«ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ θα μας προστατέψει, ποιος;», τραγουδούσε παλιότερα ο Θωμάς Μπακαλάκος. Αγνωστο αν εννοούσε -όταν το έγραφε- την ΑΕΠΙ. Η αυτοαπροσδιοριζόμενη ως προστάτιδα των πνευματικών δικαιωμάτων κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να ιδιοποιηθεί τον κόπο των δημιουργών, όμως, αν και μονοπώλιο, βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας. Ενώ απαιτεί να πληρώνεται από οποιονδήποτε ακούει τραγούδια σε χώρο που θεωρεί δημόσιο, δεν θεωρεί αυτονόητο να πληρώνει αυτούς για λογαριασμό των οποίων εισπράττει. Μπορεί να μην έχουν αποδοθεί περίπου σαράντα εκατομμύρια σε δικαιούχους που δεν «βρέθηκαν» αλλά το «ταμείον είναι μείον». Και πώς να μην είναι, αφού η «φαμίλια» που το διαχειρίζεται εδώ και δεκαετίες θεωρεί ως προτεραιότητα να αμείβεται με υπέρογκες -δεκάδων χιλιάδων- αποδοχές μηνιαίως. Ακόμα και τα χρόνια του μνημονίου εξακολουθεί να διατηρεί χλιδάτες παροχές στα «οικογενειακά» στελέχη της. Η ΑΕΠΙ προφανώς θεωρεί «πτωχούς τω πνεύματι» τους δημιουργούς και, αντί να υπερασπίσει τα δικαιώματα τους, υπερασπίζει τα δικά της προνόμια, μπερδεύοντας ίσως την καλώς εννοούμενη προστασία με το «νταβατζιλίκι».