Σουρεαλιστική, ποτισμένη με υπόγειο μαύρο χιούμορ και τοποθετημένη σε ακαθόριστο τόπο και χρόνο, η ταινία «Ο Σωσίας» του Ρίτσαρντ Αγιοάντε (που, αφού πέρασε από τα φεστιβάλ Τορόντο, Λονδίνου και Sundance, προβάλλεται τώρα στις ελληνικές αίθουσες) αφηγείται την ιστορία του Σάιμον, ενός ντροπαλού, αδέξιου γραφειοκράτη ο οποίος ζει απαρατήρητος από τους πάντες, κατοικεί σ΄ένα θλιβερό διαμέρισμα και ονειρεύεται να αιχμαλωτίσει την προσοχή της όμορφης συναδέλφου του Χάνα (Μία Γουασικόφσκα).

Όμως, αυτή η «ανώνυμη» ζωή ανατρέπεται εντελώς όταν ο χαρισματικός, εξωστρεφής Τζέιμς πιάνει δουλειά στο γραφείο του Σάιμον, χωρίς κανείς-εκτός από τον ίδιο τον Σάιμον-να συνειδητοποιεί ότι ο Τζέιμς είναι, από εμφανισιακή άποψη τουλάχιστον, πιστό αντίγραφό του.

Ο σωσίας του διαθέτει όλα τα χαρίσματα που λείπουν από τον Σάιμον. Χάρη σ’ αυτά, όχι μόνο τον παραγκωνίζει στο γραφείο, αλλά γοητεύει και τη Χάνα. Ο Τζέιμς φαίνεται σα να βρίσκεται εκεί μόνο και μόνο για να καταστρέψει τη ζωή του Σάιμον. Ή να του την κλέψει.

Ο ανερχόμενος 31χρονος Αμερικανός ηθοποιός Τζέσι Άιζενμπεργκ, ο οποίος είχε προταθεί για Όσκαρ για το ρόλο του Μαρκ Ζάκερμπεργκ, ιδρυτή του facebook , στην ταινία The Social Network (2010) του Ντέιβιντ Φίντσερ, βρέθηκε μπροστά σε μια πρόκληση: στον «Σωσία» έπρεπε να υποδυθεί δύο ρόλους-Σάιμον και Τζέιμς- με διαμετρικά αντίθετους χαρακτήρες.

Ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση όταν πήρες στα χέρια σου το σενάριο;

Ενθουσιάστηκα! Όμως αρχικά δίστασα λίγο, επειδή φοβήθηκα ότι το να ερμηνεύσω δύο πρόσωπα σε μια ταινία που διέθετε κωμική χροιά, θα μπορούσε να καταλήξει σε κιτς αποτέλεσμα. Μόλις , όμως, συζήτησα με τον σκηνοθέτη, Ρίτσαρντ Αγιοάντε, κατάλαβα ότι αυτό που σκέφτηκα ήταν άσχετο από αυτό που εκείνος είχε στο μυαλό του. Μιλήσαμε, κυρίως, για το ψυχολογικό υπόβαθρο των χαρακτήρων και στο πώς ο ένας δεν μπορούσε να υπάρξει χωρίς τον άλλον-καμία σχέση με κλασική κωμωδία, δηλαδή.



Ο «Σωσίας» βασίστηκε σε διήγημα του Φιοντόρ Ντοστιγέφσκι. Το διάβασες;

Ναι, και το βρήκα αστείο μ' έναν παρανοϊκό, εφιαλτικό τρόπο. Το ίδιο ισχύει για την ταινία, που εκτυλίσσεται μέσα σε εφιαλτικό όνειρο , όχι σε ρεαλιστικό τοπίο.

Είναι στην κρίση των θεατών να αποφασίσουν εάν ο Σάιμον και ο Τζέιμς είναι δυο διαφορετικά πρόσωπα ή αν αποτελούν τις δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Εσύ πώς προσέγγισες τους ρόλους;

Ο Σάιμον είναι τόσο δειλός και ηττοπαθής, που δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει για πολύ μόνος. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον Τζέιμς, εξαιτίας του τεράστιου «εγώ» του και της έλλειψης συνείδησης. Άρα, έκλινα προς τη δεύτερη άποψη. Ως ηθοποιός, όμως, δεν μπορείς να αποδώσεις μια τόσο ακαδημαϊκή σκέψη.

Οφείλεις να ερμηνεύσεις συγκεκριμένες συναισθηματικές εμπειρίες. Έτσι, υποδύθηκα τον Σάιμον σα να ήταν παιδί. Ένας ενήλικας φέρεται με τρόπο κατανοητό στους άλλους ενήλικες, προσπαθώντας να επηρεάσει τις αντιδράσεις τους με τις εκφράσεις του προσώπου του, με χειρονομίες κλπ, όμως ένα μωρό δεν καταφεύγει σ΄αυτά, επειδή δεν ξέρει ακόμα ούτε πώς να το κάνει ούτε τι είδους αντιδράσεις θα εισπράξει.

Ο συναισθηματισμός του Σάιμον, λοιπόν, είναι άγουρος. Από την άλλη, και ο Τζέιμς σαν παιδί είναι, το οποίο δεν λαμβάνει υπόψιν του τις συνέπειες των πράξεών του.

Τα δικά σου συναισθήματα στα γυρίσματα επηρεάζονταν με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με το πρόσωπο που είχες υποδυθεί εκείνη την ημέρα;

Ναι. Όταν η μέρα τελείωνε με τον Τζέιμς ένιωθα χαρά, σίγουρος ότι κάναμε καλή δουλειά και ότι η ταινία θα τα πήγαινε περίφημα, επειδή αυτός ήταν χαρακτήρας ανέμελος και χαρούμενος. Όταν, όμως, είχα παίξει τον Σάιμον, αισθανόμουν θλιμμένος και είχα την αίσθηση ότι η μέρα δεν πήγε καλά. Γενικά, στα γυρίσματα του «Σωσία» ένιωθα συχνά ένταση, όμως δεν ήταν ποτέ βαρετά.

Μάλιστα, αυτή ήταν η πρώτη ταινία στην οποία αισθάνθηκα πως μπορούσα να είμαι απόλυτα δημιουργικός αντί να παλεύω να προσαρμοστώ στις ιδέες κάποιου άλλου. Αυτό το οφείλω στον Ρίτσαρντ, τον σκηνοθέτη μας, ο οποίος φτιάχνει ένα εργασιακό περιβάλλον όπου τίποτα δεν είναι προ-αποφασισμένο και όλα φαντάζουν απίστευτα ενδιαφέροντα.