Πριν από την απαγγελία κατηγοριών από τους εισαγγελείς για την περσινή τραγωδία στην ανατολική Αττική, είχε υπάρξει το πόρισμα του τεχνικού συμβούλου που είχαν ορίσει οικογένειες θυμάτων από την καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι. Σε εκείνο το πόρισμα γινόταν λόγος για «σοβαρά εγκληματικά λάθη», για «παραλείψεις», για «ολιγωρίες», για «αρρυθμίες» και «δυσλειτουργίες» όσον αφορά τη λειτουργία και τον συντονισμό των φορέων και των υπηρεσιών που είχαν την ευθύνη διαχείρισης του φαινομένου, ώστε αυτό να μη μετατραπεί σε τραγωδία.

Αμέσως μετά από εκείνο το πόρισμα ήρθε η έκθεση της επιτροπής που συγκροτήθηκε μετά την πυρκαγιά και η οποία πριν από μερικές βδομάδες κατέθεσε τη μελέτη της στη Βουλή. Τι αναφέρει; Ανάμεσα στα άλλα, ότι «στην πρόληψη των δασικών πυρκαγιών συμμετέχουν 45 συναρμόδιοι φορείς, που πρέπει να συντονιστούν σε ένα κοινό πλαίσιο. Ο συντονισμός της πρόληψης θα έπρεπε να ασκείται -σύμφωνα με τον Ν. 2612/1998- από τη Δασική Υπηρεσία, κάτι το οποίο λόγω νομικού κενού (μη ενεργοποίηση του άρθρου 100 του Ν.4249/2014) δεν γίνεται. Για την καταστολή των πυρκαγιών πρέπει να συνεργαστούν 17 φορείς, που ανήκουν σε 6 υπουργεία, προκειμένου να ασκήσουν 11 διαφορετικές αρμοδιότητες». Επίσης, η επιτροπή, πέρα από το αλαλούμ σε επίπεδο συντονισμού, διαπιστώνει έλλειψη ενιαίου και κοινού σχεδιασμού αντιπυρικής προστασίας, απουσία εγκεκριμένων και τεκμηριωμένων τοπικών αντιπυρικών σχεδίων, δυσκολία να υιοθετηθεί η χρήση σύγχρονων τεχνολογικών εργαλείων και επιστημονικών μεθόδων στον επιχειρησιακό σχεδιασμό.

Ολα αυτά, πέρα από το δικαστικό μέρος, συνιστούν αντικειμενική πολιτική ευθύνη. Την οποία κουβαλούν ατόφια όλοι όσοι έχουν το θράσος να πρωταγωνιστούν, από όποιο πόστο κι αν το κάνουν, σε ένα άθλιο πολιτικό τζογάρισμα πάνω στη φρίκη. Μια φρίκη για την οποία θα έπρεπε πολιτικά -και ο καθένας στο μέτρο της δικής του συμβολής- να καταδικαστούν. Ολοι.