«ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ στον κόσμο είναι ότι οι ανόητοι και οι φανατικοί είναι πολύ σίγουροι για τον εαυτό τους και οι συνετοί είναι γεμάτοι αμφιβολίες». Δεν ξέρω αν η πολιτική σκέψη του Μπέρτραντ Ράσελ χαρακτηρίζει ολόκληρο τον κόσμο, αλλά τη χώρα μας σίγουρα. Ιδίως δε την Ελλάδα της «νέας επταετίας»: των μνημονίων. Σε αυτήν την επταετία –που τραβάει λίγο παραπάνω τυπικά, ουσιαστικά, δε, θα κρατήσει δεκαετίες- το δίπολο «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» έφτιαξε (ή έσωσε) κόμματα, πολιτικούς, καριέρες, δημιούργησε πολιτικές παραισθήσεις, αυταπάτες και ψευτοδιλήμματα. Ενα απέτυχε να δημιουργήσει: συλλογικό-εθνικό όραμα. Κι έτσι επικράτησαν στην πολιτική σκηνή, αλλά και στα παρασκήνια, φωνές ανόητες και φωνές φανατικές. Η σύνεση μπήκε στο περιθώριο, διότι σαν σε ένα άλλο Κολοσσαίο οι πολίτες εθιστήκαμε «στα θεάματα», αδιαφορώντας ότι το θέαμα στην αρένα αποπροσανατόλιζε από τα πραγματικά προβλήματα. Μιας όμως και… «φάγαμε τον γάιδαρο και μας έμεινε η ουρά», θα έπρεπε τώρα να αρθούν οι όποιες αμφιβολίες και οι συνετοί να αναλάβουν δράση. Όχι για να διαψευστεί ο Ράσελ, αλλά για να δοθεί προοπτική στη χώρα. Το ότι το μνημόνιο τελειώνει τον ερχόμενο Αύγουστο είναι μιας πρώτης τάξεως «σημαία ευκαιρίας», πολιτικής και συγκυριακής. Όμως οι πολίτες έχουν ανάγκη από μια πραγματική ευκαιρία: να επικρατήσουν οι φωνές της σύνεσης που θα παρουσιάσουν και θα συζητήσουν το σχέδιο για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Αυτή θα ήταν μια πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση που υποθέτω ότι θα την ήθελαν οι πολίτες κι από την οποία θα είχαν κάτι να κερδίσουν. Βεβαίως, το κυριότερο είναι ότι την έχει ανάγκη η χώρα. Όμως κάτι τέτοιο για πόσες πολιτικές δυνάμεις αποτελεί προτεραιότητα;