Η (αδύναμη) Δημοκρατία που συγκρούεται με το (συγκεντρωτικό) Κράτος, η (αντιμεταρρυθμιστική) κοινωνία που αρνείται (ακόμα και τον δίκαιο) νόμο, τα δικαιώματα (του ανθρώπου) που απεχθάνονται τις υποχρεώσεις (του πολίτη), οι (συνωμοτικές) δοξασίες που κατισχύουν του (υπεύθυνου) ορθολογισμού, ο (διαλυτικός) νεοφιλελευθερισμός που εμφανίζεται ως (αναγκαία) προσαρμογή στο διεθνές περιβάλλον, ο (αγανακτισμένος) εξτρεμισμός που συνασπίσθηκε με τον (παρηγορητικό) λαϊκισμό χαρακτηρίζουν το τέλος μιας εποχής. Μολονότι πολλοί δια(γ)νοούμενοι συνεχίζουν τη (δίκοπη;) διπλή ανάγνωση της (δικής τους) πραγματικότητας περί εκσυγχρονισμού χωρίς θεσμούς και με «ανασφαλή» δικαιώματα και πολλοί δημοκόποι και δημοσκόποι θέτουν συνεχώς ψευτοδιλήμματα και μολονότι το «διαπιστωτικό ανεύθυνο κατεστημένο» μας εξηγεί πώς έχουν (δυστυχώς!) τα πράγματα και δεν απολογούνται γιατί δεν τα διόρθωσαν 40 χρόνια εναλλαγής εξουσίας, είμαστε στο μεταίχμιο της αλλαγής παραδείγματος. Κι όμως τα αρνητικά φαινόμενα δεν εκλείπουν, το ανορθόδοξο θεοποιείται, το παράλογο πολιτικοποιείται, το ψευδές ιδεολογικοποιείται και το συντηρητικό «επαναστατικοποιείται» λες και η κρίση δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιχνίδι σαν το κρυφτό ή την τυφλόμυγα.

Ο πληγωμένος έλληνας και ο διαψευσμένος αριστερός συνεχίζουν να ψάχνουν να βρουν το δίκηο και το «κεκτημένο» τους μέσα στα σκονισμένα βιβλία με τα τσιτάτα αρνούμενοι να αρνηθούν. Να αρνηθούν όχι βέβαια την ιδεολογία, την πίστη τους, το υπερτροφικό Εγώ τους, αλλά τα λάθη τους.

Αρνούνται να αρνηθούν τα λάθη τους.

Κι έτσι ο φαύλος κύκλος δεν κλείνει ποτέ.

Κι έτσι η προ-κρίση, η κρίση και η μετα-κρίση γίνονται ένα κουβάρι που γρήγορα θα γίνει βρόγχος και θα μας πνίξει όλους ενώ θα φωνάζουμε ως αιώνιοι παλίμπαιδες: «Φτου! ξελευθερία».

Ποιος έχει άραγε σήμερα τη δυναμική της εξουσίας και κρατάει στα χέρια του το momentum της Ιστορίας; Το μεταμφιεσμένο παρελθόν ή το ασταθές μέλλον; Οι κύκλοι πέριξ της αποτυχίας της πολιτικής Μεταπολίτευσης ή οι τεθλασμένες πέριξ της οργισμένης μη-παλινόρθωσης;

Στο ερώτημα αυτό δεν πρέπει ο ελληνικός λαός να απαντήσει με ιδεοληψίες, με ευχολόγια ή με συμψηφισμούς. Πρέπει να απαντήσει με καθαρό μυαλό, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος.

Γιατί Δημοκρατία των απαθών δεν νοείται. Ακόμα κι όταν λαθεύει είναι περισσότερο χρήσιμη από την εμπάθεια των μονοδρομικών – τάχατες ψύχραιμων (κι αλάθητων;) – πολιτικών αναλυτών.

Καθηγητής Γιάννης Πανούσης
Βουλευτής ΔΗΜΑΡ