Τονίζει ότι η όποια «προγραμματική» συζήτηση, για το μέλλον της χώρας, πρέπει να έχει ταξικό πρόσημο, επισημαίνει ότι μόνο το «λαϊκό κίνημα στην πορεία του προς την εξουσία, μπορεί να διαμορφώσει πρόταση και πρόγραμμα για μια Ελλάδα που θα αξιοποιεί τον σημαντικότατο φυσικό και ανθρώπινο πλούτο της σε όφελος της εξυπηρέτησης των αναγκών και της ευημερία του λαού» και υπογραμμίζει πως ένα τέτοιο πρόγραμμα επεξεργάζεται και αναδεικνύει, το ΚΚΕ.

Σε ότι αφορά τον ρόλο της ιστορικής πείρας, ο κ. Μαργαρίτης σημειώνει ότι αυτή έχει μικρή αξία όσο κυριαρχεί σε απελπισμένα μεσαία στρώματα και σε μεγάλα τμήματα των εργαζομένων η αστική ιδέα της «ανάθεσης». Τονίζει ότι ανήκουμε στην Ευρώπη γεωγραφικά, πολιτικά και πολιτισμικά, αναφέρει ότι το ίδιο το κομμουνιστικό κίνημα ξεπήδησε από τους αγώνες της εργατικής τάξης των ευρωπαϊκών χωρών προσθέτοντας ότι «ως Ευρωπαίοι αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με τους αγώνες των εργατών της Γαλλίας, της Γερμανίας ή της Ισπανίας, αλλά δεν υπάρχει κανείς λόγος να αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με τους μονοπωλιακούς ομίλους του ευρωπαϊκού καπιταλισμού». Επισημαίνει δε, ότι σε καμία περίπτωση η αντίθεση στην ΕΕ συνιστά και «αντιευρωπαϊκή στάση».

Σχετικά με τις εκλογές, υποστηρίζει ότι η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι η καλύτερη εγγύηση για την ανάσχεση της αντεργατικής λαίλαπας και η αφετηρία της λαϊκής αντεπίθεσης για την αποκατάσταση, πρώτα απ' όλα, των απωλειών των εργαζομένων.

Πρόσθεσε ότι το περιεχόμενο της ισχυρής εργατικής-λαϊκής αντιπολίτευσης είναι η συνένωση γύρω από την εργατική τάξη όλων εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων, που έπληξε και εξαθλίωσε η καπιταλιστική κρίση και οι πολιτικές του μεγάλου κεφαλαίου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη του κ. Μαργαρίτη

Ερ: Τι θεωρεί το ΚΚΕ ότι διακυβεύεται σε αυτές τις εκλογές;
Απ: Στα "χρόνια της κρίσης", όπως συνηθίζεται να τα λέμε, ανατράπηκαν, σε βάρος των εργαζόμενων, όλες οι προηγούμενες κοινωνικές ισορροπίες. Δεν πρόκειται μόνο για τη δραματική συρρίκνωση των αμοιβών της εργασίας, δεν πρόκειται μόνο για τον εξοβελισμό του ενός τετάρτου του ανθρώπινου παραγωγικού δυναμικού της χώρας στην ανεργία, δεν πρόκειται μόνο για την αφαίρεση όλων των εργατικών κατακτήσεων (υγεία, εκπαίδευση, κοινωνική πρόνοια, σύνταξη κλπ.) που έπλεκαν ένα σχετικό δίκτυ προστασίας γύρω από τους εργαζόμενους. Είναι όλα αυτά μαζί και ίσως ακόμα περισσότερα. Πάνω σε αυτά τα ερείπια των εργασιακών σχέσεων αρθρώνεται ένα νέο κοινωνικό σκηνικό, με πιο έντονη την εκμετάλλευση των εργαζόμενων και την κοινωνική αδικία.

Ακριβώς αυτό το νέο κοινωνικό σκηνικό επιχειρείται, στις εκλογές που έρχονται - και τις επόμενες που θα έρθουν - να αντιστοιχηθεί με το πολιτικό αντίστοιχο. Να αναγεννηθεί δηλαδή ένα δικομματικό σύστημα, που θα λειτουργεί και θα αποδέχεται το ίδιο και το αυτό θεσμικό πλαίσιο (Ευρωπαϊκή Ένωση, "ανταγωνιστικότητα" κλπ.), και όπου τα κόμματα θα εναλλάσσονται στην εξουσία κάθε φορά που η δυναμική του ενός εξαντλείται.

