Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ των πολιτών στις συνέπειες του οικονομικού φιλελευθερισμού δεν απειλεί τον πολιτικό φιλελευθερισμό. Ούτε φυσικά η δημοκρατική αλλαγή στην Αμερική, που προεκλήθη λόγω αυτής της αντίδρασης, απειλεί τη δημοκρατία. Αντίθετα την επαναφέρει ουσία κι είναι εμφανές ότι ταρακουνιέται παντού το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, αυτό που αποκαλούμε παγκοσμιοποίηση. Τρόμαξαν απ’ αυτήν την αντίδραση – αλλαγή οι Βρυξέλες κι όλοι όσοι είχαν καλομάθει να μας χειραγωγούν με οικονομικές απειλές του τύπου, «αν πέσουν οι τράπεζες, θα πέσουν και οι καταθέτες»! Η ΕΕ πλέον καλείται, αν δούμε την όλη εικόνα, να αναμορφώσει το οικονομικό σύστημα της. Κυρίως όμως να επανακτήσει το χαμένο πολιτικό ήθος της. Καθώς ήθος και τέτοιες απειλές δεν νοείται να συνυπάρχουν. Το πρόβλημα λοιπόν στην ΕΕ δεν είναι το νόμισμα ως κοινό μέγεθος, που προσπαθώντας να ταιριάξει σ’ όλους απέτυχε να ταιριάξει στους περισσότερους ή μόνο ο εξ αρχής εσφαλμένος σχεδιασμός να υιοθετηθεί ένα κοινό νόμισμα χωρίς κοινό θησαυροφυλάκιο. Το κυρίως πρόβλημα ήτο πως επετράπη στις ιδιωτικές τράπεζες να κόβουν χρήμα με τοξικούς τίτλους και να τους διακινούν τόσο στην αμερικανική, όσο και στην ευρωπαϊκή αγορά χωρίς κανένα πολιτικό έλεγχο και περιορισμό. Ητο αναμενόμενο με τέτοια έλλειψη ελέγχου στο τέλος να κινδυνεύουν να πληρώσουν την απληστία των τραπεζών οι απλοί άνθρωποι, που αποταμίευαν σ’ αυτές τις οικονομίες των. Οκτώ χρόνια εδώ στην Ευρώπη υποτίθεται ασκείται πολιτική υπό το πρίσμα απειλής «μη και πτωχεύσουν οι τράπεζες». Ένα εδραιώμενο επί τόσα χρόνια οικονομικό σύστημα δεν υποχωρεί φυσικά αμαχητί. Ο πολιτικός φιλελευθερισμός, πέρα από κόμματα εξεταζόμενος, δείχνει πάντως ικανός να επανακάμψει μέσα στην χρονιά που διανύουμε. Αυτό το «υβριδικό» καθεστώς ελευθερίας - φόβου, δημοκρατίας - απειλών στο οποίο χρόνια τώρα ζούσαμε οι Ευρωπαίοι, όλα δείχνουν πως δεν θα διατηρηθεί ακόμα για πολύ.