Εντύπωση προκαλεί η επιστράτευση 65.000 Ισραηλινών εφέδρων σε ένα στρατό που αριθμεί περισσότερους από 300.000 άνδρες/γυναίκες, με τη συνδρομή αεροπορίας, πυροβολικού και ναυτικού μόνο και μόνο για να τα βάλουν με μερικές εκατοντάδες μαχητές της Χαμάς στη λωρίδα της Γάζας. Επίσημος στόχος που προβλήθηκε είναι η καταστροφή δεκάδων συράγγων που επικοινωνούν με τη χερσόνησο του Σινά μέσω των οποίων διακινούνται όπλα και παλαιστίνιοι μαχητές.
 
Στην πραγματικότητα, πέραν της διακίνησης των όπλων εκτελείται μέσω αυτών λαθρεμπόριο (κυρίως σε καύσιμα, τσιμέντο κ.λπ. απαγορευμένα εισαγωγής στην Γάζα υλικά) που αποτελεί ένα σημαντικότατο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας της Γάζας.

Η καταστροφή των συράγγων αυτών συνοδευόμενη από την καταστροφή από βομβαρδισμούς (μέχρι στιγμής) 6000 σπιτιών, τον φόνο υπέρ των 1000 αμάχων, το ξεσπίτωμα 100.000 κατοίκων (σε ένα τόπο που ήδη λειτουργούσε σαν γκέτο), σαφώς στοχεύει είτε στην ερήμωση της περιοχής λόγω του τρόμου των συνεχών καταστροφών από το Ισραήλ (2006, 2008-9,2012) , είτε στην άνευ όρων επιβολή των βουλών του.
 
Δηλαδή την επιβολή όσον αφορά τους όρους ίδρυσης Παλαιστινιακού κράτους και τα εδάφη που θα απαρτίζουν αυτό αλλά και τα δικαιώματα των Παλαιστινίων κατοίκων στα θαλάσσια αποθέματα φυσικού αερίου της λωρίδας της Γάζας και τα λοιπά συναφή θέματα διαμάχης με αυτούς (θέμα επιστροφής προσφύγων, Αν. Ιερουσαλήμ, ιερών τόπων κλπ). Τέλος στοχεύει άμεσα και στον τορπιλισμό της πρόσφατης συναδέλφωσης των Παλαιστινίων με κοινή κυβέρνηση της Χαμάς και της Φατάχ υπό τον Αμπάς.

Όμως οι ασύμμετρες επιστρατεύσεις και πολεμικές ενέργειες και οι ασύμμετροι βομβαρδισμοί δεν μπορεί να δικαιολογηθούν μόνο από τα πιοπάνω.

Η επιδεικνυόμενη υπερβολική σκληρότητα και χρησιμοποιούμενη πολεμική δύναμη δεν έχει στόχο την αντίδρασή της διεθνούς κοινότητας (αυτήν, με διάφορα μέσα το Ισραήλ προσπαθεί να την υποβαθμίσει με την βοήθεια των δυτικών συμμάχων-εμπορικών εταίρων του σαν «αντισημιτισμό»), σε αυτό που δείχνει να στοχεύει είναι η αναμενόμενη αντίδραση της Χεζμπολάχ η οποία δεν θα μπορέσει να μείνει θεατής των εξελίξεων αυτών και θα χτυπήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ώστε να προκληθεί και να δικαιολογηθεί ένα ισραηλινό στρατιωτικό πλήγμα κατά του Λιβάνου στα πλαίσια του 2006.

Η μνήμη της ιστορίας κατέγραψε τότε ότι την 25/6/2006 χτυπήθηκε από το στρατιωτικό σκέλος της Χαμάς ισραηλινή περίπολος και απήχθη για 5 χρόνια ο περίφημος στρατιώτης Σάλιτ, γεγονός που πυροδότησε την επιχείρηση «καλοκαιρινές βροχές» με πλήγματα Ισραηλινών στη Γάζα αντίστοιχα αλλά όχι ανάλογα με τα τωρινά αριθμόντας μέχρι τον Νοέμβριο 2006 400 παλαιστίνιους αμάχους νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες.

Είχε προηγηθεί τον Ιανουάριο 2006 η νίκη της Χαμάς στις εκλογές των Παλαιστινίων και στις αρχές Ιουνίου η ανταλλαγή πυρών/ρουκετών μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων τη στιγμή που για τον Ιούλιο είχε προκηρυχθεί δημοψήφισμα των Παλαιστινίων για την ύπαρξη δύο κρατών Ισραηλινών και Παλαιστινίων στην περιοχή.
 
Μερικές ημέρες όμως μετά την απαγωγή στις 12/7/2006 σε συνοριακά επεισόδια Ισραηλινών με το Λίβανο χτυπήθηκε ισραηλινή περίπολος με απαγωγή δύο Ισραηλινών στρατιωτών που πυροδότησε τον πόλεμο των 34 ημερών με την Χεζμπολάχ και τους βομβαρδισμούς στο Λίβανο.
 
Λόγω των ισραηλινών απωλειών τότε και της διεθνούς πολιτικής επέμβασης (μετά τις μεγάλες καταστροφές στην Βηρυτό) οι Ισραηλινοί αποχώρησαν και εκ των υστέρων κατακρίθηκαν από την εσωτερική έρευνα που διεξήχθη για τους λόγους της αποτυχίας αυτής.

