Πριν από πέντε μήνες ο τόπος βίωσε μια φριχτή τραγωδία. Δεν υπήρξε άνθρωπος που δεν τον άγγιξε αυτή η συμφορά. Οι έχοντες την εξ αντικειμένου πολιτική ευθύνη για τις παραλείψεις που συνέτειναν στο δραματικό αποτέλεσμα, μετά την αρχική αήθη τακτική να ισχυρίζονται ότι περίπου όλα τα είχαν κάνει καλά, επέλεξαν να κρυφτούν πίσω από τα αυθαίρετα, την άναρχη δόμηση και ρυμοτομία στις περιοχές που επλήγησαν. Και θα είχαν όντως δικαίωμα να επικαλούνται την αυθαιρεσία, αλλά μόνο σε μια περίπτωση: Εφόσον αυτοί θα είχαν έρθει, αν όχι για να αντιμετωπίσουν τον ψηφοθηρικό κατσαπλιαδισμό, τουλάχιστον για να μην τον αναπαραγάγουν. Οταν και αυτή η τακτική δεν έπιασε, έπραξαν την ανάγκη φιλοτιμία. Ετσι, ακούσαμε τον κ. Τσίπρα να δηλώνει ότι θα έβαζαν -και αυτοί- το μαχαίρι στο κόκαλο. Οτι θα «τέλειωναν» την αυθαιρεσία. Είδαμε στις 24 Αυγούστου την εφημερίδα «Αυγή» να κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο που έγραφε: «Ξεκινούν οι κατεδαφίσεις αυθαιρέτων - Ανοίγει ο δρόμος για την επιβολή της νομιμότητας (…)».

 Και τώρα, λοιπόν, μόλις πέντε μήνες από την τραγωδία στο Μάτι και από εκείνες τις διακηρύξεις περί «τέλους στην αυθαιρεσία», τι έχουμε; Εχουμε νομοσχέδιο για την τακτοποίηση, λέει, αυθαιρέτων για κτίσματα που είναι μέσα ακόμα και σε δασικές εκτάσεις! Εχουμε νομοσχέδιο που η εφημερίδα «Αυγή» (7/12/2018) το περιγράφει έτσι: «Εξαίρεση από την κατεδάφιση για 40 χρόνια των αυθαιρέτων προ του 1975 και για 25 χρόνια των μεταγενέστερων». Και πότε, ακριβώς, επαναλαμβάνεται το φαινόμενο της μετατροπής της αυθαιρεσίας σε προεκλογική σημαία;. Μόλις πέντε μήνες μετά το κακό στο Μάτι. Υπάρχει τσίπα;