Ο ΣΟΙΜΠΛΕ αναιρεί τον εαυτό του. Αρχικά ψήφισε από κοινού με όλους τους υπουργούς Οικονομικών σε Eurogroup μέτρα βραχυπρόθεσμης κατ’ ευφημισμό ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. Στη συνέχεια, κατά την τελευταία συνεδρίαση αυτού, ο ίδιος απαίτησε να παγώσουν μέχρι το πέρας της δεύτερης αξιολόγησης. Δεν του άρεσε ότι η ελληνική κυβέρνηση «αποφάσισε», χωρίς να τον ρωτήσει, από το υπερβάλλον ποσό που προέκυψε σε σχέση με τις υποχρεώσεις μας προς αποπληρωμή του χρέους μας προς τη χώρα του και τους λοιπούς δανειστές να δώσει χρήματα προς τους χαμηλοσυνταξιούχους μας για να ανακουφιστούν και να κάνουν Χριστούγεννα. Η πράξη αυτή υποδηλώνει άσκηση κυριαρχίας κι αυτό είναι ακριβώς που δεν θέλει. Εντούτοις δεν πέτυχε όλοι οι υπουργοί Οικονομικών να συμπλεύσουν μαζί του.

Η πρότασή του επιδοκιμάστηκε σαφώς μόνο από μια μικρή μειοψηφία κρατών δανειστών. Αυτό από μια σκοπιά είναι «νίκη» της κυβέρνησης. Συνήθως τους βρίσκαμε όλους εναντίον μας. Είναι, άραγε, όμως, «ήττα» του Σόιμπλε, που επεβάλλετο σ’ όλους τους λοιπούς υπουργούς Οικονομικών να ψηφίζουν ό,τι αυτός; Τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο. Το Eurogroup ως μη θεσμοθετημένο από τις συνθήκες Ε.Ε. όργανο δεν έχει κανόνες λειτουργίας που να προβλέπουν σε διαφωνίες, όπως αυτή, πως λαμβάνονται δεσμευτικές αποφάσεις.

Τα μέτρα ελάφρυνσης, πάντως, δεν παγώνουν, γιατί ομόφωνες προγενέστερες αποφάσεις μόνο ομόφωνα ανακαλούνται. Οπότε «κάτι» πετύχαμε. Είχαμε το θάρρος να καταψηφίσουμε την πρόταση Σόιμπλε και δεν κατάφερε αυτός να πάρει όλους τους υπουργούς Οικονομικών με το μέρος του. Κάτι αλλάζει. Ο ελληνικός πολιτικός κόσμος έχει χρέος να συνταχθεί με κάθε εγχείρημα ανάκτησης κυριαρχίας, έστω και μικρής. Αν στοιχηθούμε όλοι μαζί, μπορεί ο φόβος, που μέχρι τώρα μας γονάτιζε σε θέση υποτελούς λαού, να ξεπεραστεί. Ωστε να ξανασταθούμε όρθιοι.