Έκτοτε έχει μείνει ανοιχτό το ενδεχόμενο ενός νέου γύρου με την Χεζμπολάχ και το Λίβανο. Όπως μάλιστα επισημαίνει ο Ναόμ Τσόμσκυ σε άρθρο του για τον πόλεμο του 2006 με το Λίβανο, η Χεζμπολάχ έχει τόσο διεισδύσει στην πολιτική και κοινωνική ζωή του Λιβάνου ώστε για να εξουδετερωθεί πρέπει μεγάλο μέρος του Λιβάνου να καταστραφεί.

Για να κατανοηθούν αυτά θα πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν ο στόχος των «ιεράκων» του Ισραήλ όπως έχει διατυπωθεί και στη μελέτη του O.Yinon της δεκαετίας του 80 αλλά έχει επιβεβαιωθεί και διαχρονικά από τους πολέμους στους οποίους ενεπλάκη το Ισραήλ.

Σύμφωνα με αυτή για να επιβιώσει το Ισραήλ πρέπει να καταστεί μια υπερέχουσα των άλλων κρατών δύναμη στη Μέση Ανατολή και να επιδιώξει την αποδυνάμωση και τον διαμελισμό σε κρατίδια των αραβικών κρατών της περιοχής.

Με τα σημερινά δεδομένα η συγκυρία για κάτι τέτοιο φαίνεται ιδανική αν λάβουμε υπόψη μας την κατάσταση των πάλαι ποτέ αντιπάλων του: Το Ιράκ, με την εξέγερση της σουνιτικής οργάνωσης ISIS και την διακήρυξη από αυτήν χαλιφάτου, βρίσκεται ένα βήμα πριν διαιρεθεί σε κουρδικό, σουνιτικό και σιιτικό κρατίδια.
 
Η Συρία διανύει πολυετή εμφύλιο πόλεμο και τμήμα της αποτελεί μέρος του πιο πάνω χαλιφάτου. Στην Αίγυπτο η νέα διοίκηση υπό τον Σίσι, με σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, δεν έχει σταθεροποιηθεί και το μέλλον της εξαρτάται από την καλή διαγωγή που θα δείξει προς τις ΗΠΑ και την Δύση, άλλωστε, γι' αυτό θα φρόντισε και η πρόσφατη επίσκεψη εκεί του κ.Κέρρυ, ο οποίος έσπευσε να επισκεφθεί πρώτα τον Σίσι και όχι τον Νετανιάχου. Η σουνιτική Σαουδική Αραβία όπως και το Ισραήλ δεν θέλει τον Σύρο πρόεδρο Άσαντ, βλέπει σαν εχθρούς την σιιτική Ιρακινή κυβέρνηση του Μαλίκι, την σιιτική Χεζμπολάχ και σαν απειλή το σιιτικό Ιράν.

Το Ιράν παραμένει η μεγάλη απειλή για το Ισραήλ που δεν έχει κρύψει τις προθέσεις του να βομβαρδίσει τις πυρηνικές του εγκαταστάσεις και τυχόν εμπλοκή της Χεζμπολάχ στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για ένα τέτοιο βομβαρδισμό αφού το Ιράν χρηματοδοτεί την Λιβανέζικη αυτή οργάνωση.

Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή οι διαπραγματεύσεις του Ιράν με την Δύση για το πυρηνικό του πρόγραμμα βρίσκονται σε στασιμότητα με την προθεσμία για λύση να έχει εκπνεύσει ευνοεί ένα τέτοιο εγχείρημα. Προαπαιτούμενο για να πληγεί η Χεζμπολάχ (ώστε να προφυλάξει τα νώτα του το Ισραήλ) είναι να εξουδετερωθεί η Χαμάς και εν συνεχεία για να πληγεί το Ιράν πρέπει να εξουδετερωθεί και η Χεζμπολάχ.
 
Τέλος η Βαλκανιοποίηση της Μέσης Ανατολής σε μικρά αδύναμα κρατίδια ασφαλώς ευνοεί τους στόχους των μεγάλων δυτικών δυνάμεων και των μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών, που δεν δείχνουν να υπολογίζουν τις συνέπειες ενός τέτοιου εγχειρήματος.
 
Από την ανακατανομή των εδαφών της Μέσης Ανατολής που φαίνεται να ζυμώνεται αυτή την περίοδο θα μπορούσε να επωφεληθεί το Ισραήλ και να διευρύνει τα σύνορα του καθώς και «να βρει χώρο» και για παλαιστινιακό κράτος σε «βολικό» για το Ισραήλ έδαφος.

Επιπροσθέτως ενδεικτικά να αναφερθεί ότι δεν έχουν λείψει οι αψιμαχίες στα σύνορα Ισραήλ-Συρίας, που εντάθηκαν τον περασμένο Μάιο, αλλά ούτε σε αυτά με τον Λίβανο, όπου στις 26/2 χτυπήθηκε βάση της Χεζμπολάχ, ενώ τον Μάρτιο Ισραηλινό κατασκοπευτικό αερόστατο εθεάθη στα σύνορα με το Λίβανο. Το αν αυτά σε συνάρτηση με τα πιο πάνω αποτελούν επιχειρήσεις ρουτίνας ή προετοιμασία για κάτι μεγαλύτερο θα φανεί το επόμενο διάστημα.

Το πόσο είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν οι Ισραηλινοί θα εξαρτηθεί στην πορεία από το πόσο θα τους αφήσουν οι συγκυρίες και οι δυτικοί υποστηρικτές τους. Από τις αντιδράσεις τους πάντως στις χλιαρές εκκλήσεις της διεθνούς κοινότητας φαίνονται αποφασισμένοι όσο ποτέ.

Άρθρο του Λάμπρος Ροϊλός , Συνταξιούχος δικηγόρος-συγγραφέας