ΣΥΝΗΘΩΣ σε αδιέξοδα τέλματα οι ελπίδες εναποτίθενται σε ένα θαύμα από το πουθενά, το οποίο στη σημερινή συγκυρία όλοι οι πολιτικοί δρώντες το εκχωρούν στις «επενδύσεις» που θα μπορούσαν να γίνουν στη χώρα μας είτε από εσωτερικούς, είτε από εξωτερικούς επιχειρηματικούς «αγγέλους».

Και αυτή η ελπίδα έχει δύο στόχους: α) την ουσία της βελτίωσης της οικονομίας και β) την αναπτέρωση του ηθικού των πολιτών, που βρίσκεται στο ναδίρ.

Ωστόσο, οι πολίτες όταν ερωτώνται για το αν η Ελλάδα σήμερα αποτελεί ένα ασφαλέστερο οικονομικά περιβάλλον για να προσελκύσει νέες επενδύσεις, απαντούν με ένα συντριπτικό «όχι» κατά 69%.

Χειρότερη άποψη επί του θέματος έχουν α) οι άνδρες (73%), β) οι νεότερες ηλικίες 18-24 ετών (75%), γ) η Θεσσαλονίκη (77%), δ) η ανώτερη μόρφωση (77%), ε) οι κεντροδεξιοί (81%), στ) οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. (74%), της Χ.Α. (84%), του ΚΚΕ (78%), του Ποταμιού (89%), των ΑΝΕΛ (80%), της Ενωσης Κεντρώων (84%), η αδιευκρίνιστη ψήφος (73%) και η) οι ιδιωτικοί υπάλληλοι (72%), οι αυτοαπασχολούμενοι (74%), οι άνεργοι (73%), οι φοιτητές (76%) και οι αγρότες (87%).

Πώς μπορείς, λοιπόν, να κερδίσεις στα μάτια του κόσμου «παρόν με μέλλον», υποσχόμενος ανάπτυξη που θα έρθει σε βάθος χρόνου από επενδύσεις, όταν όλα τα παραπάνω κοινά έχουν τόσο χαμηλό σημείο εκκίνησης;