Προφανώς, η πολιτική διαχείριση του τραγικού κοινωνικού σκηνικού απαιτεί την παρουσία ενός απατηλά αριστερού κόμματος, κτισμένου με τα υλικά που προέκυψαν από την κατεδάφιση άλλοτε κραταιών χώρων (ΠΑΣΟΚ), το οποίο θα εκφέρει λόγο παραπλάνησης των εργαζόμενων και θα καλλιεργεί ψεύτικες ελπίδες. Αυτό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και φυσικά για να μπορέσει να λειτουργήσει απρόσκοπτα ο νέος δικομματισμός, η πολιτική εκπροσώπηση του λαϊκού κινήματος, η ταξική αντιπολίτευση, το ΚΚΕ, πρέπει να εξασθενίσουν όσο το δυνατό περισσότερο. Να βρεθούν στη γωνία, στο περιθώριο. Αυτά σχεδιάζουν τα επιτελεία των "κομμάτων εξουσίας" και της άρχουσας τάξης.

Ερ: Στη σημερινή κρίσιμη κατάσταση στην οποία έχει φθάσει η χώρα, πιστεύετε ότι είναι ώριμο πλέον το άνοιγμα μιας «προγραμματικής» συζήτησης για την πορεία των επόμενων αρκετών ετών;
Απ: Η "προγραμματική" συζήτηση δεν μπορεί παρά να έχει κοινωνικό, ταξικό πρόσημο. Δεν είναι οι επιλογές των εργαζόμενων που οδήγησαν τη χώρα σε ετούτα τα απίστευτα αδιέξοδα κάτω από τη σκιά των οποίων ζούμε. Το ελληνικό κεφάλαιο έδεσε τις τύχες του με το ευρωπαϊκό αντίστοιχο και υιοθέτησε τις πολιτικές της "ανταγωνιστικότητας" που το τελευταίο διατύπωσε με αιχμηρό τρόπο από τον καιρό της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Αυτός ο δρόμος οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.

Η αναθεώρηση των ως τώρα επιλογών και η αναζήτηση ενός νέου δρόμου λειτουργίας και ανάπτυξης της χώρας δεν μπορεί να γίνει από τη σημερινή άρχουσα τάξη. Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν έχει σχέδιο Β και - για πολλούς λόγους - δεν μπορεί να έχει. Μόνο το λαϊκό κίνημα, στην πορεία του προς την εξουσία, μπορεί να διαμορφώσει πρόταση και πρόγραμμα για μια Ελλάδα που θα αξιοποιεί τον σημαντικότατο φυσικό και ανθρώπινο πλούτο της, σε όφελος της εξυπηρέτησης των αναγκών και της ευημερία του λαού μας. Ένα τέτοιο πρόγραμμα επεξεργάζεται και αναδεικνύει το ΚΚΕ.

Ερ: Πως μπορεί να συμβάλει σε αυτήν η ιστορική πείρα, προσφυγή στην οποία γίνεται, αρκετές φορές, ιδιαίτερα στις προεκλογικές περιόδους;
Απ: Ζητάμε από την ιστορική πείρα πάρα πολλά, τής ζητάμε να φρονηματίσει και να διδάξει τους ανθρώπους. Δεν είναι κάτι που μπορεί να κάνει, καθώς η αναφορά σε αυτή στρεβλώνεται και επικαλύπτεται από τα τρέχοντα προβλήματα, συμφέροντα ή προσδοκίες. Κάθε τι άλλο θα ήταν υπερβολικά εύκολο.

Θα μπορούσαμε, λόγου χάρη, να φρονηματιστούμε από την αλληλοδιαδοχή "σωτήρων" τα τελευταία χρόνια που, σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους, θα διαπραγματεύονταν την τύχη της χώρας και του λαού της με "σωστό" τρόπο. Παρά την εμπειρία που συσσωρεύτηκε, ουδείς φρονηματισμός δεν διακρίνεται στον πολιτικό ορίζοντα και ο λαός μας - με ψήφο εργαζόμενων και ανέργων - ετοιμάζεται να φέρει τον επόμενο "σωτήρα - διαπραγματευτή" στην κυβέρνηση.

Όσο η αστική ιδέα της "ανάθεσης" - ενισχυμένη στη χώρα μας από την "πελατειακή" λειτουργία της πολιτικής- κυριαρχεί όχι μόνο στα απελπισμένα μεσοστρώματα αλλά και σε μεγάλα τμήματα των εργαζόμενων, η πρόσφατη ιστορική εμπειρία, μικρή αξία έχει. Έχουμε βαρεθεί να "σκίζουμε μνημόνια" και μετά να βρισκόμαστε όλο πιο βαθιά χωμένοι, ως εργαζόμενοι, ως κοινωνία, ως χώρα στον κόσμο των μνημονίων.

