Αν ήταν αυτή η επιθυμία του Κυρ. Μητσοτάκη, δεν θα ανέμενε τόσους μήνες για να τη θέσει σε εφαρμογή. Θα μπορούσε να είχε συμβεί από το προηγούμενο Συνέδριο, τότε που η «αύρα» του -κάθε- νέου αρχηγού είναι πολύ ισχυρή. Αυτό είναι το πρώτο.

Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι ότι πλέον, αν εξαιρέσει κάποιος το ΚΚΕ, δεν είναι βέβαιο πόσες και ποιες ηγεσίες επιθυμούν ή και μπορούν να ελέγξουν σε τέτοιο βάθος τις διαδικασίες. Οχι μόνο λόγω έλλειψης στελεχών, αλλά κυρίως εξαιτίας της μετεξέλιξης των κομματικών λειτουργιών και της «απονεύρωσης» των μεγάλων κομματικών στρατών.

Αρα, το βάρος της ηγεσίας της Ν.Δ. -και κατ’ επέκταση η όποια κριτική μπορεί ή θέλει κάποιος να της ασκήσει- δεν πρέπει να είναι στον «τύπο», αλλά στην «ουσία». Κι αυτή έχει να κάνει πρώτα με τη στρατηγική κι εν συνεχεία με τους ανθρώπους.

Η επόμενη ημέρα της Ν.Δ. δεν θα είναι αυτή των εσωκομματικών διαδικασιών, αλλά η ημέρα που θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Φαντάζουν σημαντικά «στοιχήματα» το να γίνει η Ν.Δ. κυβέρνηση και ο Κυρ. Μητσοτάκης πρωθυπουργός. Ομως, δεν αρκούν…

Είναι απείρως σπουδαιότερο η νίκη της Ν.Δ. να έρθει όχι επειδή δεν αντέχουν άλλο οι πολίτες τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά διότι είδαν στην κεντροδεξιά παράταξη προοπτική και όραμα για την επόμενη ημέρα. Δεν αρκεί η Ν.Δ. να είναι η διάδοχη κατάσταση μιας κυβέρνησης που καταψηφίστηκε λόγω ανεπάρκειας. Πρέπει να πείσει ότι, ως η επόμενη κυβέρνηση, θα είναι χρήσιμη, αποτελεσματική και εθνική ωφέλιμη. Και γι’ αυτό χρειάζεται να επενδύσει στη «στρατηγική της επόμενης ημέρας»…