μια τεράστια μεσαία τάξη που καθόριζε το εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτοί τώρα αφανίζονται. Οι «νεόπτωχοι» αυτοί, που μέχρι πριν από 8 χρόνια πατούσαν γερά και ζούσαν με άνεση, είναι οι ορκισμένοι εχθροί της σημερινής πλειοψηφίας. Οχι μόνο δεν θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ζουν για να δώσουν τη χαριστική βολή. Το έκαναν με το ΠΑΣΟΚ, το επανέλαβαν με τη Ν.Δ., παρότι προέρχονταν από τις πολιτικές δεξαμενές τους, πολύ περισσότερο θα το κάνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αλέξης Τσίπρας όλους αυτούς δεν τους αναζητεί, ξέρει ότι είναι χαμένος κόπος να τους προσεγγίσει. Θέλει να εκφράσει αυτούς που είχαν πάντα χαμηλά εισοδήματα και τώρα είναι -και θα παραμείνουν για πολλά χρόνια- στο περιθώριο.

Στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, που μπαινοβγαίνουν στα λαγούμια της χρεοκοπίας, οι τεχνικοί του χρήματος λένε ότι οι φτωχοί άνθρωποι είναι οι τελευταίοι που καταλαβαίνουν την κρίση και οι τελευταίοι που αντιλαμβάνονται την ανάκαμψη, όταν και όποτε έρχεται.

Ως γνωστόν, η Ελλάδα είναι στις σφραγίδες χώρα του ευρώ. Αντίθετα, σε πολλά συγγενεύει με την Αργεντινή, που επί 20 χρόνια δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι γιατί ανακυκλώνει τα παλιά μοντέλα λειτουργία της. Οπως και εμείς. Τα χρόνια της κρίσης, ούτε η πρακτική ούτε η λειτουργία της Ελλάδας άλλαξαν. Δεν βρέθηκε ακόμη ποιο θα είναι το περίφημο νέο αναπτυξιακό μοντέλο, δηλαδή τι θα παράγουμε και πώς θα το κάνουμε αυτό, ώστε να βγούμε οριστικά από τον φαύλο κύκλο της εποπτείας. Για να γυρίσει η χώρα, προϋπόθεση είναι να αποκτήσει δημόσια διοίκηση ευρωπαϊκής κοπής. Ανάπτυξη με μίζερο και τεμπέλικο κράτος δεν γίνεται. Ούτε τα εξωφρενικά πλεονάσματα, που τα πετύχαμε με τον στραγγαλισμό των λίγων που πληρώνουν φόρους, λένε κάτι. Αναδιανέμουμε τη φτώχεια μας.

Φοβάμαι, λοιπόν, πως οι οικονομικά αδύναμοι, όπως κατάλαβαν μετά το 2010 ότι μπήκαμε σε βαθιά κρίση, έτσι και τώρα, όσοι αντέξουν, θα καταλάβουν σε καμιά εικοσαριά χρόνια ότι η Ελλάδα βγήκε από τη μαύρη τρύπα.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και εκείνοι οι λίγοι που και στην κρίση πήγαν από το καλό στο καλύτερο. Υπάρχουν σε όλη τη Δύση και στη χώρα μας. Είναι αυτοί που δεν πλήρωσαν το κόστος γιατί μπορούν να απολαύσουν «τα οφέλη της κοινωνίας» χωρίς να υπόκεινται στους περιορισμούς της.

Κανείς δεν γνωρίζει πόσα διαθέτουν και πού είναι αποθηκευμένος ο πλούτος τους. Κι όμως, αυτός ο υπεράκτιος κόσμος έχει αντίκτυπο σε όλους μας. Από τις εθνικές οικονομίες λείπουν τα δισεκατομμύρια των φόρων για τη λειτουργία νοσοκομείων, για τη δημιουργία παιδικών σταθμών ή για την κοινωνική ασφάλεια και τις συντάξεις των ηλικιωμένων.

Διαπρεπείς οικονομολόγοι λογαριάζουν ότι οι υπερ-πλούσιοι έχουν σταθμεύσει 7,9 τρισεκατομμύρια ευρώ στους φορολογικούς παραδείσους.

Είναι τα χρήματα που χάθηκαν από την πραγματική οικονομία τα χρόνια της κρίσης. Και επειδή αυτά τα χρήματα δεν εντοπίζονται ποτέ, οι κυβερνήσεις ακολουθούν τον εύκολο δρόμο. Λεηλατούν φανερά αυτούς που τους έχουν στο χέρι όποτε θέλουν για να βουλώνουν τρύπες.