To προσφυγικό διχάζει σήμερα τους ηγέτες των εθνικών κρατών-μελών της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας. Λίγοι πλέον θυμούνται ότι η Μέρκελ είναι αυτή που προσκάλεσε τους πρόσφυγες από καθημαγμένες εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη στην Ε.Ε.

Πολύ περισσότεροι ακόμα αγνοούν ότι οι ΗΠΑ γι’ αυτόν τον λόγο, όπως κατά κόρον έχει εκεί γραφτεί, θα πρέπει να την ευγνωμονούν. Γιατί η μετανάστευση σχεδόν ολόκληρων λαών, ως συνέπεια πολέμων, αντί να αποτελέσει διεθνές πρόβλημα, κατέστη δι’ αυτής της «πρόσκλησης» πρόβλημα ευρωπαϊκό. Δεν ήτο λοιπόν το «προσφυγικό» ως πρόβλημα ευρωπαϊκό αναπόφευκτο.

Η υποδοχή, όμως, ενός τόσο μεγάλου αριθμού προσφύγων στην Ε.Ε., που ως γνωστόν δεν είναι «κράτος», ώστε στο πεδίο της συμβολικής εκπροσώπησης να έχει τον ρόλο του εγγυητή της εθνικής ενότητας, ήταν εξαρχής αναμενόμενο ότι αργά ή γρήγορα θα δίχαζε τα ευρωπαϊκά εθνικά κράτη, σε σχέση με τον τρόπο, ήτοι με ποια μέτρα, θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν από πλευράς των οι προσφυγικές ροές.

Εάν και ποια θα συναποφασίζοντο και θα υλοποιούντο από κοινού ή διαφορετικά, σε περίπτωση μεταξύ των διαφωνίας, εάν και ποια θα ελαμβάνοντο πλέον αναγκαστικά σε εθνικό επίπεδο από το καθένα χωριστά. Το ερώτημα υποδιαιρείται και σε επιμέρους, όπως, ποια εντέλει μέτρα θα μπορούσαν να είναι λειτουργικά ή και αποδεκτά, τόσο από τους πρόσφυγες, εστιάζοντας στην κατάσταση ανάγκης που βρίσκονται κι ότι δεν είναι υποχρεωμένοι λόγω αυτής να αποδεχτούν να υπομείνουν τα πάνδεινα, όσο και από τους πολίτες των κρατών υποδοχής των, που διαβλέπουν ότι η εγκατάσταση των προσφύγων στη χώρα τους από προσωρινή μπορεί να αποβεί με βλάβη της κοινωνικής συνοχής των, μόνιμη.

Τελευταία, σχεδόν οι πάντες συνειδητοποιούν ότι δυστυχώς απουσιάζει μια συνολική στρατηγική σε ευρωπαϊκό επίπεδο και ένα σχέδιο κοινά αποδεκτό, ώστε με αλληλεγγύη να βρεθεί μια κοινά εφαρμόσιμη από όλους λύση στο πρόβλημα. Εστιάζουν οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες στο ότι πρέπει να υπερασπιστούμε τις αξίες μας, εννοώντας τον ανθρωπισμό προς τους πρόσφυγες, λες και δεν τον έχουμε αποδείξει έμπρακτα οι Ελληνες.

Εστιάζουν στον ανθρωπισμό, τον οποίον μάλιστα «κοστολογούν» για όσους ανταποκριθούν, ώστε να αποφύγουν, με αυτόν ως «προπέτασμα», να προτείνουν ουσιαστικές πολιτικές, που θα προστάτευαν εξίσου τους εθνικούς πολίτες, οι οποίοι δικαιολογημένα ανησυχούν από την προσφυγική κατάληψη των χωρών τους. Περισσότερο λοιπόν το «ζήτημα» αυτό φέρνει προς «εισαγωγές ανθρώπινου δυναμικού».

Πολλές, όμως, χώρες κρίνουν, εν καιρώ κρίσης οικονομικής, ότι δεν τις χρειάζονται. Γιατί δεν είναι απλό, όπως η Μέρκελ θεώρησε, να «διαχειρίζεσαι» τους «πρόσφυγες» ως να είναι ανθρώπινοι πόροι και μόνο!