Πολιτικά κρίνοντας την αρχική συμφωνία του πρωθυπουργού με τον Αρχιεπίσκοπο, σε σχέση με τη διευθέτηση αμφισβητήσεων επί τμημάτων περιουσιών μεταξύ Κράτους-Εκκλησίας στη λογική συναξιοποίησής των από πλευράς αμφοτέρων 50-50, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως λύση ιδανική. Γιατί θα αρθούν έριδες που εδώ και έναν αιώνα διαρκώς ανέκυπταν, μετά από απαλλοτριώσεις. Για το θέμα, όμως, του τρόπου με τον οποίο θα μισθοδοτείται ο Κλήρος, παύοντας να συμπεριλαμβάνεται στη μισθοδοσία του Δημοσίου, ο οποίος δεν έχει ακόμα εξειδικευτεί, αν και πώς διαρκώς θα μισθοδοτείται, τον κύριο λόγο έχει ο Κλήρος με τα αρμόδια όργανά του. Οταν αποσαφηνιστεί και τούτο, τότε θα αποφανθεί οριστικά αν υπάρχει συμφωνία ή διαφωνία. Ανευ της συναίνεσης του Κλήρου, πάντως, τίποτα μονομερώς δεν μπορεί να επιβληθεί. Οπότε ας μη θορυβούμαστε ότι η «κυβέρνηση της Αριστεράς» θα μας καταλύσει την Εκκλησία. Ούτε ότι ο Κλήρος πρόκειται να σιτίζεται από το παγκάρι. Γιατί προβλέπεται «ταμείο» από το οποίο θα μισθοδοτούνται οι κληρικοί, φτάνει να εξασφαλιστεί όμως ότι αυτό θα είναι διαρκώς προσοδοφόρο. Αν όμως όλα αυτά γίνονται γιατί η κυβέρνηση σχεδιάζει να αλλάξει το άρθρο 3 του Συντάγματος περί επικρατούσας θρησκείας, κηρύσσοντας την Ελλάδα χώρα «ανεξίθρησκη-ουδέτερη», καλό είναι να το ξανασκεφτεί. Γιατί μπορεί ο πολύς κόσμος να έχει πάψει να εκκλησιάζεται τακτικά τα τελευταία πενήντα χρόνια, αλλά υπάρχει και άλλος πολύς που πιστεύει. Κυρίως, όμως, γιατί η Ορθοδοξία αποτελεί τμήμα της ελληνικής μας ταυτότητας, μέρος της συνείδησης του λαού μας και της ιστορίας του. Το Σύνταγμα υπάρχει για να προστατεύει τον λαό και την ταυτότητά του, όσο και αν ζούμε σε εποχή παγκοσμιοποίησης. Αλλο πράγμα ο σεβασμός του ξένου και κάθε άλλης θρησκείας εντός της χώρας μας, ώστε να μπορεί ανεμπόδιστα κι αυτός να εκτελεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα κι εδώ και να μην υποχρεούται να ζει καταπιεζόμενος κι άλλο πράγμα είναι να αλλάξουμε το Σύνταγμά μας, σε ό,τι αφορά εμάς τους ίδιους. Ισα και όμοια με τον ξένο δεν χρειάζεται να γίνουμε στη δική μας χώρα, όπως και στη δική του τούτο δεν ισχύει. Αλλωστε, μέσω αυτής της θρησκείας καταφέραμε να έχουμε σε δύσκολους αιώνες διασωθεί ως έθνος. Οπότε η προάσπιση της φυσιογνωμίας μας αποτελεί εξίσου υποχρέωσή μας, για αυτό και υπάρχει η σχετική προστατευτική διάταξη στο Σύνταγμα. Εκτός αν αποφασίσουμε όλοι μας από κοινού να απαλείψουμε από το Σύνταγμά μας μια σημαντική πτυχή της ταυτότητάς μας. Αλλά για κάτι τέτοιο, πρώτα, ας ερωτηθούμε καλύτερα.