H υπόθεση της ταινίας εκτυλίσεται σε ένα θέατρο, όπου ενώ η παράσταση της «Ορέστειας» είναι έτοιμη να ξεκινήσει, τα φώτα σβήνουν και η σκηνή βυθίζεται στο σκοτάδι. Μία ομάδα αγοριών και κοριτσιών, με όπλα στα χέρια, ανεβαίνουν στη σκηνή.

Ζητούν συγγνώμη για τη διακοπή και προσκαλούν όσους θεατές επιθυμούν να ανέβουν στη σκηνή μαζί τους. Το κοινό, γοητευμένο από την αμφισημία της στιγμής, θεωρεί ότι όλα αυτά είναι μέρος της παράστασης. Η παράσταση θα συνεχιστεί, με μία διαφορά: Η ζωή μιμείται την τέχνη και όχι το αντίστροφο.

Στην ταινία, πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου και μαζί του η Μαρία Καλλιμάνη, η Αλεξία Καλτσίκη, η Σοφία Κόκκαλη, ο Χρήστος Στέργιογλου και μία μεγάλη ομάδα νεότερων ηθοποιών.

Στο «Interruption», το έναυσμα για τη συγγραφή του σεναρίου ήταν η εισβολή των Τσετσένων σε κεντρικό θέατρο της Μόσχας, τον Οκτώβρη του 2002, κυρίως, όμως, όπως λέει ο σκηνοθέτης, αυτό που τον ενδιέφερε ήταν η «αμφισημία» όταν το κοινό θεώρησε ότι η εισβολή ήταν μέρος της παράστασης: «Η στιγμή που οι θεατές έγιναν όμηροι, χωρίς να το γνωρίζουν.
 
Αυτό με ενδιέφερε κι αυτό είναι, σε μεγαλύτερη κλίμακα, το "Interruption". Μία προσομοίωση της εξουσίας που καθημερινά μπορεί να μεταμφιεστεί σε πολλές μορφές και να μας θέσει υπό την ομηρία της, με ή χωρίς την θέλησή μας. Μίας εξουσίας, που μπορεί να επιβληθεί σε μία πολύ μεγάλη μάζα ανθρώπων, πρώτα με τη "μαγευτική" φωνή ενός ανθρώπου μέχρι με τις προσωπικές αυταπάτες των συμμετέχοντων που αποπλανούνται υπό το άκουσμά της. Πρώτα έρχεται ο λόγος και μετά ακολουθούν τα όπλα» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γιώργος Ζώης. Και ενθαρρύνει τους θεατές να βιώσουν την ταινία σαν εμπειρία, ανοιχτή σε αναγωγές και ερμηνείες.



Ο ίδιος τόλμησε τη μίξη σε αυτό το παιχνίδι τέχνης και ζωής, ψέμματος και αλήθειας, λογικής και παραλόγου. Πήρε ρίσκα και το αποτέλεσμα είναι μία δυνατή ταινία, διεθνούς συμπαραγωγής, με πολυπληθή θίασο και σκηνοθετική δεξιοτεχνία στον χειρισμό ενός πολύπλοκου θέματος.

Όμως, ποια είναι η ταυτότητα αυτών των εισβολέων, που διακόπτουν την παράσταση, προσκαλούν το κοινό στη σκηνή και οι θεατές, αρχικά γοητευμένοι, ακολουθούν τις από μικροφώνου οδηγίες ενός εκ των εισβολέων; «Στην ταινία, οι εισβολείς δεν έχουν καμία σχιζοφρενική ιδεολογία, δεν μεταφέρουν κανένα μήνυμα, δεν πρόκειται για ακτιβισμό» εξηγεί ο Γ. Ζώης: «Η μόνη τους ιδεολογία είναι ο μύθος. Σαν να κάνουν αεροπειρατεία σε έναν μύθο και τον οδηγούν σε μία άλλη κατεύθυνση. Προέρχονται από το κοινό. Είναι ο χορός που βγαίνει μέσα από τα σπλάχνα του κοινού κι εμφανίζεται μέσα από το σκοτάδι. Αυτό για μένα λέει πολλά» τονίζει ο σκηνοθέτης.

