Οι Τούρκοι το κάνουν παγίως επί σειρά… δεκαετιών. Αναλογιστείτε, όμως, πώς τους χαρακτηρίζουμε όταν προβαίνουν σε τέτοιες κινήσεις. Το αντίστοιχο ισχύει και για όσους Ελληνες ενδύονται όχι μόνο στολές παραλλαγής, αλλά -πολύ χειρότερα- τον μανδύα του δήθεν «εθνο-υπερασπιστή». Το να ακολουθείς το παράδειγμα του κακού γείτονα, τον οποίο κατηγορούσες, αν μη τι άλλο δεν είναι ένδειξη (πολιτικής) ευφυΐας. Είναι, δε, σίγουρα σύμπτωμα πολιτικής αποσταθεροποίησης… Τέτοιες συμπεριφορές προκαλούν σειρά προβλημάτων: πατριδοκαπηλία, αδιέξοδη ρητορεία, ενίσχυση αντίρροπων δυνάμεων κι άλλα πολλά.

Το κυριότερο πρόβλημα, όμως, εντοπίζεται αλλού. Οξείες αντιδράσεις από ελληνικής πλευράς μοιάζουν τυχοδιωκτικές, τη στιγμή που οι τουρκικές αποτελούν μέρος ενός καλά μελετημένου στρατηγικού σχεδίου, για το οποίο πρώτα κλείσαμε τα μάτια στην ύπαρξή του και τώρα το παρακολουθούμε… ενεοί να εξελίσσεται. Το σχέδιο προβλέπει τη δημιουργία προϋποθέσεων κι εντέλει την επικράτηση ενός νέου τουρκικού εθνικισμού βασισμένου σε ξεκάθαρους διαχωρισμούς: Ευρώπη-Ανατολή, χριστιανοί-μουσουλμάνοι κ.λπ. Απέναντι σε ένα τέτοιο μελετημένο σχέδιο, η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιπαρατάσσει άναρθρες πολιτικάντικες κραυγές, ούτε ξεπερασμένες δοξασίες περί σημαίνουσας γεωστρατηγικής θέσης…

Η χώρα πρέπει να αναπτύξει ένα νέο εθνικό δόγμα, το οποίο να έχει ξεκάθαρη στόχευση κι άρα άξονες. Συνακόλουθα θα αναδεικνύονται τα συγκεκριμένα συμφέροντα, τα οποία η Ελλάδα οφείλει να υπηρετήσει αναπτύσσοντας και δημιουργώντας συμμαχίες. Καλό το ένδοξο παρελθόν, καλύτερη η… ευκλεής παράδοση. Ομως οι νέες συμμαχίες διαμορφώνονται στη βάση συμφερόντων. Πριν φτάσουμε, όμως, στο σημείο να τα συζητάμε, οφείλουμε ως έθνος να τα αποκτήσουμε…