Τα δύσκολα για την Ελλάδα αρχίζουν τώρα. Στους προσεχείς τέσσερις μήνες, μέχρι τα τέλη Ιουνίου, θα κριθούν πολλά.
Τα δύσκολα για την Ελλάδα αρχίζουν τώρα. Στους προσεχείς τέσσερις μήνες, μέχρι τα τέλη Ιουνίου, θα κριθούν πολλά. Η πραγματική διαπραγμάτευση για το μέλλον της χώρας ξεκινά τις επόμενες ημέρες. Και όλα δείχνουν ότι θα είναι πολύ πιο σκληρή από αυτήν που απαιτήθηκε μέχρι σήμερα για την ολιγόμηνη παράταση της χρηματοδότησής μας από τους δανειστές. Από την έκβασή της θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό αν θα επουλωθούν οι πληγές της ελληνικής κοινωνίας μετά από έξι δραματικά χρόνια ύφεσης και μνημονίων ή αν, αντίθετα, θα μπούμε σε μια ακόμη πιο άγρια περίοδο φτώχειας, ανεργίας και λουκέτων. Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας παραμένει οριακή. Το περιβόητο success story της προηγούμενης κυβέρνησης δεν «άγγιξε» ποτέ τους πολίτες. Χιλιάδες νοικοκυριά εξακολουθούν να βιώνουν πρωτόγνωρες συνθήκες αναξιοπρεπούς διαβίωσης, που θυμίζουν την Ελλάδα του ‘40 και του ‘50 και που, πάντως, καμμία σχέση δεν έχουν με την Ευρώπη που οραματίστηκαν πριν από μερικές δεκαετίες οι εμπνευστές και οι ιδρυτές της πολιτικής και εν συνεχεία της νομισματικής της ένωσης.
Η ΘΟΡΥΒΩΔΗΣ και ίσως υπερβολική ορισμένες φορές -ως προς τους τόνους που επελέγησαν- διαπραγμάτευση των προηγούμενων εβδομάδων με τους δανειστές είχε αναμφισβήτητα μια εξαιρετικά θετική πλευρά: Είναι στην πραγματικότητα η πρώτη φορά που η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ενημερώθηκε αναλυτικά για τις δραματικές επιπτώσεις που είχε στη ζωή των Ελλήνων η πολιτική των μνημονίων και της τρόικας, την οποία επέβαλαν στη χώρα μας οι δανειστές, χωρίς δυστυχώς να βρουν ιδιαίτερες αντιστάσεις από το πολιτικό μας σύστημα. Και είναι επίσης η πρώτη φορά που ακούστηκαν δυνατά μερικά «όχι» από επίσημα ελληνικά χείλη. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τον βαθμό επιτυχίας αυτής της διαπραγμάτευσης, που θα κριθεί τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, ανεξάρτητα από υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, το βέβαιο είναι ότι η συζήτηση για μια άλλη, διαφορετική Ευρώπη ξεκίνησε. Το ρεύμα αμφισβήτησης των γερμανικών επιλογών της ακραίας λιτότητας εξαπλώνεται ήδη με μεγάλη ταχύτητα όχι μόνο στον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο.
Η ΝΕΑ ελληνική κυβέρνηση οφείλει τώρα να αξιοποιήσει αυτό το ευνοϊκό κλίμα, που η ίδια δημιούργησε, με τρόπο έξυπνο και κυρίως εποικοδομητικό. Στη δεύτερη και πιο ουσιαστική φάση της διαπραγμάτευσής μας με τους δανειστές δεν επιτρέπονται ούτε προχειρότητες, ούτε επιπολαιότητες, ούτε αυτοσχεδιασμοί. Αυτά μπορεί να «συγχωρήθηκαν» κατά τις πρώτες εβδομάδες του βίου της κυβέρνησης Τσίπρα, αλλά τώρα η περίοδος ανοχής εξαντλείται. Οι επόμενοι τέσσερις μήνες θα είναι εξαιρετικά κρίσιμοι. Απαιτείται σοβαρότητα, υπευθυνότητα, μέτρο, καλός προγραμματισμός, καθώς και πλήρης στοιχειοθέτηση και κοστολόγηση των προτάσεων που θα υποβάλουμε στους εταίρους μας, με στόχο την ταχεία επιστροφή της χώρας στην ανάπτυξη και την άμεση επούλωση των κοινωνικών πληγών που άφησαν πίσω τους τα μνημόνια. Το νέο πρόγραμμα που θα συμφωνηθεί με τους δανειστές δεν πρέπει να είναι... εισαγωγής! Πρέπει αυτή τη φορά να είναι ελληνικής έμπνευσης και «ιδιοκτησίας».
ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ που απομένει μέχρι την ολοκλήρωση της χρονικής παράτασης που μας «έδωσαν» οι εταίροι μας στο Eurogroup η χώρα οφείλει να καταρτίσει για πρώτη φορά στην ιστορία της ένα πλήρες και κυρίως αποτελεσματικό εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης και ανάπτυξης, που θα περιλαμβάνει σημαντικές μεταρρυθμίσεις και θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις της οριστικής εξόδου από την κρίση. Αυτό το σχέδιο πρέπει να είναι το αποτέλεσμα ενός καλά οργανωμένου εθνικού διαλόγου, στον οποίο θα μετάσχουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, οι παραγωγικές τάξεις, η κοινωνία. Πρέπει να επισημάνουμε και να αναγνωρίσουμε τα λάθη που όλοι κάναμε και μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και στη συνέχεια να συμφωνήσουμε με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση με ποιον τρόπο θα τα διορθώσουμε. Και να δεσμευτούμε για σκληρή δουλειά το επόμενο διάστημα, ώστε να υλοποιήσουμε απαρέγκλιτα αυτό το εθνικό σχέδιο σωτηρίας της χώρας και της κοινωνίας. Μόνοι μας! Χωρίς κηδεμόνες! Με αποφασιστικότητα, επιμονή και ομοψυχία. Το χρωστάμε στα εκατομμύρια των φτωχών και των άνεργων συμπολιτών μας, που πρέπει να ξαναζήσουν με αξιοπρέπεια... Και είναι η τελευταία μας ευκαιρία!