Φόβος, ενθουσιασμός, πάθη, συναισθήματα, συμφέροντα, το αξιακό σύστημα της κοινωνίας σε μικρογραφία έρχεται σε αντιπαραβολή με αυτό των ηρώων της Ορέστειας. Οι ρόλοι εναλλάσσονται, κάποιοι θεατές γίνονται εθελοντικά ηθοποιοί, ο εισβολέας-σκηνοθέτης καθοδηγεί στη σκηνή, παράλληλα εκτυλίσεται η παράσταση του θιάσου της Ορέστειας. Μία απαιτητική σκηνοθεσία με το προσωπικό βλέμμα του Γιώργου Ζώη. «Κινηματογράφησα πάρα πολύ κοντά τα πρόσωπα για να "σπάσω" τη θεατρικότητα του ίδιου του χώρου. Επίσης, έπαιξα πολύ με τα όρια του φωτός και σκ

οταδιού, του νετ και του φλου, του εντός και εκτός κάδρου. Είναι βασικά στοιχεία που έχουν να κάνουν με την ίδια τη θέαση, που είναι το κύριο θέμα της ταινίας. Όπως, επίσης, προσπάθησα τα κάδρα μου να απευθύνονται στο κοινό του θεάτρου και κατ' επέκταση στους θεατές της κινηματογραφικής αίθουσας που παρακολουθούν την ταινία, ώστε να αισθάνονται κι εκείνοι παγιδευμένοι, απλά λίγες θέσεις πιο πίσω» σημειώνει ο σκηνοθέτης.

Το «Interruption» είναι μία ταινία που δημιουργεί τη δική της κατηγορία. Δεν αφορά την κρίση. «Δεν πρέπει να κερδοσκοπούμε πάνω στην κρίση» έχει, άλλωστε, δηλώσει από καιρό ο Γιώργος Ζώης. Και τώρα; «Η ελληνική κρίση βαδίζει πια στον πέμπτο της χρόνο. Κι εξάλλου, δεν έχει σημασία το θέμα μίας ταινίας, αλλά ο τρόπος που το αποδίδεις», απαντά ο σκηνοθέτης. «Από την λεγόμενη "κρίση" μπορεί να βγει ποίηση αλλά και πορνογραφία.
 
Εξαρτάται από το βλέμμα του σκηνοθέτη», υπογραμμίζει ο Γιώργος Ζώης, ο οποίος θεωρεί ότι το ελληνικό σινεμά σήμερα έχει δύο βασικές τάσεις:
 
«Η μία είναι ταινίες που εμπνέονται απευθείας από την ελληνική καθημερινότητα και η άλλη είναι ταινίες που θα μπορούσαν να έχουν γυριστεί σε οποιαδήποτε χώρα. Και στις δύο κατηγορίες υπάρχουν εξαιρετικές ταινίες και εύχομαι με έναν τρόπο οι ίδιοι οι σκηνοθέτες να μην τροφοδοτήσουμε κανένα ευκαιριακό κινηματογραφικό ρεύμα και να κάνουμε προσωπικές ταινίες, ο καθένας με τις δικές του θεματικές εμμονές, χωρίς καμία αυτολογοκρισία».

Το «Interruption», πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ταλαντούχου σκηνοθέτη, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα στο τμήμα Ορίζοντες του Φεστιβάλ της Βενετίας, που εξαρχής στήριξε το έργο του Γ. Ζώη. Στη βενετσιάνικη Μόστρα είχε κάνει παγκόσμια πρεμιέρα και είχε βραβευτεί το «Casus Belli» (2010), η διάσημη πρώτη του μικρού μήκους ταινία με τα διαδοχικά πλάνα από διαφορετικές ουρές αναμονής, που καταλήγουν σε ένα ξέχειλο καρότσι σούπερ μάρκετ να κυλά ανεξέλεγκτο.
 
Δύο χρόνια αργότερα, πάλι στο Φεστιβάλ της Βενετίας, είχαν διαγωνιστεί και βραβευτεί ως η καλύτερη ευρωπαική ταινία οι «Τίτλοι Τέλους», η δεύτερη μικρού μήκους ταινία του, με τα άδεια διαφημιστικά κάδρα μίας πόλης σε κατάρρευση.

Το «Ιnterruption» θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες στις αρχές του 2016.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