ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ της τρίτης αξιολόγησης, είναι συμφωνημένο ότι θα αρχίσει η διαπραγμάτευση για το χρέος, από την οποία εντέλει θα εξαρτηθεί το μέλλον της χώρας. Εντούτοις, το ευρωπαϊκό ιερατείο μελετά πώς θα αναβάλει τη λύση για το ελληνικό χρέος με μετάθεση της λήξης ελληνικών ομολόγων στο μέλλον ανάλογα με τον βαθμό συμμόρφωσης της Ελλάδος στις μεταρρυθμίσεις. Αυτό θα δυσχεράνει την έξοδό μας στις αγορές, οπότε θα διατηρηθεί ο «έλεγχος» των δανειστών. Πολλοί συγχέουν τον έλεγχο της χώρας με την επιτήρηση, όμως δεν είναι το ίδιο πράγμα. Αλλο να παίρνεις μέτρα και αν δεν τα εφαρμόσεις να σου επιβάλλονται κυρώσεις και άλλο να σου αφαιρείται ο έλεγχος ως «κυριαρχία», όπως οι δανειστές πέτυχαν διά εγκλήματος σε βάρος μας να ορίζεται από αυτούς η τύχη μας. Αν οι Ευρωπαίοι επιμείνουν στη μη απελευθέρωσή μας δι’ αυτού του τρόπου, που ήδη μελετούν, αν η Ελλάδα δεν πάρει καθαρή λύση για το χρέος το 2018, όπως είναι το σωστό, η κυβέρνηση οφείλει να μην αποφύγει τη σύγκρουση.

Οφείλει μάλιστα από τώρα να αρχίσει να εξετάζει πως θα αντιδράσει αν οι δυνάστες δανειστές αναιρέσουν τα συμφωνηθέντα μαζί της και δεν δώσουν λύση μετά την τρίτη αξιολόγηση. Το χρέος δεν μπορεί να παραμείνει υπό μια τέτοια αίρεση, γιατί αυτό θα έχει ως συνέπεια η χώρα να αδυνατεί, όσο αυτή η αίρεση διαρκεί, να δανείζεται χρήμα από τις αγορές, όπως μπορούν όλες οι άλλες χώρες που μπήκαν σε μνημόνια. Ας αποκαλύψει επιτέλους η κυβέρνηση ότι αποτελεί αυτή η μεταχείριση παραβίαση του ευρωπαϊκού δικαίου. Ειδικότερα της Συνθήκης της Λισσαβώνας, που ακόμα για κράτη που περιήλθαν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω ελλειμμάτων κι αναγκάστηκαν να δανειστούν από τον μηχανισμό στήριξης, αντί από τις αγορές, προβλέπει ότι μόνο αν είναι πανομοιότυπη για όλους η λύση που δίνεται είναι σύννομη. Πώς λοιπόν είναι πανομοιότυπη, όταν οι λοιπές χώρες που υπέγραψαν μνημόνια αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τη δική μας;