Η χαμηλή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού στη χώρα μας είναι κατά κοινή ομολογία μία από τις βασικές αιτίες της κρίσης που μαστίζει την ελληνική κοινωνία
Η χαμηλή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού στη χώρα μας είναι κατά κοινή ομολογία μία από τις βασικές αιτίες της κρίσης που μαστίζει την ελληνική κοινωνία. Η εικόνα του εθνικού μας Κοινοβουλίου χειροτερεύει διαρκώς τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει παράλληλα και το έλλειμμα αξιοπιστίας της πολιτικής μας σκηνής. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα κόμματα και τους εκπροσώπους τους, θεωρούν ότι το παιχνίδι παίζεται τις περισσότερες φορές με «σημαδεμένα» χαρτιά, αλλά και ότι ο δημόσιος διάλογος που διεξάγεται είναι επιδερμικός και ανούσιος. Ακριβώς γι’ αυτό είτε απέχουν από τα πολιτικά πράγματα, είτε συμμετέχουν περιστασιακά και ελάχιστα. Δεν είναι μάλιστα λίγοι όσοι διατυπώνουν ευθέως αισθήματα αποστροφής και αηδίας για το πολιτικό γίγνεσθαι, επιλέγοντας την αποχή ακόμη και από την κορυφαία δημοκρατική διαδικασία, δηλαδή από τις εκλογές...
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι για την κατάσταση αυτή δεν ευθύνονται μόνον οι κομματικές ηγεσίες, που επιλέγουν τους υποψήφιους βουλευτές, αλλά και εμείς οι ψηφοφόροι, που έχουμε το «όπλο» του σταυρού προτίμησης και το χρησιμοποιούμε συχνά με λάθος τρόπο. Τα κόμματα συνήθως θέλουν στη Βουλή «υπαλλήλους» χωρίς προσωπικότητα, πρόθυμους να διεκπεραιώνουν αδιαμαρτύρητα τις αποστολές που τους ανατίθενται και να «μηρυκάζουν» άνευ προβληματισμού ή δεύτερης σκέψης την πολιτική γραμμή του αρχηγού. Ακριβώς γι’ αυτό οι διακεκριμένοι κοινωνικά και επιτυχημένοι επαγγελματικά συμπολίτες μας που διατυπώνουν φιλοδοξία ανάμειξης στα δημόσια πράγματα σπάνια βρίσκουν τον δρόμο που οδηγεί στο κομματικό ψηφοδέλτιο. Η ανεξαρτησία γνώμης, που συνήθως -αν όχι πάντοτε- συνδέεται με την οικονομική ανεξαρτησία του πολιτικού, δεν εκτιμάται ιδιαιτέρως από τις κομματικές νομενκλατούρες... Αυτές προτιμούν και επιλέγουν τους πειθήνιους επαγγελματίες της πολιτικής. Οσους απέτυχαν στον στίβο της ελεύθερης οικονομίας και αναζητούν καταφύγιο προσωπικής ασφάλειας στη βουλευτική αποζημίωση και ευκαιρία κοινωνικής καταξίωσης στη σκιά του αρχηγού...
Η ΕΥΘΥΝΗ του ψηφοφόρου είναι να ξεχωρίσει τους αμνούς από τα ερίφια! Και να σταυροδοτήσει με αυστηρά κριτήρια τους άριστους. Αυτούς που έχουν δοκιμαστεί στον κοινωνικό και τον επαγγελματικό αγώνα και έχουν διακριθεί. Αυτούς, δηλαδή, που όχι μόνο θέλουν, αλλά και μπορούν να προσφέρουν πρώτα στην πατρίδα και μετά στο κόμμα. Και βέβαια η αναγνωρισιμότητα ή οι προσωπικές σχέσεις με τον υποψήφιο βουλευτή δεν μπορεί να είναι το βασικό κριτήριο για την υποστήριξή του. Η τηλεοπτική του προβολή ή το «ρουσφέτι» που ελπίζουμε ότι θα μας κάνει δεν μπορεί να αποτελεί βασικό λόγο ή κίνητρο σταυροδότησής του εν έτει 2015! Πρέπει επιτέλους όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι η έξοδος από την πολιτική και οικονομική κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία πέντε χρόνια προϋποθέτει ποιοτική αναβάθμιση του πολιτικού μας προσωπικού, ώστε να βελτιωθεί αποφασιστικά τόσο το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου, όσο και η αποτελεσματικότητα της διακυβέρνησης.
ΟΙ ΑΝΕΠΑΓΓΕΛΤΟΙ κομματικοί αφισοκολλητές, οι παρατρεχάμενοι και οι «κηπουροί» των αρχηγών, αλλά και οι «πρίγκιπες» των πολιτικών οικογενειών που πέφτουν ουρανοκατέβατοι, με... αλεξίπτωτο, στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, χωρίς καμμιά προηγούμενη εμπειρία ζωής, πρέπει επιτέλους να δουν την κόκκινη κάρτα της κοινωνίας. Πρέπει να «αποβληθούν» από το πολιτικό παιχνίδι. Τους δοκιμάσαμε και τους ξέρουμε. Στη θέση τους πρέπει να επιλέξουμε νέους και επιτυχημένους επιστήμονες, νέους και επιτυχημένους επαγγελματίες, με δυνατά και φρέσκα μυαλά και με «πλούσια» βιογραφικά. Ανθρώπους που ξεχώρισαν στις τοπικές κοινωνίες και που έχουν αποδείξει τις ικανότητές τους στον στίβο της ζωής. Ανθρώπους που το κίνητρο της πολιτικής τους ανάδειξης δεν είναι να βολευτούν επαγγελματικά, αλλά η αγάπη τους για την πατρίδα και η διάθεσή τους να προσφέρουν με ανιδιοτέλεια στην κοινωνία και στους συμπολίτες τους. Αυτή τη φορά ας μην «ψηφίσουμε» τους εκπροσώπους μας. Ας τους... «προσλάβουμε»! Ας τους επιλέξουμε, δηλαδή, με τα αυστηρά κριτήρια που θα επιλέγαμε κάποιον για να εργαστεί στην επιχείρησή μας ή στο σπίτι μας και να υπερασπιστεί τα συμφέροντά μας. Οι επιπόλαιες επιλογές του παρελθόντος μάς έχουν ήδη στοιχίσει πολύ ακριβά...