Ο Γιώργος Γεωργίου γράφει για την εθνική, αλλά και για την εικόνα του ποδοσφαίρου στην Ευρώπη γενικότερα.
Ερώτηση: Οταν έχεις στα χαφ τον Ταχτσίδη, τον Μανιάτη και τον Σάμαρη, όταν έχεις δεξιά τον Μαυρία και σέντερ φορ τον Αχάια Κλάους, τι διάολο απαιτήσεις μπορείς να έχεις απ’ αυτή την ομάδα; Το παίρνεις απόφαση και ούτε καν διαμαρτύρεσαι, και ούτε καν χολοσκάς για το ανύπαρκτο θέαμα που σου προσφέρει. Ετσι είναι. Ούτε ένας απ΄αυτούς δεν κατέχει το τόπι, και το σπουδαιότερο, ούτε ένας απ’ αυτούς δεν έχει προσωπικότητα μέσα στο γήπεδο.
Αυτή είναι η κατάντια στο ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα. Η δεξαμενή έχει στερέψει. Τέρμα οι μπαλαδόροι και τα δημιουργικά ταλέντα. Κάποιοι καλοί αμυντικοί βγαίνουν μόνο. Οι υπόλοιποι είναι τρεχαντήρια, εργατάκια και χαμάληδες. Οπως επίσης λείπουν και οι μεγάλοι τερματοφύλακες. Και ξέρετε, γιατί; Τους έφαγε το μπάσκετ. Ολα τα δίμετρα νέα παιδιά, που θα μπορούσαν να γίνουν εξαιρετικοί τερματοφύλακες, προτίμησαν την κιτρινιάρα μπάλα, αυτή με τα μπιμπίκια. Μεγάλη ζημιά έκανε στο ποδόσφαιρο ο Γκάλης...
Το μεγάλο θέμα είναι, βέβαια, ότι η δεξαμενή του ποδοσφαίρου δεν έχει στερέψει μόνο στην Ελλάδα, αλλά σ’ όλη σχεδόν την Ευρώπη. Είδαμε τώρα αρκετά παιχνίδια για τα προκριματικά του Euro, και σας ρωτάω. Μήπως έχει βγάλει τίποτα καινούργια ταλέντα η Αγγλία και η Ιταλία που θεωρούνται από τις πιο προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες; Παπάρια μάντολες. Φτώχεια και των γονέων.
Ειδικά οι χώρες που φέρνουν συνεχώς παίκτες από νότιο Αμερική και Αφρική, οι εθνικές τους ομάδες έχουν γίνει της πλάκας. Πάρτε για παράδειγμα τη Ρωσία. Βλέπετε εσείς σήμερα κανέναν καινούργιο Ρώσο παικταρά; Ή κανέναν καινούργιο Ιταλό παικταρά; Σαν κι αυτούς που έβγαιναν στο παρελθόν;