Τόσα χρόνια σ αυτήν τη δουλειά, είχα απίστευτη περιέργεια για την ατμόσφαιρα των θεατρικών παρασκηνίων. Η μοίρα το 'φερε να τη ζήσω, σ όλο της το μεγαλείο. Έζησα και ζω θεατρικά παρασκήνια πλημμυρισμένα, κέφι, αγάπη, αλληλεγγύη, σεβασμό,πολιτισμό, αλλά και παρασκήνια-πεδία μάχης, που φιλοξενούν σε λίγα αιματοβαμμένα τετραγωνικά, θανάσιμες έχθρες, δηλητηριώδεις σχέσεις, εκρηκτικές και τοξικές συνυπάρξεις.
Μου το θύμισαν η Μίνα Αδαμάκη και η Μαρία Κατσανδρή στις ''Τσούχτρες'',το έργο του Αμερικανού Don Nigro,για τον κόσμο του Χόλυγουντ, των Όσκαρ, της μοναξιάς, της ματαιοδοξίας και της αγωνιώδους προσπάθειας για αποδοχή και επιβίωση. Το έργο, είναι εμπνευσμένο από την πραγματική σχέση της Bettie Davis και της Joan Crawford και από την ταινία τους "Τι απέγινε η Baby Jane;".
Το έργο θα μπορούσε βέβαια, να ήταν βασισμένο και σε εγχώριες συναρπαστικές κόντρες και αβυσσαλέες έχθρες, που μπροστά τους η αναμφισβήτητα θηριώδης, πλην στυλάτη, εχθροπραξία Bettie-Joan, είναι μια απλή διαφωνία κυριών. Σιγά την ταινία τρόμου, στην οποία δέχτηκαν να συμπρωταγωνιστήσουν...
Τι να μας πει εμάς, το ''What Ever happened to Baby Jane'', όταν έχουμε τις βασίλισσες και τους βασιλιάδες του γκραν γκινιόλ, στην πιο μεσογειακή και θερμόαιμη εκδοχή τους. Εμείς εδώ, έχουμε υπέροχες σατανικές ίντριγκες μεταξύ κορυφαίων πρωταγωνιστών, που ενώ στο παρελθόν υπήρξαν αγαπημένα ζευγάρια, τώρα βρίσκονται μια ανάσα (καυτή, πάντα), πριν τη δολοφονική απόπειρα ..
*Ποιος Ρόμπερτ Όλντριτς, θα σκεφτόταν το ρόλο της Ροζίτας Σώκου; Όχι, πείτε μου. Την είδα να δηλώνει ανερυθρίαστα, στην τηλεόραση, ότι ''καλύτερα που πέθανε η Βουγιουκλάκη και γλυτώσαμε'';



*Ποιος γνωρίζει ότι σε κεντρικό θερινό θέατρο πριν πολλά χρόνια, έσκασε από διπλανό διαμέρισμα τρίτου ορόφου, κολώνα πάγου... στη σκηνή, με στόχο γνωστό δημοφιλή πρωταγωνιστή; (ενέργεια που -από τους παροικούντες και γνωρίζοντες- αποδίδεται σε παλιό φίλο, συνάδελφο και στενό συνεργάτη του παρ ολίγον θύματος).

*Ποιος αναμφισβήτητα ταλαντούχος πρωταγωνιστής, αφιερώνει όλο τον ελεύθερο χρόνο του, συνεργαζόμενος με δαιμόνια συνεργάτιδά του, όχι τόσο για την προώθησή του, αλλά για τον σχεδιασμό στρατηγικής δυσφήμισης παλαιών και νέων αντιπάλων του; Ένας καθ όλα χορτασμένος καλλιτέχνης από δόξα και χρήμα, που δεν έχει -κατά τη γνώμη μου- την παραμικρή ανάγκη, να αναγκάζεται σε δευτεροκλασάτες συμμαχίες, προκειμένου να απαξιώσει συναδέλφους του ...

*Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως μεγάλοι δημιουργοί, με σημαντική προσφορά στην Τέχνη ...στας δυσμάς της καλλιτεχνικής έμπνευσης, καταφεύγουν νυχθημερόν σε φθονερά και κακεντρεχή σχόλια, αλλά και σε δηλητηριώδη τοξοβολία σε νέους που έχουν κάτι να πουν και να κάνουν στο θέατρο. Πως αλλάζει ο αλήτης ο χρόνος και η συγκυρίες, εκείνες τις παλιές εικόνες των γελαστών, γενναιόδωρων κι ευλογημένων με πολύ ταλέντο, φωτεινών πλασμάτων; Πώς μετατρέπονται σε γραφικές κυράτσες που βγαίνουν στην αυλή και ρίχνουν βρωμόνερα στη μπουγάδα της γειτόνισσας;

Αυτά είναι μερικά απ όσα σκεφτόμουν, βλέποντας τις ''Τσούχτρες'' τις προάλλες .. Δεν έχει νόημα να παραθέσω τα δεκάδες παραδείγματα στο ειδυλλιακό περιβάλλον του ελληνικού θεάτρου, που αποδεικνύουν ότι ωχριούν (τηρουμένων των αναλογιών) οι συγκρούσεις και οι οχιές του Χόλυγουντ, μπροστά στα δικά μας ''λουλούδια''.
Οι καημένες οι Κρόφορντ και Ντέιβις, το μόνο που ήθελαν, ήταν απλώς να βγάλουν η μια τα μάτια της άλλης. Σεβαστό κατά τη γνώμη μου. Όλοι μπορεί να θέλουμε να βγάλουμε τα μάτια κάποιου. Η μαγκιά είναι αυτό, να γίνεται φανερά. Όχι να τον βλέπουμε και να λέμε με τις σεσημασμένες μάσκες των υποκριτικών χαμόγελων: ''Αγάπη μου πόσο ομόρφυνες!'' και ''Πόσο συναρπαστική πρεμιέρα, έκανες χρυσέ μου!''
Ή να γίνεται φανερή, καθαρή και στυλάτη η μάχη, όπως την έκαναν τα κορίτσια το 1962 ή ας το αφήσουμε να πάει στο διάολο.