ΤΟ ΝΑ ΕΠΙΘΥΜΕΙ η -κάθε- αντιπολίτευση να ελέγχει την κυβέρνηση με κάθε πρόσφορο μέσο που έχει στη διάθεσή της είναι απολύτως αναμενόμενο.
ΤΟ ΝΑ ΕΠΙΘΥΜΕΙ η -κάθε- αντιπολίτευση να ελέγχει την κυβέρνηση με κάθε πρόσφορο μέσο που έχει στη διάθεσή της είναι απολύτως αναμενόμενο. Οπως, δε, έχει περιγράψει ο Γεώργιος Παπανδρέου: «Η κυβέρνηση κυβερνά, η αντιπολίτευση ελέγχει». Και με τον έλεγχο αυτό ικανοποιείται η δεύτερη συνθήκη για τη λειτουργία του κοινοβουλευτικού καθεστώτος. Με την πρώτη συνθήκη, όμως, τι γίνεται; Η κυβέρνηση κυβερνά; Ή αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση; Και, πολύ χειρότερα, μήπως σπαταλά πολύτιμες δυνάμεις και πολιτικό χρόνο δημιουργώντας φανταστικούς εχθρούς και προωθώντας ευφάνταστα σενάρια, προκειμένου να τεθούν σε κίνηση μηχανισμοί αποπροσανατολισμού;
Η αποκατάσταση και απόδοση της Δικαιοσύνης και η διαλεύκανση σκανδαλωδών υποθέσεων δεν μπορεί να αποτελεί επικοινωνιακό «όπλο» για την κυβέρνηση. Αλλά ούτε και επιχείρημα συμψηφισμού σε μια ατέρμονη πολιτική κόντρα. Διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο δεν αποκαθίσταται η Δικαιοσύνη, αλλά οι πολίτες χάνουν ακόμη και τα τελευταία ψήγματα «ελπίδας» ότι τα σκάνδαλα μπορεί να τιμωρηθούν. Η πολιτική βούληση πρέπει να υπάρχει για να τακτοποιηθούν ποινικές εκκρεμότητες κι όχι πολιτικοί ή προσωπικοί λογαριασμοί.
Στην περίπτωση δε, που τέτοιες πρακτικές δεν είναι απλά επιπόλαιες, αλλά αποτελούν στρατηγικές επιλογές, τότε δυστυχώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την «υλοποίηση» του Μακιαβελικού: «Διαίρει και βασίλευε». Και μια κοινωνία εξουθενωμένη από την οικονομική κρίση, δεν αντέχει να κυλάει στις φλέβες της το δηλητήριο του διχασμού. Διότι μπορεί κομματικά να προσφέρει συσπείρωση. Ομως, δημιουργεί ανήκεστες εθνικές βλάβες…