ΚΑΘΕ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ και κάθε συμφωνία μέσα στην κρίση λειτουργεί πλέον σαν κινεζική «σταγόνα»-«σφυριά» στο μέτωπο των πολιτών.

Αιτία για αυτό είναι ότι καμία κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει, ενδεχομένως δεν έχει προσπαθήσει καν, να ενημερώσει τους πολίτες για το πώς συνδέονται οι γενικές μακρο-συμφωνίες, με τη βελτίωση της δικής τους ζωής έστω και στο απώτερο μέλλον, π.χ. το 52% των Ελλήνων πιστεύει ότι δεν θα βγούμε από την κρίση «ποτέ» ή αυτό θα συμβεί έπειτα από οκτώ χρόνια τουλάχιστον. Οι πολίτες επιπλέον πιστεύουν ότι οι θυσίες τους δεν θα πιάσουν τόπο, καθώς δηλώνουν κατά 83% ότι η οικονομία δεν θα ανακάμψει και κατά 82% ότι δεν θα ανακουφιστούν οι ίδιοι προσωπικά. Την ίδια στιγμή το εκλογικό σώμα θέτει ως πρώτο κριτήριο, για να πιστέψει ότι η Ελλάδα βγαίνει από την κρίση σε ένα πρώτο στάδιο, το να μην ξανακούσει τη φράση «λήψη επιπλέον μέτρων» (29%) και ως δεύτερο τις «σαφείς ενδείξεις για ανάπτυξη» (27%).

Συνεπώς, μία διαπραγμάτευση δεν είναι πετυχημένη αν ικανοποιεί μόνο τεχνοκρατικά, αλλά κυρίως αν μπορεί να πλήξει όλη αυτή τη συσσωρευμένη μουτζούρα στην ψυχή και στο μυαλό των Ελλήνων. Θα τα καταφέρει;