Φυσικά κάποτε, σχεδόν απρόσμενα, μπορεί να έρθει η μεγάλη ανατροπή και η εμπειρία να μεταβληθεί σε εργαλείο συσπείρωσης και αγώνα.

Ερ: Το ΚΚΕ κάνει λόγο για «σκόπιμη σύγχυση μεταξύ Ευρώπης και ΕΕ». Ποια είναι η διαφορά;
Απ: Μα είναι προφανές. Στην Ευρώπη ανήκουμε γεωγραφικά, πολιτικά και, αν θέλετε, πολιτιστικά. Το ίδιο το κομμουνιστικό κίνημα ξεπήδησε από τα σπλάχνα την Ευρώπης. Από τους αγώνες της εργατικής τάξης των ευρωπαϊκών χωρών, δηλαδή. Το ότι είμαστε μέρος της ευρωπαϊκής ιστορίας δεν σημαίνει ότι είμαστε κάτι το ενιαίο. Ο κόσμος της εργασίας και ο αντίστοιχος του κεφαλαίου τέμνει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες με τον τρόπο που τέμνει και τη δική μας.

Έτσι, ως Ευρωπαίοι αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με τους αγώνες των εργατών της Γαλλίας, της Γερμανίας ή της Ισπανίας, αλλά δεν υπάρχει κανείς λόγος να αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με τους μονοπωλιακούς ομίλους του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Η Νέα Δημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ παλιότερα το ΠΑΣΟΚ και τα παρακλάδια τους σκόπιμα ξεχνούν αυτήν την παράμετρο και ο δικός τους φιλο-ευρωπαϊσμός στην ουσία μάς οδηγεί στο να συμπάσχουμε με τα προβλήματα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Η δε αντίθεση σε αυτόν πολύ εύκολα βαπτίζεται "αντι-ευρωπαϊσμός".

Ερ: Η αντίθεση στην ΕΕ συνιστά και «αντιευρωπαϊκή στάση»;
Απ: Φυσικά και όχι. Αντίθετα, οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν παρά να κερδίσουν καταστρέφοντας το πολιτικό αυτό εργαλείο των ευρωπαϊκών μονοπωλίων που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ερ: Ποιο είναι το κριτήριο με το οποίο το ΚΚΕ καλεί τον λαό να το ενισχύσει στις κάλπες της Κυριακής;
Απ: Το κύριο θύμα ενός πολιτικού παραγκωνισμού του ΚΚΕ από το πολιτικό σκηνικό, η τυχόν συρρίκνωση της εκλογικής του δύναμης θα πλήξει το λαϊκό κίνημα. Θα κάνει πιο δύσκολους τους κοινωνικούς αγώνες. Αντίθετα, η ενίσχυση του ΚΚΕ, η δημιουργία ενός ισχυρού πόλου αντιπολίτευσης στις κρατούσες πολιτικές και το γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτές εφαρμόζονται, είναι η καλύτερη εγγύηση για την ανάσχεση της αντεργατικής λαίλαπας και για την αφετηρία μιας αντεπίθεσης που θα αποκαταστήσει πρώτα απ' όλα τα όσα έχασαν οι εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια. Και στη συνέχεια, θα προχωρήσει σε μια ουσιαστική και ριζοσπαστική ανατροπή των υφιστάμενων κοινωνικών σχέσεων και άρα και του πολιτικού προσκηνίου.

Ερ: Ποιο είναι το περιεχόμενο και ποιες οι δυνατότητες και προοπτικές μιας ισχυρής εργατικής-λαϊκής αντιπολίτευσης που προτείνει το ΚΚΕ;
Απ: Το περιεχόμενο, ο στόχος, είναι η συνένωση γύρω από την εργατική τάξη, όλων εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων που έπληξε και εξαθλίωσε η καπιταλιστική κρίση και οι πολιτικές του μεγάλου κεφαλαίου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η δημιουργία μιας λαϊκής συμμαχίας είναι η βάση για την εδραίωση μιας ουσιαστικής αντιπολίτευσης, που θα εκδηλώνεται τόσο με όρους αγώνων και κινήματος, όσο και με όρους πολιτικής παρουσίας. Αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, νέοι, εργαζόμενοι σε κάθε τομέα αποτελούν την κοινωνική πλειοψηφία και ως εκ τούτου αυτό το μεγάλο κίνημα, απαλλαγμένο από τις ψευδαισθήσεις και τις πολύμορφες παγίδες, θα μπορεί να φέρει τις λαϊκές διεκδικήσεις στην πρώτη σειρά της πολιτικής σκηνής.