ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΕΙ ο καιρός, όχι μόνο η Ελλάδα αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη και οι ΗΠΑ βιώνουν το «κίνημα» της «αντισυστημικής ανθρωποκεντρικότητας».

Πρόκειται για την πίεση των λαών προς τις «ηγεσίες» των κρατών τους για την κατάργηση των «κουτιών» που χωρίζουν τους πολίτες σε προνομιούχους και αποκλεισμένους. Αυτή η ανάγκη των εκλογικών σωμάτων οδήγησε στο δικό μας «Οχι», στο Brexit στην Αγγλία και στη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ.

Πρόκειται για κινηματικό φαινόμενο που απαιτεί πολιτικές που ανταποκρίνονται σε απτά ανθρώπινα προβλήματα και όχι ψηφοκεντρικά κλισέ, ενώ ταυτόχρονα επικοινωνούνται με ανατρεπτικό τρόπο.

Αυτό το κίνημα, ωστόσο, ενδέχεται να λειτουργεί όσο οι απειλές έξω από τα συστημικά πλαίσια δεν υπάρχουν, π.χ. όταν η ευρωπαϊκή συνοχή δεν έχει κάποιον εχθρό προ των πυλών.

Η εμφάνιση, όμως, ενός κοινού «εχθρού» φαίνεται ότι «ντοπάρει» αντίστροφα την αντισυστημική αντίδραση του συστήματος, κινητοποιώντας έντονη συμμετοχική αφύπνιση εν υπνώσει ψηφοφόρων, όπως έγινε π.χ. στην Ολλανδία, φαινόμενο που αποδεικνύει ότι η Ευρώπη ενδεχομένως καλά κρατεί.

Απλά η συστημική Ευρώπη οφείλει να οραματισθεί το μέλλον της και να εξελιχθεί σε έναν νέο αντισυστημικό εαυτό που δεν θα δημιουργεί πλέον αποκλεισμένες ανθρώπινες ψυχές.