Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΓΟΡΑ κρατικών ομολόγων θεσπίστηκε με την ευρωπαϊκή Συνθήκη. Λειτούργησε με σταθερά και χαμηλά επιτόκια δανεισμού στα ομόλογα των κρατών σχεδόν επί δεκαπέντε χρόνια και ανατινάχτηκε πραξικοπηματικά το 2010. Τότε οι γερμανογαλλικές τράπεζες, που συμμετείχαν στην ευρωπαϊκή αγορά κρατικών ομολόγων δανείζοντας τα κράτη, παρουσίασαν, λόγω διεθνούς κρίσης, ανάγκη ρευστότητας. Επειδή δεν θα είχαν επαρκή ρευστότητα για να αγοράζουν και ομόλογα κρατών, αποφάσισε ο Σόιμπλε, η Λαγκάρντ και λοιποί υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης την απευθείας καταστρατήγηση θεμελιώδων νόμων αυτής της Συνθήκης. Νόμων, όμως, που προστάτευαν τα συμφέροντα επενδυτών και κρατών εξίσου να μην πληγούν. Έπληξαν έντεχνα και σκόπιμα αυτό το σύστημα χρηματοδότησης των κρατών για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες. Αν και τους νόμους αυτούς οι λαοί είχαν επικυρώσει με την προσχώρησή των στην ανωτέρω Συνθήκη. Από τότε οι ευρωπαϊκοί λαοί, χωρίς αυτό το χρηματοπιστωτικό σύστημα ανάπτυξης, υποβάλλονται στο μαρτύριο της λιτότητας. Μετετράπη έτσι το ευρωπαϊκό όνειρο ανάπτυξης σε εφιάλτη κρίσης χρέους. Τα ομόλογα όλων των κρατών έπαψαν πλέον να είναι σε ζήτηση. Η έξοδος της Ελλάδος στις αγορές, μετά τη ρύθμιση του χρέους μας, που μας τάζουν αόριστα η Λαγκάρντ και Σόιμπλε, μπορεί να γίνει μόνο με ταυτόχρονη επανεκκίνηση συνολικά του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Πάντως, Σόιμπλε και Λαγκάρντ δεν βιάζονται. Αφού καταστρατήγησαν όλους τους νόμους, φυσικά δε τους ενδιαφέρει και το πνεύμα των, που επιτάσσει να μην πλήττονται οι πολίτες μέσω λιτότητας. Η Λαγκάρντ δήλωσε ικανοποιημένη από τη μεταρρυθμιστική πορεία της κυβέρνησης. Εμείς, όμως; Ως πότε θα διαιωνίζεται αυτή η δικτατορία χρέους;