«Εννοείται πως θα πρέπει να βρούμε τους δικούς μας κώδικες επικοινωνίας. Αλλά και πέρυσι που έκανα εκπομπή με έναν κολλητό μου, το Δημήτρη (σ.σ. Ουγγαρέζο), και είχαμε μια εκπομπή μαζί με άλλους τέσσερις ανθρώπους που με τους οποίους δεν συνδεόμασταν, το «βρήκαμε» πολύ γρήγορα. Είδα, λοιπόν, πως είναι κάτι που μπορεί να συμβεί αν είσαι ανοιχτός. Και η Μαρία και ο Νίκος είναι ανοιχτοί σε αυτό το κομμάτι, γιατί ξέρουν πως για να πάει καλά η εκπομπή οφείλει να δημιουργηθεί μια παρέα. Δεν είναι από εκείνους τους κεντρικούς παρουσιαστές που θέλουν να μην μιλήσει ο άλλος περισσότερο, γιατί το ατού του κόνσεπτ είναι η παρέα. Έτσι σε καμία περίπτωση δεν είπα ''Χριστέ μου, που πάω να μπω''».

Όλο αυτό το θέμα με τα πρώτα και δεύτερα βιολιά στις εκπομπές, την απασχόλησε ποτέ; Έχει διαγράψει μια μακρόχρονη πορεία τηλεοπτικά και ίσως μέσα της να θέλει να είσαι κεντρική παρουσιάστρια…

«Δεν με νοιάζει καθόλου. Τα είδα και τα χαϊρια του κεντρικού. Έχει πάρα πολύ στρες αυτό. Για μένα, που έχω κι αυτό το σύνδρομο της καλής μαθήτριας, ήταν μεγάλο άγχος. Πέρυσι, όσο ήταν στον αέρα το Σπάτα Live, κάθε πρωί που ξυπνούσα ένιωθα πως παίρνω έλεγχο 3μήνου, κι όσο και να διαβάσω δεν μπορώ να γίνω καλύτερη. Η τηλεθέαση δεν είναι μετρημένα κουκιά, πως θα δουλέψω 15 ώρες, θα προσπαθήσω περισσότερο και θα ανέβει. Αυτό, λοιπόν, με τάραζε πάρα πολύ, μου δημιουργούσε ανασφάλεια. Και αναρωτιόμουν, ‘αν δεν αρέσει αυτό πώς θα το αλλάξω’; Δεν είναι, λοιπόν, το ζητούμενο να είμαι κεντρική παρουσιάστρια. Και δεν ξέρω αν στην «κεντρικίλα» μπορώ να βγάλω και τον καλύτερό μου εαυτό. Νομίζω, και δεν με νοιάζει να το πω, ότι σε μια ξεκάθαρη ομάδα μπορώ να βγάλω τα καλύτερά μου κομμάτια. Το κομμάτι του «κάνω κάτι μόνη μου» το έχω στο youtube, αλλά αυτή είναι μια άλλη πλατφόρμα, με άλλο περιεχόμενο, μια άλλη μορφή έκφρασης. Στην τηλεοπτική μορφή έκφρασης μου αρέσει να είμαι σε παρέα.»