O ΠΡΟΕΔΡΟΣ της Ελληνικής Δημοκρατίας δήλωσε ότι θα πρέπει να αναληφθεί πρωτοβουλία προς ρύθμιση του συνολικού χρέους των κρατών. Γιατί αυτό έχει απόλυτα εκτοξευτεί τα τελευταία χρόνια. Τελευταία πάλι διέρρευσε στον Τύπο ότι τα δύο κόμματα που διαβουλεύονται τον σχηματισμό κυβέρνησης στην Ιταλία έχουν ως σχέδιο κοινό τη διαγραφή ιταλικού χρέους ύψους 250 δισ. ευρώ, όπως και την «επαναδιαπραγμάτευση» των ευρωπαϊκών Συνθηκών. Αυτό έχει ιδιαίτερα ανησυχήσει τη Γερμανία και τους «ευρωπαϊστές» της. Γιατί αν αυτό ζητηθεί επίσημα από πλευράς Ιταλίας, μπορεί να σημάνει το τέλος της απολυταρχικού τύπου διακυβέρνησής της επί των λοιπών ευρωπαϊκών κρατών. Απολυταρχία που το πρώτον εγκαθίδρυσε πριν από οκτώ χρόνια, όταν με ένα «κόλπο» σε βάρος της Ελλάδος, που συνιστούσε και παρανομία ολκής λόγω του ότι αναιρούσε στην πράξη κάθε θεμελιώδη πρόβλεψη προς προστασία της χρηματοδοτικής πηγής των κρατών στις ευρωπαϊκές Συνθήκες, διέλυσε την πηγή αυτή ανάπτυξης κι ευημερίας των ευρωπαϊκών λαών. Κατέστησε έκτοτε το χρέος της Ελλάδος οριστικά μη βιώσιμο, όπως και πολλών άλλων ελλειμματικών ευρωπαϊκών κρατών εξ ίσου, μεταξύ των οποίων και της Ιταλίας.

Δεν είναι, βέβαια, ακόμα γνωστό στους ευρωπαϊκούς λαούς «πώς» το πέτυχε. Οτι δηλαδή διέλυσε σκόπιμα το 2010 τη χρηματοδοτική πηγή των κρατών προς ανάπτυξη των λαών τους, ήτοι την ευρωπαϊκή αγορά κρατικών ομολόγων, από την οποία αυτά χρηματοδοτούντο κι ανακύκλωναν το χρέος των. Οπότε όταν αυτή διελύθη και δεν μπορούσαν να ανακυκλώσουν το χρέος των, κατέστη αυτό μη βιώσιμο. Η ανησυχία των γερμανοευρωπαϊστών έχει πολλαπλασιαστεί και εκ του ότι βλέπουν το ΔΝΤ να τους πιέζει εκ νέου για ρύθμιση του ελληνικού χρέους. Το ΔΝΤ μπορεί με βάση ότι χρηματοδότησε προγράμματα στήριξης κρατών στην Ε.Ε., επειδή οι γερμανοευρωπαϊστές υποσχέθηκαν προς αυτό ότι θα αποσοβήσουν τη διάλυση αυτής της «αγοράς», που οι ίδιοι όμως είχαν κατά τ’ ανωτέρω ήδη προκαλέσει, να τους ζητήσει τα «ρέστα». Αυτό φοβούντο οι «Μερκελομακιαβελιστές» γι’ αυτό κι οι συζητήσεις γίνονται στο παρασκήνιο. Μια τέτοια «αποκάλυψη» στο προσκήνιο θα προκαλούσε πολιτικό «σεισμό» στη Γερμανία κι όχι μόνο εκεί! Ολα αυτά λοιπόν είναι μεμονωμένα περιστατικά ή πράγματι «κάτι» κινείται προς αυτή την κατεύθυνση συνολικής ρύθμισης των χρεών; Πάντως η Ιταλία θα ήταν ευχής έργο να ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση των Συνθηκών της Ε.Ε., με σκοπό να αποκατασταθούν οι χαμένες από το 2010 ισορροπίες μεταξύ των κρατών-μελών της. Εμείς, ως κατ’ εξοχήν χώρα «υποτελής», αυτό θέλουμε και χρειαζόμαστε. Αλλά δεν βρίσκαμε σύμμαχο!