Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, τι έχει απομείνει από αυτή τη δυναμική και τη δέσμευση; αναρωτιέται ο αρθρογράφος.

Πολλοί παρατηρητές γράφουν, κυρίως στις αγγλοσαξονικές χώρες, ότι στο στάδιο της «ανελεύθερης δημοκρατίας» (σύμφωνα με ορισμό που έχει προτείνει ο ιστορικός Τίμοθι Γκάρτον Ας), ο φεμινισμός θα μπορούσε να λειτουργήσει ως το κεφάλι και η καρδιά μιας προοδευτικής ιδέας σεβαστής από πολλούς ηγέτες, πολιτικά κόμματα, παραδοσιακούς και πιο αδύναμους συνασπισμούς.

Αλλά εάν αυτό είναι μια δυνατότητα, εξαιρετικά απροσδόκητη, πόσο θέλουμε εμείς οι γυναίκες να ξεπεράσουμε τις διαφορές, τις εντάσεις, το χάσμα μεταξύ μας προκειμένου να παραμείνουμε ένα ενιαίο σώμα;

Το ζήτημα προέκυψε ήδη πριν από την πρόσφατη ογκώδη διαδήλωση των γυναικών με την απόφαση των διοργανωτών, πριν συμφωνήσουν και στη συνέχεια απορρίψουν την ένωση pro-Life, η οποία τελικά συμμετείχε με την επωνυμία της και τον επίσημο χορηγό της. Η ένωση αυτή διαχωρίζει τη θέση της στο θέμα της άμβλωσης, θέμα το οποίο βρίσκεται στη ρίζα του γυναικείου κινήματος και προκαλεί μια δυναμική, την ίδια που παράγεται και σε πολλές χώρες του Νότου για το θέμα της παρένθετης μητρότητας.

Ωστόσο, βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι, ακόμη και σε τομείς που φαίνονται περισσότερο προσπελάσιμοι. Ο ιστορικός φεμινισμός μπορεί άραγε να δημιουργήσει συμμαχίες με αυτούς που κινητοποιεί για την «αυτο-ενδυνάμωση» στην εργασία και στην καριέρα;

Για την Jessa Crispin, συγγραφέα του βιβλίου: « Γιατί δεν είμαι φεμινίστρια»- (Why I’m not a feminist) όλα τα συνθήματα που προκύπτουν από αυτό το μέτωπο είναι ενοχλητικά, αν όχι επικίνδυνα θραύσματα σύγχρονου ναρκισσισμού μεταξύ των δύο φύλων. «Ο σύγχρονος φεμινισμός δεν είναι μόνο ενοχλητικός, αλλά και εξαιρετικά άστοχος, σε τέτοιο σημείο που εγώ δεν μπορώ πια να έχω καμιά σχέση», λέει χαρακτηριστικά η αμερικανίδα συγγραφέας.

Νέες γυναίκες ακόμα και νέοι οι οποίοι προσπαθούν «να βρουν μια έξοδο από την πατριαρχία», με τρόπο όμως δεν οδηγεί σε κατάρρευση των συστημάτων.

Τι να πούμε και για τις δημιουργικές εφευρέσεις του «ποπ φεμινισμού»;

Από το πάλκο όπου τραγουδά η Μπιγιονσέ έως τη διαφημιστική καμπάνια της 'Εμα Γουάτσον στο Vanity Fair με γυμνό στήθος για τις ανάγκες προβολής της νέας της ταινίας «Η Ωραία και το Τέρας», αναρωτιώμαστε: πρόκειται για αισθητικές παρεμβάσεις; μια μόδα της Δύσης που σύντομα θα περάσει ή μήπως για μια νέα τακτική που στόχο έχει να ωθήσει τα κορίτσια να σκέφτονται - και να λένε- 'είμαι φεμινίστρια';

Όμως το φεμινιστκό κίνημα μπορεί να μείνει ενωμένο με έναν μόνο στόχο. Όπως εκείνος που ξεκίνησε στην Αργεντινή και συσπειρώθηκε γύρω από το σύνθημα «Ούτε μία γυναίκα λιγότερη, ούτε μία πεθαμένη», στη μνήμη της μεξικανίδας ποιήτριας και ακτιβίστριας Σουζάνα Τσάβες, η οποία κατήγγειλε τη βία και τα εγκλήματα κατά των εκατοντάδων γυναικών στη Σιουδάδ Χουάρες και βρέθηκε δολοφονημένη το 2011.

Το σύνθημα «κυκλοφόρησε» στο διαδίκτυο και έγινε σύνθημα στην Αργεντινή, στο Μεξικό, στη Χιλή και στην Ουρουγουάη για να καταλήξει σε μια μεγαλειώδη κινητοποίηση στην κεντρική πλατεία του Μπουένος 'Αιρες. Και από εκεί επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ιστορίες, πρόσωπα, κίνητρα, ριζικά διαφορετικά το ένα με το άλλο, αλλά με την ίδια πάντα επιθυμία να αλλάξει η κατάσταση των πραγμάτων. Ρίζες βαθιές, ή φρέσκιες, πιο πνευματικές ή πιο δημοφιλείς, φορείς όμως ζωής στο ίδιο φυτό.

Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, τίθεται ξανά το ερώτημα. Ποια είναι η κοινή φωνή που πρέπει να βρούμε εμείς οι γυναίκες που θα μειώνει τις μεταξύ μας διαφορές και θα εκφράζει αυτό που είμαστε και αυτό που θέλουμε να είμαστε;